Het is zo waaaaaarm

Dat is het enige wat je nog uit kunt kramen sinds twee dagen. De lucht is vochtig en stikheet. Het ademhalen gaat  moeilijker dan normaal en bij de kleinste beweging breekt het zweet je al uit. Nu naderen dikke grijze wolken Friesland en volgens mij gaat het zometeen los barsten. Ik kan niet wachten! Ik hou van onweer en bliksem. Misschien omdat ik van lichtshows hou met veel geluid. Eerlijk gezegd zou ik willen gaan dansen in de regen, maar ik blijf wel toeschouwer. En dan hopen dat de warmte wegspoelt met het water. Ik hoef het huis in ieder geval niet meer uit. Zonet had ik een optreden. Helaas niet opgenomen, maar volgens mij is er wel een foto gemaakt. Ahaha. Het ging wel goed. Ben niet finaal afgegaan door tekst te vergeten, mijn pianostuk of in huilen uit te barsten en weg te rennen (eigenlijk is dat een gevolg ervan, maargoed). Donderdag en vrijdag treed ik nog op met het koor voor de diploma-uitreikingen. Of ik daar zin in heb? Aan de ene kant wel en de andere kant niet. Ik kom bij havo voor twee personen, maar er is ook een persoon die ik liever niet zie. Maar goed, niets aan te doen. Kop hoog houden. Ik zal mijn best doen, haha. Ik heb eigenlijk helemaal niets te vertellen. Wat slecht. Ik zet hier wel een stuk verhaal onder:

Proloog || Time always runs away
Ooit nagedacht over hoe je in het leven gaat eindigen? Natuurlijk, dood. Maar niet dat einde. Het einde dat je dromen hebt waargemaakt, of juist ergens bent beland wat je helemaal niet wilde. Hoe het daar gaat eindigen en verder gaat in een routine? Ik doe het de hele tijd. De hele tijd denk ik na over hoe ik later ga eindigen. Ik ben niet speciaal. Ik heb geen talenten. Het enige wat ik kan, is dingen onthouden en daar later toch niets mee doen. Alles draaide bij mij om leren thuis, moet ik daar nu ook mee verder gaan? Met die vraag struikelde ik zo vaak, dat het mis ging. Ik kwam met een rake klap tegen de grond terecht en met een bloedende wond bleef ik doorgaan. Langzaam stervend. Keer op keer voelde ik weer een barst ontstaan in mijn hart. Het bloed sijpelde er dan tussendoor om vervolgens te bevriezen door de opkomende sneeuwstorm. Langzaam is mijn hart eigenlijk van ijs geworden. Om het zo maar te zeggen. Niets maakte meer uit en omdat ik alles al binnen had, kon ik de rest verpesten. Een puinhoop maakte ik. Niemand zag het. Iedereen was blind. Zelfs mijn ouders die maar bleven pushen op mijn cijferlijst – die er niet meer toe deed voor mij. Ze bleven maar herhalen dat mijn grote zussen wel hun best deden, terwijl ze geen flikker uitvoerden. Ik werd neergehaald. Ze bleven blind tot ze een telefoontje kregen van een leerplichtambtenaar. Hun lieve, voorbeeldige (sarcasme) dochter was geschorst voor enkele dagen, door na tientallen waarschuwingen weer met iemand op de vuist te gaan. Niet veel later werd ik van school getrapt. En mijn ouders hadden er niets tegen kunnen doen. Mijn ouders waren het hier niet mee eens. Ik moet blijven leren. Leren tot ik er letterlijk bij neer viel. Mijn hele leven verkloot door ingewikkelde formules die ik al voorgeschoteld kreeg op mijn zesde – toen normale kinderen nog met poppen speelden op hun roze gekleurde slaapkamer met Barbie stickers over de muren heen geplakt. Dagenlang zat ik binnen. Privéleraren kwamen en gaan. En zo slim was ik nou ook weer niet. Ik was alleen heel erg geschoold en liep voor. Mijn leven was vreselijk. Mijn zussen wisten altijd wel een smoes te bedenken om onder alles uit te komen. Ik kwam nergens mee weg. Werd altijd verraden (rara wie dat deden). Nooit een sociaal leven gehad totdat mijn zussen zo enthousiast waren over de openbare scholen. Daar mocht ik toen ook heen, omdat het positief uitkwam bij mijn zussen. Dus misschien ook wel bij mij…
Natuurlijk had ik dromen… afgepakt door mijn ouders. Ik wilde vroeger altijd van alles worden, maar dat kon niet omdat we net zo moesten worden als zij. Meer wat zij ooit hadden kunnen zijn. Helaas was ik een blok aan het been (mijn zussen haalden minder goede cijfers, maar deden het toch beter op één of andere manier) voor ze.
Binnen een jaar tijd werd ik geschorst. Einde verhaal. Mijn ouders dachten enkel aan hun reputatie. Ik moest weg van ze, is het niet enig? Dolletjes? Zwaar kut? Sowieso dat laatste. Mijn zussen en ik werden voor een onbepaalde tijd weggestuurd naar één of ander gat in de middle of nowhere. Naar mijn echte vader. Oh, was ik dat vergeten te zeggen? Mijn moeder was zestien jaar geleden vreemd gegaan met mijn echte vader. Ze werd zwanger. Mijn vader wist het goed op te lossen en hield regelmatig contact met mijn moeder en mijn stiefvader. Ook met mij natuurlijk, maar mijn moeder vond het maar niets dat ik zoveel op die man leek. Ik had hem nog nooit gezien. Stiekem was ik ook wel weer blij dat ik hem ging zien. Ik wilde weten of ik echt op hem leek zoals mijn moeder me altijd had verteld – eigenlijk was het meer klagen, maar het maakte me blij. Eigenlijk was ik in dit gezin gewoon… een verstekeling.
Ik haatte het om minderjarig te zijn. Ik wilde weg van mijn barbaarse ouders en hun dwangmatige gedrag op hun dochter die iets kon doen waar zij alleen nog van konden dromen. Dus, hallo Forks? Hier ben ik dan. Een rasechte rebel wie niets liever wilde dan vertrekken, de wijde wereld in. Aangenaam, mijn naam is Avery Hayli Jeanne Young. Gewoon Jeanne, dat is mijn roepnaam. Niet al te moeilijk toch?

Nu komt de reclame:

Vond u dit ook zo goed? Wilt u dolgraag meer lezen? Ga dan naar quizlet.nl! Hier staat het verhaal op en elke dag kunt u een kort hoofdstuk verwachten! Wat wilt u nog meer? Klik hier als u verder niets te doen hebt.