Januari
- Een leuke ckv excursie naar Groningen wat echt heel gezellig was met mijn vrienden!
- Heel veel toetsen? (Ik zit mijn agenda te checken hier op gebeurtenissen, maar ik ben niet zo agenda-achtig om alles erin te schrijven... en nee, ik onthoud het allemaal niet, want ik heb een slecht geheugen.)
- Oh! Een pianoconcert met mijn vader, dat was echt heel mooi!
Februari
- Weer naar Groningen voor school, maar dit keer naar Hanzehogeschool
- Geholpen met een open dag bij ons op school, ook opgetreden! Altijd leuk!
- Een roos gekregen met valentijnsdag van mijn beste vriend, dat was echt heel lief.
Maart
- Naar Petticoat geweest
- Eerst infodag naar Arnhem voor high school!
- Talentenjacht op school, niet gewonnen helaas, maar wel een keer geen fouten gemaakt!
April
- Naar het Sjong geweest waar vrienden aan mee deden en ze werden eerste!
- Lesgegeven bij gym en sinds die dag haat ik gym nog meer...
- Kermis was weer in Drachten!
- Naar de IJssel geweest met aardrijkskunde, lange, warme dag was dat.
- Claudia de Breij voorstelling, was echt heel gezellig en grappig (denk ik, ik lachte wanneer de anderen lachten ahem.)
Mei
- Begonnen met deze blog
- Uitslag WriteNow in Leeuwarden, helaas niet in de prijzen gevallen
- Werkweek Parijs! (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)
- En ik werd eindelijk zestien!
Juni
- Eerste keer naar zaterdag feu en flink aangeschoten geweest...
- Mijn opa werd tachtig, haha
- Optreden met koor bij diploma-uitreiking havo (30 juni)
Juli
- Optreden met koor bij diploma-uitreiking vwo (1 juni)
- Kooruitje: op school eten en toen naar de bioscoop (een van de laatste keren samen)
- Helpen met sportdag onderbouw en het schooljaar was zo goed als voorbij
- Begonnen met Sonja Bakker (waar ik geen spijt van heb gehad, wauw, wat voel ik me goed vergeleken het begin van het jaar!) (weetje, eigenlijk denk ik in schooljaren en niet in jaar jaren.)
- Voor de docenten zingen, iets wat altijd eng is.
Augustus
- Naar Londen op vakantie
- Naar zeeland op vakantie (het was zeeland toch?)
- Verder weet ik niet wat ik heb gedaan in de vakantie, er staat verder niets in mijn agenda, haha!
September
- Begin examenjaar o-o
- Formulieren gepost van high school (als ik mijn eigen woorden goed begrijp)
- Glee 3D concertmovie geweest
- Interview in Arnhem voor high school
- Begin repeteren voor kersttoneel
Oktober
- Oktober was een saaie maand op mijn eerste tentamenweek na.
November
- Naar Groningen geweest naar de universtiteit (daar hoor ik niet thuis, ben ik achter gekomen)
- Herfstfeest op school wat niet lekker afliep.
- Dagje Rotterdam gehad met tekenen/handvaardigheid groep
- Opmaakpoppetje geweest voor een vriendin
December
- Eerste doorlopen met kersttoneel
- 100 Monkeys concert in Amsterdam!
- Naar Midsummers nights dream geweest van het Nationaal Toneel
- Twee dagen lang kersttoneel gehad: een generale repetitie, drie voorstellingen en daarna feu!
- En toen was het vakantie en moest ik leren
Nu ik er zo op terug kijk, heb ik een redelijk jaar gehad. Maar volgend jaar wil ik gaan knallen en ga ik knallen! America, here I come!
2011/12/31
Als een jaar eindigt en een nieuwe begint
Het is ook niet anders he? Het nieuwe jaar komt eraan, kerst is geweest en de top 2000 is volop bezig en stiekem al bijna ook al ten einde. Dat vraagt natuurlijk om een blogbericht en te laten weten dat ik leef. Zo goed als tenminste. Deze vakantie bestaat voor mij niets anders uit leren voor de tentamens die na de vakantie beginnen. Helaas, helaas. Gelukkig heb ik twee weken om te leren en ik kan hierdoor de leerstand een standje lager zetten dan in de herfstvakantie. Ik heb nog redelijk veel te doen, maar ik kom er wel doorheen. Ik maak me alleen een beetje zorgen om de mondelingen Engels en geschiedenis.
Vandaag is de laatste dag van 2011. Hoe heb ik die tot nu toe besteed? Niet nuttig, dat is een ding dat zeker was. Ik heb dingen voor school gedaan (ja, dat valt onder categorie niet nuttig), poging gedaan een nieuwe blog te beginnen en weer verwijderd en in plaats daarvan deze een nieuwe layout gegeven en een andere titel erboven, gelezen voor school (Hannibal Lectaaaaaaah is back, le scared?) en naar de stad geweest. Dat was het ook wel. Natuurlijk oliebollen gegeten. En ik heb een lijstje met goede voornemens gemaakt. Niet dat het zin heeft, maar dat herinnert me er gewoon aan wat ik nog moet doen en dat ik dat niet moet vergeten. Anders ben ik screwed.
Ik weet niet of ik het al verteld had, maar voor high school in Amerika word ik waarschijnlijk geplaatst in regio Southeast. Daar zijn ze nu bezig met het zoeken van een gastgezin en een school voor mij! Hier is een kaartje:
Het kaartje die we toe gestuurd kregen is anders. Maar het is ongeveer het blauwe stukje, dat betekent ook Florida. Conclusie: warm, vochtig en orkanen. Ik ben heel erg blij dat ik hier terecht kom waarschijnlijk aangezien ik niet in de bergen terecht wilde komen ofzo of in een koud gebied. Hawai had trouwens ook wel gemogen (kijkt naar het kaartje)... maar volgens mij mochten we daar niet uit kiezen... denk ik.
BAM! Daar ging mijn concentratie de lucht in met de cabit schieters.
Vandaag is de laatste dag van 2011. Hoe heb ik die tot nu toe besteed? Niet nuttig, dat is een ding dat zeker was. Ik heb dingen voor school gedaan (ja, dat valt onder categorie niet nuttig), poging gedaan een nieuwe blog te beginnen en weer verwijderd en in plaats daarvan deze een nieuwe layout gegeven en een andere titel erboven, gelezen voor school (Hannibal Lectaaaaaaah is back, le scared?) en naar de stad geweest. Dat was het ook wel. Natuurlijk oliebollen gegeten. En ik heb een lijstje met goede voornemens gemaakt. Niet dat het zin heeft, maar dat herinnert me er gewoon aan wat ik nog moet doen en dat ik dat niet moet vergeten. Anders ben ik screwed.
Ik weet niet of ik het al verteld had, maar voor high school in Amerika word ik waarschijnlijk geplaatst in regio Southeast. Daar zijn ze nu bezig met het zoeken van een gastgezin en een school voor mij! Hier is een kaartje:
Het kaartje die we toe gestuurd kregen is anders. Maar het is ongeveer het blauwe stukje, dat betekent ook Florida. Conclusie: warm, vochtig en orkanen. Ik ben heel erg blij dat ik hier terecht kom waarschijnlijk aangezien ik niet in de bergen terecht wilde komen ofzo of in een koud gebied. Hawai had trouwens ook wel gemogen (kijkt naar het kaartje)... maar volgens mij mochten we daar niet uit kiezen... denk ik.
BAM! Daar ging mijn concentratie de lucht in met de cabit schieters.
2011/12/20
Jaarlijkse trots
(Kersttoneel. Een bekend begrip onder de scholieren van het Drachtster Lyceum. Stel. Je komt als brugger binnengelopen op je nieuwe school (uiteraard nemen we hier even het Drachtster Lyceum aangezien ik niet weet of er iets soortgelijks is op andere scholen). Na een lange week vol nieuwe ervaringen zie je ineens overal posters hangen met de titel: KERSTTONEEL AUDITIES. What the fuck? Kersttoneel? Waar hebben die mensen het nou weer over? Helaas, maar het is voor derdeklassers en hoger. Oke dan, afwachten wat het is dus? Na drie maanden hangen er weer posters door de hele school heen met de tekst: MIDSUMMERNIGHT DREAM. Oh! Het is een toneelstuk! Goh, wat leuk! Is dat elk jaar zo? Niet veel later is er de kaartverkoop en een week later zit je in de Lawei (ons theatergebouw in Drachten) waar leerlingen van je eigen school een toneelstuk opvoeren. Of dit een groot succes was? Ik heb nog geen idee eigenlijk, want het is volgende week. En wat is er in die drie maanden eindelijk gebeurd? Audities voor toneel, dans, band en het koor (een paar hadden we nodig, want het koor van onze school wordt gewoon uitgenodigd mee te doen) worden gehouden en een geselecteerde groep mensen blijft over om in december een spetterend toneelstuk op het podium neer te zetten! In samenwerking met de mensen van het decor, grime, techniek, kostuums etc. Ikzelf zit in het koor sinds de oprichting ervan. Al sinds het begin van het jaar zijn we al druk bezig om liedjes in te studeren voor het toneelstuk en de eerste doorloop met toneel en muziek hebben we gehad. Het is zo leuk! Jammer dat ik jullie niet allemaal kan uitnodigen om te komen kijken, want dat is het echt waard! Shakespeare krijgt een nieuwe jasje aangereikt. Allemaal heel spannend! Want het is altijd maar weer afwachten of het goed gaat. Vorig jaar was in ieder geval een groot succes! We moesten zelfs mensen toelaten bij de generale repetitie, omdat het zo snel uit was verkocht. Maar nu doen we drie voorstellingen in plaats van twee.
Maar dit is het trots van het Drachtster Lyceum waar redelijk veel geld in wordt gestoken. Het is het allemaal waard, want het is een geweldige ervaring! Ik doe nu twee jaar eraan mee en heb nog een keer zonder koor meegezongen, maar het blijft gewoon leuk. Achter de schermen is het altijd super gezellig en het beste van alles: als je meedoet, krijg je die vrijdags vrij. Waar ik het meest naar uit zie? Mijn leraar met de ezelskop.)
Maar dit is het trots van het Drachtster Lyceum waar redelijk veel geld in wordt gestoken. Het is het allemaal waard, want het is een geweldige ervaring! Ik doe nu twee jaar eraan mee en heb nog een keer zonder koor meegezongen, maar het blijft gewoon leuk. Achter de schermen is het altijd super gezellig en het beste van alles: als je meedoet, krijg je die vrijdags vrij. Waar ik het meest naar uit zie? Mijn leraar met de ezelskop.)
Dit had ik eerder geschreven: ik dacht ik deel het ff als inleiding.
Want laatst was het zo ver! Vorige week hadden we de optredens! Het was geweldig. Er zijn geen andere woorden voor. Ik vind het zo jammer dat het mijn laatste jaar is dat ik mee doe, maar goed, er moet toch een keer een einde aan komen. Een paar foto's (wil je ze allemaal zien, ga dan naar deze site of naar deze site). En jullie kunnen ook naar onze liedjes luisteren (op twee na, maar dat boeit niet). Ik zing de duet met een jongen bij Grease - You're the one that I want. Die hoort bij de eerste foto. De twee foto hoort bij Mathilde Santing - Wonderful Life. Bij de derde foto hoort niets. (Ga naar deze site aub) Echt heel gaaf dat het is opgenomen in goede kwaliteit!
| Ik sta vooraan naast de jongen. Iedereen in het wit is het koor waar ik in zit! |
| Het koor, met een bandlid en de ezel! :D |
| De zes learen die meededen. Dit was echt een geweldige scene! Ze moesten een dansje opvoeren en dit dansje hebben we in de kleine pauze bij ons op school ook opgevoerd als een soort flash mob met alle leden van het kersttoneel. Dat was echt super gaaf! |
2011/12/05
Zie ginds komt de stoomboot uit... Nederland weer aan?
Plotseling is er een overvloed aan reclamespotjes op tv over lego, Barbie en dat ene nieuwe popje Nancy. Ladingen kruidnoten worden alweer geproduceerd en in supermarkten en zelfs drogisten gedumpt. En niet te vergeten al die gelovige kinderen wie intensief naar die reclamespotjes kijken met een bakje kruidnoten onder hun neus en hun verlanglijstjes aan Sinterklaas schrijven. De ouders kijken met een glimlach toe en stiekem hopen ze dat de kinderen niet al te veel spullen uitzoeken. Want de ouders kunnen natuurlijk nog geen budget aangeven. Sinterklaas is tenslotte rijk en heeft overvloed aan cadeautjes.
Maar dan komt dat moment. Dat ene moment dat elk kind zich wel kan herinneren. Je komt aan op je eigen basisschool en je kijkt zo uit naar Sinterklaas wat al over een weekje of twee is! Groep zeven is echt geweldig en je hoopt weer iets te krijgen in je vakje van je eigen tafel. Wat zal het dit jaar zijn? Nog even wachten. Heel even. Dan kom je binnen en een paar kinderen zitten geshockeerd aan hun tafeltje terwijl de anderen geen flauw benul hebben waar het over gaat. Dan spreekt een van de kinderen met een ontzet gezicht. "Sinterklaas bestaat niet."
Heel even blijft iedereen stil. Dan schiet iedereen zenuwachtig in de lach. Waar had hij het over? Hoe kon hij dat nou zeggen? Het eerste wat de onwetende kinderen doen als ze thuiskomen, is hun ouders bombarderen met vragen.
"Mama? Papa? Bestaat Sinterklaas wel?"
Dan kijken je ouders elkaar even aan en dan komt de waarheid naar boven. Ieder kind reageert weer anders. Ik reageerde lachend en het interesseerde me niet eigenlijk. Die ene zwarte piet leek ook al zoveel op mijn buurman. Maar er zijn ook kinderen die heel erg geloofden in Sinterklaas. Misschien was het zelfs wel hun voorbeeld. Elk jaar komt de honderden jarige oude man weer in Nederland aan en brengt alle kinderen vreugde. En dan kom je erachter dat Sinterklaas gewoon ergens anders in Nederland is opgestapt in de stoomboot en dan naar z'n bestemming vaart. Wat ik me afvraag is, kun je dit grote voorbeeld wel van kinderen afnemen? Het zal niet meer hetzelfde zijn als vroeger. Je weet dat je ouders je de prachtige cadeaus geven en je buurman of familie speelde Sinterklaas en Zwarte Piet. Je voorbeeld is al jaren dood.
Naarmate je ouder wordt, vergeet je dit wel weer. Dat is zo. Het is ook moeilijk, want uiteindelijk kun je er niet meer in geloven. Dan hoor je wel ergens dat hij niet bestaat. Dat is onvermijdelijk. Toch vind ik dat de kinderen wel een jaartje meer mogen geloven. Alleen maar om het idee. Laat ze nog even van het idee genieten dat er iemand is die om hen geeft. Hoe stout ze ook zijn. Sinterklaas vergeet niemand. Zelfs de stoute kinderen niet, want die krijgen tenslotte roe of een zakje zout in de schoen. Kinderen die het moeilijk hebben op school of misschien wel thuis hebben dan iets om naar uit te kijken. Dus een jaartje langer geloven tot de middelbare school kan geen kwaad toch?
Maar dan komt dat moment. Dat ene moment dat elk kind zich wel kan herinneren. Je komt aan op je eigen basisschool en je kijkt zo uit naar Sinterklaas wat al over een weekje of twee is! Groep zeven is echt geweldig en je hoopt weer iets te krijgen in je vakje van je eigen tafel. Wat zal het dit jaar zijn? Nog even wachten. Heel even. Dan kom je binnen en een paar kinderen zitten geshockeerd aan hun tafeltje terwijl de anderen geen flauw benul hebben waar het over gaat. Dan spreekt een van de kinderen met een ontzet gezicht. "Sinterklaas bestaat niet."
Heel even blijft iedereen stil. Dan schiet iedereen zenuwachtig in de lach. Waar had hij het over? Hoe kon hij dat nou zeggen? Het eerste wat de onwetende kinderen doen als ze thuiskomen, is hun ouders bombarderen met vragen.
"Mama? Papa? Bestaat Sinterklaas wel?"
Dan kijken je ouders elkaar even aan en dan komt de waarheid naar boven. Ieder kind reageert weer anders. Ik reageerde lachend en het interesseerde me niet eigenlijk. Die ene zwarte piet leek ook al zoveel op mijn buurman. Maar er zijn ook kinderen die heel erg geloofden in Sinterklaas. Misschien was het zelfs wel hun voorbeeld. Elk jaar komt de honderden jarige oude man weer in Nederland aan en brengt alle kinderen vreugde. En dan kom je erachter dat Sinterklaas gewoon ergens anders in Nederland is opgestapt in de stoomboot en dan naar z'n bestemming vaart. Wat ik me afvraag is, kun je dit grote voorbeeld wel van kinderen afnemen? Het zal niet meer hetzelfde zijn als vroeger. Je weet dat je ouders je de prachtige cadeaus geven en je buurman of familie speelde Sinterklaas en Zwarte Piet. Je voorbeeld is al jaren dood.
Naarmate je ouder wordt, vergeet je dit wel weer. Dat is zo. Het is ook moeilijk, want uiteindelijk kun je er niet meer in geloven. Dan hoor je wel ergens dat hij niet bestaat. Dat is onvermijdelijk. Toch vind ik dat de kinderen wel een jaartje meer mogen geloven. Alleen maar om het idee. Laat ze nog even van het idee genieten dat er iemand is die om hen geeft. Hoe stout ze ook zijn. Sinterklaas vergeet niemand. Zelfs de stoute kinderen niet, want die krijgen tenslotte roe of een zakje zout in de schoen. Kinderen die het moeilijk hebben op school of misschien wel thuis hebben dan iets om naar uit te kijken. Dus een jaartje langer geloven tot de middelbare school kan geen kwaad toch?
Deze column heeft mij geholpen aan een soort erebaantje op Quizlet als columnist!
Nee, mijn dag kan niet meer stuk.
De kleine zeemeermin
Daar ging ze. Ten onder in haar eigen leefgebied die ze op gaf voor de man van haar dromen. De man van haar dromen die een mens was en boven al een prins. Een man die haar in de steek had gelaten voor een ander. Kleine Ariel had het mes in haar handen en stond op het punt de prins te vermoorden, maar ze kon het niet. En hier had ze spijt van. Nadat ze in zee was gevallen om tot bubbels te vergaan, stierf de waterheks. De vloek over de staart van Ariel was verbroken en in de war geschopt. Ze verdronk, omdat ze niet kon zwemmen met haar misvormde benen. Niemand zag haar meer, maar dan ook echt niemand. Alleen… was dat wel zo gebleven? Elke honderd jaar is er een massacre op het koninklijk hof. Bedienden, kinderen en koninklijke mensen lagen opengereten over het hele paleis verspreid. Dit was alleen bekend bij de koninklijke omgeving en bij de politie. Wie kwam er elke honderd jaar om iedereen te vermoorden?
Lachend rende ik achter mijn zusje, Michelle, aan. Het vijfjarige meisje spurtte de tuinen in waar de zon al begon te zakken achter de bomen. Een onheilspellende mist dreef over het meer heen tweehonderd meter verderop. Het hoorde een warme zomerdag te zijn, maar op een of andere manier was het de hele dag al kil en koud.
“Michelle!” gilde ik mijn zusje na. “Michelle!” Ik had haar bijna te pakken, maar helaas greep ik naar lucht op het laatste moment. Zuchtend rende ik verder. “Kom! Je weet dat we na zevenen niet meer naar buiten mogen!” Weer deed ik een poging het kleine ding te pakken. Het stof van haar satijnen jurkje gleed door mijn vingers heen. Lucht. Alweer. Super, waarom kon dat kind nooit even luisteren naar wat ik haar te vertellen had? Waarom maakte ze van alles een spelletje? Op het laatst was dat echt niet leuk meer. “Michelle!” riep ik haar na, iets bozer nu om te laten horen dat ik hier de baas was en zij vooral niet. Bijna struikelde ik over Michelle heen die stokstijf stil stond op het pad. Ik liet deze kans niet glippen en greep haar bij haar bovenarm. “Meekomen jij. Hoe vaak moet ik je vertellen dat…”
Michelle rukte zich onverwacht los en rende verder. “Minnie! Minnie!” gilde ze vrolijk terwijl ze richting het meer rende.
“Minnie?” herhaalde ik dom. Verdwaasd bleef ik even staan, maar daarna realiseerde ik me dat Michelle er weer vandoor was gegaan. “Michelle! Kom hier verdomme! Laat dat Minnie geval met rust en kom mee naar binnen!” schreeuwde ik haar toe terwijl mijn stem de hoogte in schoot bij de laatste woorden. Een teken dat ik heel erg geïrriteerd was en dat je niet met me moest gaan spotten. Michelle bleef vijf meter bij de oever van het meer vandaan staan en keek verwonderd naar hetgeen in het water. Ik remde een beetje af en zag wat in het water lag. Een prachtig, roodharig meisje dobberde mee met de kleine golfjes. Ze grijnsde gemeen naar Michelle – die niet leek te merken dat het überhaupt gemeen was. Ik wreef even in mijn ogen en plotseling zag ik een heel ander beeld. Een lijk. Het was een levend lijk. Haar helrode haren zaten vol wier en ik dacht een lijk van een krab te zien die zich krampachtig in haar haar had vastgeklampt. Haar huid was gerimpeld en er misten overal happen uit. Bij de randen was het gaan schimmelen en rotten en de geur van rotte vis baande zich een weg naar mijn hersens om daar een flink litteken achter te laten. “Michelle, kom hier,” zei ik zachtjes terwijl ik op mijn hoede naar Michelle ging.
Het meisje stopte met grijnzen en begon zielig naar me te kijken. Haar grote, blauwe ogen waren het enige wat nog een beetje normaal leek. Een zacht geluid verliet haar mond. Ik verstond niet wat ze zei. Ik wist niet eens of ze wel iets zei, maar het was een geluid wat iemand lokte. En Michelle dacht daar precies hetzelfde over. Ze begon de laatste vijf meter af te leggen naar het meer toe.
“Nee, Michelle, kom hier.” Ik begon het laatste stukje te sprinten.
Het roodharige meisje kwam ineens het water uit. Om haar bovenlichaam zaten twee gebroken schelpen wat net alles bedekte. Bij haar navel begonnen zich schubben te ontwikkelen en baanden zich een weg naar beneden. Alleen er was geen vin wat je wel zou denken… het waren twee benen gehuld in schubben en misvormde vliezen. Wier zat eraan vast geplakt en de rottende plekken ontbraken absoluut niet. Haar vissige handen met hele lange nagels wilde Michelle grijpen, maar ik wist Michelle net op tijd op te pakken.
“Waag het eens,” siste ik het wezen toe. Wie was dit? Waarom zag ze er zo uit…? Ik fronste naar haar. Ik kon haar schoonheid zien achter haar lelijke masker. Was dit… nee, dat kon niet. Dat kon absoluut niet. Dat was een broodje aap verhaal wat zich al jaren door het paleis banjerde alsof het iets compleet normaals was. Dit was Ariel niet. Dit was niet de zeemeermin die zelfmoord pleegde voor een prins, maar niet dood ging door een verbroken vloek.
Een prachtig geluid verliet haar mond. Haar mondhoeken gingen omhoog terwijl ze haar hand naar me uit stak. Michelle reageerde direct door haar handjes naar het monster uit te steken. Ik dacht niet twee keer na en ik vluchtte bij het weg. Ze kreeg Michelle niet. Ik moest de rest waarschuwen dat ze… terug was? Kon ik dat wel zeggen? Dat Ariel terug was? Het prachtige geluid stopte en het maakte plaats voor een lelijk, schel geluid. Sompige voetstappen begonnen me razendsnel te achtervolgen.
“Minnie! Minnie!” gilde Michelle angstvallig terwijl ze constant achterom keek om naar haar idool te kijken. Hoe ironisch. Maar misschien zag Michelle wel de echte Ariel. De mooie Ariel waar ze met heel haar in geloofde. Ik zag Ariel ook eerst als dat mooie meisje, maar omdat ik niet meer geloofde was dat al snel weg. Ik bereikte het paleis. Door de openstaande deur ging ik naar binnen, zette Michelle neer en vervolgens duwde ik de deur dicht. Ik draaide hem op slot. Een klap weerklonk tegen de deur aan. De nagels krasten langs de muur en een klaaglijk geluid volgde. Michelle liet zich tegen de deur aan vallen en begon ook te jammeren. Ik pakte Michelle op.
“Mam! Pap! Erica! Liam!” gilde ik angstig. “Een monster! Een monster!” Verbaasd stopte ik toen ik alle bedienden met wapens in hun handen zag staan.
“Verstop je, prinses. Neem Michelle met je mee en verstop je. Wij regelen dit.” Kok Sebas duwde me richting de hal. “Haast je. Ze is uit op jullie. Je weet waar je heen moet!”
Ik knikte. Ik vluchtte naar boven. In de bibliotheek trok ik een willekeurige boekenkast aan de kant. Ik duwde Michelle naar binnen en ik ging zelf naar binnen. Ik trok de boekenkast achter me dicht. Hier was een klein hok. Ik schoof het tapijt weg en gooide het luik open. In het paleis weerklonken ijselijke gillen en onsmakelijke geluiden alsof gordijnen aan gort werden gescheurd. Maar net iets anders. Uit ervaring wist ik het tapijt goed terug te leggen terwijl ik Michelle en mezelf naar beneden wist te brengen. Daar verstopte ik ons achter een stel kisten en wachtte. Alles was duidelijk te horen hier. Ik besloot te wachten tot de zon weer op kwam. Als ik die nog zou zien opgaan.
De klok naast me vertelde me dat de zon op was gekomen. Ik liet Michelle achter en ging zelf helemaal naar boven. Toen ik de boekenkast open deed, kwam er een ijzeren, rotte geur me tegemoet. Voorzichtig liep ik door het paleis heen. Overal waar ik keek was verderf en dood en bloed. De bedienden en een paar familieleden lagen opengereten over de grond verspreid. Ariel was nergens te bekennen. Met tranen in mijn ogen liep ik naar het raam. Daar ging ze. Ariel keek nog een keer achterom en grijnsde. Daarna dook ze het water in. Een rood spoor achterlatend. Wachtend op haar volgende kans over honderd jaar.
Dit was naar een opdracht van een schrijfwedstrijd op Quizlet.nl
Ik ben hier derde geeindigd! :'D
Lachend rende ik achter mijn zusje, Michelle, aan. Het vijfjarige meisje spurtte de tuinen in waar de zon al begon te zakken achter de bomen. Een onheilspellende mist dreef over het meer heen tweehonderd meter verderop. Het hoorde een warme zomerdag te zijn, maar op een of andere manier was het de hele dag al kil en koud.
“Michelle!” gilde ik mijn zusje na. “Michelle!” Ik had haar bijna te pakken, maar helaas greep ik naar lucht op het laatste moment. Zuchtend rende ik verder. “Kom! Je weet dat we na zevenen niet meer naar buiten mogen!” Weer deed ik een poging het kleine ding te pakken. Het stof van haar satijnen jurkje gleed door mijn vingers heen. Lucht. Alweer. Super, waarom kon dat kind nooit even luisteren naar wat ik haar te vertellen had? Waarom maakte ze van alles een spelletje? Op het laatst was dat echt niet leuk meer. “Michelle!” riep ik haar na, iets bozer nu om te laten horen dat ik hier de baas was en zij vooral niet. Bijna struikelde ik over Michelle heen die stokstijf stil stond op het pad. Ik liet deze kans niet glippen en greep haar bij haar bovenarm. “Meekomen jij. Hoe vaak moet ik je vertellen dat…”
Michelle rukte zich onverwacht los en rende verder. “Minnie! Minnie!” gilde ze vrolijk terwijl ze richting het meer rende.
“Minnie?” herhaalde ik dom. Verdwaasd bleef ik even staan, maar daarna realiseerde ik me dat Michelle er weer vandoor was gegaan. “Michelle! Kom hier verdomme! Laat dat Minnie geval met rust en kom mee naar binnen!” schreeuwde ik haar toe terwijl mijn stem de hoogte in schoot bij de laatste woorden. Een teken dat ik heel erg geïrriteerd was en dat je niet met me moest gaan spotten. Michelle bleef vijf meter bij de oever van het meer vandaan staan en keek verwonderd naar hetgeen in het water. Ik remde een beetje af en zag wat in het water lag. Een prachtig, roodharig meisje dobberde mee met de kleine golfjes. Ze grijnsde gemeen naar Michelle – die niet leek te merken dat het überhaupt gemeen was. Ik wreef even in mijn ogen en plotseling zag ik een heel ander beeld. Een lijk. Het was een levend lijk. Haar helrode haren zaten vol wier en ik dacht een lijk van een krab te zien die zich krampachtig in haar haar had vastgeklampt. Haar huid was gerimpeld en er misten overal happen uit. Bij de randen was het gaan schimmelen en rotten en de geur van rotte vis baande zich een weg naar mijn hersens om daar een flink litteken achter te laten. “Michelle, kom hier,” zei ik zachtjes terwijl ik op mijn hoede naar Michelle ging.
Het meisje stopte met grijnzen en begon zielig naar me te kijken. Haar grote, blauwe ogen waren het enige wat nog een beetje normaal leek. Een zacht geluid verliet haar mond. Ik verstond niet wat ze zei. Ik wist niet eens of ze wel iets zei, maar het was een geluid wat iemand lokte. En Michelle dacht daar precies hetzelfde over. Ze begon de laatste vijf meter af te leggen naar het meer toe.
“Nee, Michelle, kom hier.” Ik begon het laatste stukje te sprinten.
Het roodharige meisje kwam ineens het water uit. Om haar bovenlichaam zaten twee gebroken schelpen wat net alles bedekte. Bij haar navel begonnen zich schubben te ontwikkelen en baanden zich een weg naar beneden. Alleen er was geen vin wat je wel zou denken… het waren twee benen gehuld in schubben en misvormde vliezen. Wier zat eraan vast geplakt en de rottende plekken ontbraken absoluut niet. Haar vissige handen met hele lange nagels wilde Michelle grijpen, maar ik wist Michelle net op tijd op te pakken.
“Waag het eens,” siste ik het wezen toe. Wie was dit? Waarom zag ze er zo uit…? Ik fronste naar haar. Ik kon haar schoonheid zien achter haar lelijke masker. Was dit… nee, dat kon niet. Dat kon absoluut niet. Dat was een broodje aap verhaal wat zich al jaren door het paleis banjerde alsof het iets compleet normaals was. Dit was Ariel niet. Dit was niet de zeemeermin die zelfmoord pleegde voor een prins, maar niet dood ging door een verbroken vloek.
Een prachtig geluid verliet haar mond. Haar mondhoeken gingen omhoog terwijl ze haar hand naar me uit stak. Michelle reageerde direct door haar handjes naar het monster uit te steken. Ik dacht niet twee keer na en ik vluchtte bij het weg. Ze kreeg Michelle niet. Ik moest de rest waarschuwen dat ze… terug was? Kon ik dat wel zeggen? Dat Ariel terug was? Het prachtige geluid stopte en het maakte plaats voor een lelijk, schel geluid. Sompige voetstappen begonnen me razendsnel te achtervolgen.
“Minnie! Minnie!” gilde Michelle angstvallig terwijl ze constant achterom keek om naar haar idool te kijken. Hoe ironisch. Maar misschien zag Michelle wel de echte Ariel. De mooie Ariel waar ze met heel haar in geloofde. Ik zag Ariel ook eerst als dat mooie meisje, maar omdat ik niet meer geloofde was dat al snel weg. Ik bereikte het paleis. Door de openstaande deur ging ik naar binnen, zette Michelle neer en vervolgens duwde ik de deur dicht. Ik draaide hem op slot. Een klap weerklonk tegen de deur aan. De nagels krasten langs de muur en een klaaglijk geluid volgde. Michelle liet zich tegen de deur aan vallen en begon ook te jammeren. Ik pakte Michelle op.
“Mam! Pap! Erica! Liam!” gilde ik angstig. “Een monster! Een monster!” Verbaasd stopte ik toen ik alle bedienden met wapens in hun handen zag staan.
“Verstop je, prinses. Neem Michelle met je mee en verstop je. Wij regelen dit.” Kok Sebas duwde me richting de hal. “Haast je. Ze is uit op jullie. Je weet waar je heen moet!”
Ik knikte. Ik vluchtte naar boven. In de bibliotheek trok ik een willekeurige boekenkast aan de kant. Ik duwde Michelle naar binnen en ik ging zelf naar binnen. Ik trok de boekenkast achter me dicht. Hier was een klein hok. Ik schoof het tapijt weg en gooide het luik open. In het paleis weerklonken ijselijke gillen en onsmakelijke geluiden alsof gordijnen aan gort werden gescheurd. Maar net iets anders. Uit ervaring wist ik het tapijt goed terug te leggen terwijl ik Michelle en mezelf naar beneden wist te brengen. Daar verstopte ik ons achter een stel kisten en wachtte. Alles was duidelijk te horen hier. Ik besloot te wachten tot de zon weer op kwam. Als ik die nog zou zien opgaan.
De klok naast me vertelde me dat de zon op was gekomen. Ik liet Michelle achter en ging zelf helemaal naar boven. Toen ik de boekenkast open deed, kwam er een ijzeren, rotte geur me tegemoet. Voorzichtig liep ik door het paleis heen. Overal waar ik keek was verderf en dood en bloed. De bedienden en een paar familieleden lagen opengereten over de grond verspreid. Ariel was nergens te bekennen. Met tranen in mijn ogen liep ik naar het raam. Daar ging ze. Ariel keek nog een keer achterom en grijnsde. Daarna dook ze het water in. Een rood spoor achterlatend. Wachtend op haar volgende kans over honderd jaar.
Ik ben hier derde geeindigd! :'D
2011/11/29
No mercy for the soldiers
De geur van koffie, koekjes, chocola en oude mensen. Klassieke muziek glijdt zachtjes uit de luxe boxen die hier niet thuis horen in het rijtje van oude spullen. Iemand die bijna in slaap valt en de rest van de familie praat rustig met elkaar over van alles. Ook al is het een beetje awkward. Het gevoel hebben dat je verwijt krijgt van alle kanten. Logisch. We zijn twee jaar niet bij mijn oma in Brabant geweest. Daar was ik dus zondag. Het was geheel onverwacht, maar het was verder wel heel erg gezellig! Wel een vermoeiende dag, maar we eindigden met patat, haha! Dat was lekker. Het beeld wat ik nu heb beschreven klinkt best wel cliche eh? Is het ook, maar het is wel leuk om mee te maken. Nu komen drie drukke weken in het vooruitzicht. Of ik dan ga bloggen? Ik heb geen idee. Ik ben ook druk bezig geweest met mijn verhaal. Als in geweest, want ik ben de laatste tijd niet meer aan het schrijven. Ik heb het gehaald... en nu? Ik zit een beetje zonder inspiratie eigenlijk. Een nieuw verhaal borrelt ondertussen op. Great. Vandaag is het voornamelijk allemaal muziek en zo goed mogelijk geschiedenis leren. Morgen ook een optreden van mijn vader in de Meldij. Donderdag heb ik als het goed is niets en vrijdag eindelijk na 13:40 uit en weekend! Dan die drie december Sinterklaas vieren. Mijn opa en oma komen langs en 's avonds krijg ik mijn cadeaus, yay! :3 En de rest van het weekend lekker niets doen (als ik niet een tweede feitentoets geschiedenis op krijg). En dan is het de week van rapportvergaderingen. Behalve maandag alle dagen 12:50 uit. Alleen ik heb elke dag wel iets te doen na die tijd, dus genieten van de vrije uren gaat niet lukken. Maandag dus de hele dag tot een uur of vijf met het koor erbij. Dinsdag hebben we een doorloop en woensdag ook. Donderdag heb ik alsnog sportorientatie (shit shit shit!) en vrijdag is het zover. Eerst naar de generale, maar na een uur vertrek ik alweer want dat ga ik met mijn bestie naar Amsterdam! NAAR DE 100 MONKEYS! :D Ik heb er echt super veel zin in en ik ga veel foto's maken en alles hier posten natuurlijk! Die week erna is het een normale week. Ik ga de dinsdag 's avonds naar hetzelfde toneelstuk die wij spelen op donderdag en vrijdag. En donderdag en vrijdag is het kersttoneel alweer waar we nu al weken voor werken! Ik heb er echt heel veel zin in! En na de laatste voorstelling op vrijdag naar feu (een discotheek hier in Drachten) en die zaterdag erna ga ik naar mijn besties feestje en dan gaan we naar een kerstmarkt in Duitsland! Dus, veel leuke dingen voor de boeg en veel leuke dingen waar ik over kan gaan vertellen hier! Stay tuned. Ik ga genieten van mijn kop koffie en ik ga maar naar school.
2011/11/13
Poetsen, poetsen, poetsen... PANNENSET!
Om nou een bericht te schrijven over hoe stom en nutteloos reclames zijn, ga ik me niet aan wagen. Waarom dan deze titel? Omdat dat het eerste was wat in me op kwam. Dus. Maar het komt hierop neer: schrijven, schrijven, schrijven... WEG INSPIRATIE! Degenen die mee doen aan NaNoWriMo weten misschien waar ik het over heb. De Hell Week. De eerste week wist ik tot de 30.000 woorden te komen. Ongeveer dan hoor. Nu komt het erop neer dat ik totaal geen inspiratie meer heb. Ik moet me er echt doorheen slepen. Vandaag wordt zo'n dag. Al mijn huiswerk is af, ik kan niet bezig met mijn pws en ik heb geen Nederlandse boeken in huis (allemaal dingen die nog moeten gebeuren). Oh! Ik heb tentamen cijfers teruggekregen. Ikzelf ben er totaal niet tevreden over, want daarvoor heb ik me een hele week opgesloten in mijn kamer in de vakantie.
Nederlands: 6,2
Engels: 5,5
Wiskunde: nog niet terug
Frans: nog niet terug
Geschiedenis: 4,9 (er moeten nog een 8 en een 5 (10% elk) bovenop, maar dat maakt niet zoveel uit, is alsnog een 5)
Aardrijkskunde: 5,9
Kunstgeschiedenis/tekenen: 7,5/7 wordt een 7,1
De laatste 7,5 is niet een cijfer waar ik over ga klagen. Absoluut niet! Maar ik had er wel het minst voor geleerd. Dan vraag ik me nu af wat ik moet doen voor de volgende tentamen periode? Minder leren of juist nog meer leren? Heeft iemand tips voor me?
Nederlands: 6,2
Engels: 5,5
Wiskunde: nog niet terug
Frans: nog niet terug
Geschiedenis: 4,9 (er moeten nog een 8 en een 5 (10% elk) bovenop, maar dat maakt niet zoveel uit, is alsnog een 5)
Aardrijkskunde: 5,9
Kunstgeschiedenis/tekenen: 7,5/7 wordt een 7,1
De laatste 7,5 is niet een cijfer waar ik over ga klagen. Absoluut niet! Maar ik had er wel het minst voor geleerd. Dan vraag ik me nu af wat ik moet doen voor de volgende tentamen periode? Minder leren of juist nog meer leren? Heeft iemand tips voor me?
2011/11/12
De laatste Paisly heks
Schotland, 10 juni 1713
De laatste executie was geweest, dachten ze. De laatste heks was vermoord, dachten ze. De Paisley witches waren er niet meer, dachten ze. Dit dachten ze allemaal met hun inhoudsloze hersenen. Ze hadden er geen rekening mee gehouden dat Catherine Campbell negen maanden zwanger was geweest en een kind had gebaard van John Reid. Twee van de zeven Paisley witches. Ik moest zeggen dat de mensen hier niet dom waren en snel door hadden wie hier heks was en wie niet. Het was beter. Alle onschuldige mensen over de hele wereld werden afgeslacht, alleen maar omdat ze bijvoorbeeld iets wisten over drankjes brouwen. Maar ze dachten dat het ‘gevaar’ weg was. Dat al het onmogelijke uitgewist was. Nou, dan hadden ze mij nog niet gezien. Ik, de dochter van John Reid en Catherine Campbell wie de meest krachtige heksen waren voor hun tijd, was de laatste Paisley heks. Ik wist niets over mijn ouders. Alleen dat ze mijn ouders zijn, hun namen en dat ze de meest krachtige heksen van hun tijd waren. Dat was het. Catherine had me in het bos achtergelaten en een gezin had me gevonden en opgevoed tot mijn zestienjarige zelf die ik nu was. Ik, Elizabeth Shaw, de geadopteerde dochter van de familie wie mijn familie had gedood. De verhalen werden als heldenverhalen verteld. En hoe wist ik dat zij niet mijn ouders waren, maar Catherine en John wel? Dat wist ik gewoon. Dat zei mijn gevoel en mijn innerlijke kracht die mijn ouders me als enige hadden nagelaten.
“Lizzie?” Er werd op de houten deur geklopt en James’ hoofd stak om het hoekje. Hij was lang, gespierd, had donker haar en prachtige blauwe ogen. Hij was al eenentwintig, maar nog altijd had hij geen meisje gevonden met wie hij wilde trouwen. Vandaag zou hij weer gaan jagen met vader en zijn vrienden. “Mag ik binnenkomen?”
“Hmm,” reageerde ik enkel en ik deed niet de moeite om van mijn boek op te kijken.
Als ik zou zeggen dat ik het getroffen had, zou het een schande zijn voor mijn familie. Maar ik moest wel toegeven dát ik het getroffen had. Ik werd goed verzorgd en behandeld als hun eigen kind. Ik leerde lezen en schrijven van privé leraren die niemand anders hier in Paisley echt kon veroorloven. Zo kon ik de boeken verborgen bij de eikenboom in het bos lezen en mijn magie beoefenen. Het ging me redelijk af, maar ik kon niet te veel oefenen. Soms werd het te veel en gebeurden er automatisch vreemde dingen om me heen. Ik denk niet dat ze het zouden waarderen dat ik een heks was.
James kwam bij me op bed zitten. “Als ik terugkom van het jagen met vader, heb je dan zin om samen met mij naar het bos te gaan?” Ik keek nu op van mijn boek en keek hem aan. Hij had een brede glimlach op zijn gezicht en streek met zijn hand door zijn haar. “Wat denk je ervan?”
“Waarom ook niet,” zei ik met een zucht. “Ik zie je straks.”
“Als de zon de horizon raakt ben ik hier weer, Elizabeth,” zei hij en hij drukte een kus op mijn slaap.
De laatste executie was geweest, dachten ze. De laatste heks was vermoord, dachten ze. De Paisley witches waren er niet meer, dachten ze. Dit dachten ze allemaal met hun inhoudsloze hersenen. Ze hadden er geen rekening mee gehouden dat Catherine Campbell negen maanden zwanger was geweest en een kind had gebaard van John Reid. Twee van de zeven Paisley witches. Ik moest zeggen dat de mensen hier niet dom waren en snel door hadden wie hier heks was en wie niet. Het was beter. Alle onschuldige mensen over de hele wereld werden afgeslacht, alleen maar omdat ze bijvoorbeeld iets wisten over drankjes brouwen. Maar ze dachten dat het ‘gevaar’ weg was. Dat al het onmogelijke uitgewist was. Nou, dan hadden ze mij nog niet gezien. Ik, de dochter van John Reid en Catherine Campbell wie de meest krachtige heksen waren voor hun tijd, was de laatste Paisley heks. Ik wist niets over mijn ouders. Alleen dat ze mijn ouders zijn, hun namen en dat ze de meest krachtige heksen van hun tijd waren. Dat was het. Catherine had me in het bos achtergelaten en een gezin had me gevonden en opgevoed tot mijn zestienjarige zelf die ik nu was. Ik, Elizabeth Shaw, de geadopteerde dochter van de familie wie mijn familie had gedood. De verhalen werden als heldenverhalen verteld. En hoe wist ik dat zij niet mijn ouders waren, maar Catherine en John wel? Dat wist ik gewoon. Dat zei mijn gevoel en mijn innerlijke kracht die mijn ouders me als enige hadden nagelaten.
“Lizzie?” Er werd op de houten deur geklopt en James’ hoofd stak om het hoekje. Hij was lang, gespierd, had donker haar en prachtige blauwe ogen. Hij was al eenentwintig, maar nog altijd had hij geen meisje gevonden met wie hij wilde trouwen. Vandaag zou hij weer gaan jagen met vader en zijn vrienden. “Mag ik binnenkomen?”
“Hmm,” reageerde ik enkel en ik deed niet de moeite om van mijn boek op te kijken.
Als ik zou zeggen dat ik het getroffen had, zou het een schande zijn voor mijn familie. Maar ik moest wel toegeven dát ik het getroffen had. Ik werd goed verzorgd en behandeld als hun eigen kind. Ik leerde lezen en schrijven van privé leraren die niemand anders hier in Paisley echt kon veroorloven. Zo kon ik de boeken verborgen bij de eikenboom in het bos lezen en mijn magie beoefenen. Het ging me redelijk af, maar ik kon niet te veel oefenen. Soms werd het te veel en gebeurden er automatisch vreemde dingen om me heen. Ik denk niet dat ze het zouden waarderen dat ik een heks was.
James kwam bij me op bed zitten. “Als ik terugkom van het jagen met vader, heb je dan zin om samen met mij naar het bos te gaan?” Ik keek nu op van mijn boek en keek hem aan. Hij had een brede glimlach op zijn gezicht en streek met zijn hand door zijn haar. “Wat denk je ervan?”
“Waarom ook niet,” zei ik met een zucht. “Ik zie je straks.”
“Als de zon de horizon raakt ben ik hier weer, Elizabeth,” zei hij en hij drukte een kus op mijn slaap.
“Wacht op me.” Hij verliet mijn kamer. Fronsend keek ik hem na. Als hij bij me kwam en dingen van me vroeg, deed ik het altijd. Dacht ik tenminste. Totdat hij de kamer weer uitliep, dan was dat gevoel weg. Zijn mooie ogen betoverden me altijd en ik snapte niet zo goed waarom. Het was fijn dat hij er was. Hij was geweldig.
Zonsondergang. Luide stemmen vulden het huis. Ik was gebleven, maar met moeite. Het bos riep me. Steeds sterker en luider. Gelukkig wilde James met me naar het bos, anders zou ik het uitgillen van ergernis. Het was geen stem wat naar me gilde… niet hoorbaar. Het was een gevoel wat je liet gillen van ergernis. Dat je je haren wel uit je hoofd kon trekken. Zo’n gevoel dus.
Zonsondergang. Luide stemmen vulden het huis. Ik was gebleven, maar met moeite. Het bos riep me. Steeds sterker en luider. Gelukkig wilde James met me naar het bos, anders zou ik het uitgillen van ergernis. Het was geen stem wat naar me gilde… niet hoorbaar. Het was een gevoel wat je liet gillen van ergernis. Dat je je haren wel uit je hoofd kon trekken. Zo’n gevoel dus.
“Lizzie,” klonk er dichtbij mijn oor. Wat haar prikkelde op mijn wang en in mijn hals. “Kom je mee, lief zusje van me?” Een hand omringde de mijne en nu pas leek ik te realiseren dat James mijn aandacht al die tijd had proberen te trekken. Maar het boek was interessant en ik kon er eerlijk gezegd niet van afblijven. En door het intensieve lezen hoorde (of voelde) ik het gegil niet meer van het bos. “Lizzie, dat boek loopt niet weg. Ik wel.” James sleepte me overeind toen ik nog niet geheel reageerde op zijn wanhopige pogingen.
“Ja, ja sorry,” reageerde ik uiteindelijk en ik liet me aan de hand mee slepen. Beneden trok ik mijn schoenen aan. Het was heerlijk warm buiten en de geur van de avond dreef zachtjes mee met de wind vanuit het zuiden. In stilte liepen James en ik op het zandpad naar het bos toe. Het was kleine tien minuten lopen voordat je de rand van het bos bereikte. “Hoe was het jagen?” vroeg ik om de stilte te verbreken. Hopend dat het de sfeer niet zou verpesten. De stilte was vredig geweest en eigenlijk een stilte die je niet zomaar wilde verbreken. Toch deed ik het.
“Redelijk,” zuchtte James. “Er waren niet zoveel herten als we gedacht hadden, maar het is nu ook pas zonsondergang. Nu zullen ze wel hun aanwezigheid laten merken door weer naar de appelboomgaarden te gaan.” Hij klonk zo chagrijnig dat ik in de lach schoot. “Wat?” vroeg hij ietwat verontwaardigd.
“Het spijt me. Het klonk grappig,” grinnikte ik na. Reikhalzend keek ik naar het opdoemende bos voor me. Het gevoel werd sterker. Was er vandaag iets aan de hand? Het was tien juni. Een normale zomerse dag toch? Mijn benen leken niet meer te werken. Als verstijfd bleef ik staan waar ik mijn laatste stap had gezet en bleef ontzet voor me uit staren. Precies zestien jaar geleden waren mijn ouders en hun vrienden vermoord… verbrand… Zestien jaar alweer.
James stopte en draaide zich naar me om. “Elizabeth? Voel je je niet goed?” vroeg hij bezorgd. Hij liep naar me toe en nam mijn gezicht in zijn handen.
“Nee, nee,” zei ik vlug. “Ik voel me prima.”
“Zeker?” James bracht zijn hoofd iets dichter bij de mijne. Hij probeerde mijn blik te vangen die meer in het niets staarde dan terug staarde in zijn ogen. “Elizabeth?”
“Ja, het gaat wel,” mompelde ik uiteindelijk en ik knipperde even met mijn ogen. Mijn ogen kruisten de zijne en gehypnotiseerd bleef ik naar ze kijken. Een warm gevoel verspreidde zich vanuit mijn buik naar alle lichaamsdelen. Voorzichtig bracht hij zijn hoofd nog een stukje dichterbij zonder mijn blik los te laten. Net toen zijn lippen de mijne wilden raken, kraakte er iets luid achter James. Verbaasd keken we naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Een plotselinge storm was aan komen drijven en een bliksemflits had ongemerkt ingeslagen op een grote kastanjeboom achter James. En het viel onze kant op. James reageerde sneller dan ik voor mogelijk hield en hij sleepte me bij het bos vandaan. De boom viel voor onze voeten neer. De wind wakkerde harder aan en bracht fluisteringen met zich mee. ‘Verraadster.’ ‘Hoe kun je?’ “Verraadster.’ ‘Hoer.’ Aangesproken voelde ik me. Ik voelde me vreselijk aangesproken en de tranen sprongen in mijn ogen.
“Lizzie? Het is goed, je bent veilig,” suste James me liefkozend terwijl hij me verder bij de boom weg trok. Ik was een verrader voor mijn familie. Ik stond net op het punt om James te zoenen. De grootste vijand en oorzaak van hun dood. Hoe kon ik? Hoe kon ik ze nou zo verraden? Hoe konden ze mij niet begrijpen? Waarom begrepen ze mijn liefde niet voor hem? Deze gedachte liet me realiseren dat ik echt van James hield. “Wat is er, Elizabeth? Je bent veilig. Waarom huil je nou zo?”
Zonder dat ik het gemerkt had, was ik harder gaan huilen. De tranen biggelden over mijn wangen en luide snikken verlieten mijn keel. “Ze vinden me een verraadster,” huilde ik. Niet gevend dat de vijand naast me stond. Mijn grote liefde. Mijn Romeo.
“Wie? Elizabeth, waar heb je het over?” James draaide me naar zich toe en keek me bezorgd aan. “Wie, Elizabeth?”
“Mijn ouders,” huilde ik harder. Mijn knieën begaven het onder mijn gewicht en het gewicht van het schuldgevoel. “Ze vinden me een verraadster.”
“Je ouders? Hoe kom je daar nu bij?”
“Mijn ouders zijn Catherine Cam…” Een hand sloot zich om mijn mond. James trok me tegen zich aan. Twee mensen liepen ons met argwanende blikken voorbij. “J-James..?” vroeg ik trillend terwijl ik opkeek naar zijn gezicht.
Hij streek met zijn hand door mijn haar. “Je ouders zijn Catherine Campbell en…?”
“John Reid,” voegde ik eraan toe zonder enige aarzeling.
“Maar Elizabeth, hoe weet je dat zo zeker?” James fronste diep.
‘Verraadster.’ ‘Hoer.’ ‘Verraadster.’ ‘Slet.’ ‘Gedrocht.’ De beschuldigingen vlogen om mijn oren heen en ik drukte mezelf tegen James aan. Het tegenovergestelde wat ik zou moeten doen. “Ze vinden me een verrader. Een hoer. Een gedrocht.”
James’ gezicht werd serieus. “Je hoort ze tegen je spreken?”
Ik knikte met angst in mijn ogen. “Ik voel me niet veilig meer.”
‘En terecht…’ klonk er achter me. James’ ogen werden groter. Hij wilde me wegtrekken, maar een ongekende kracht rukte me uit zijn armen. Alles werd zwart voor mijn ogen.
Elizabeth werd het bos in gesleurd door geesten. Door heksen. James begon direct aan de achtervolging, maar ze waren zo snel. Hij hield ze niet meer bij. Toch bleef hij doorrennen. Nooit, maar dan ook nooit zou hij zijn enige ware liefde in de steek laten. Kort bleef hij stilstaan om rond te kijken. Zwarte as-wolken dreven over hem heen. Het kwam van voren. Hij rende verder en verder. Hijgend kwam hij bij de grote eik aan. Rode, oranje en gele vlammen gemengd met een blauwe gloed brandde de oude boom makkelijk af. Een gil ging door merg en been. Elizabeth zat vast in de boom. Verminkt door het verslepen en het vuur wat haar huid verbrandde en tot as verpulverde. Ontzet keek James ernaar. Hoe kon hij haar nu nog redden? De laatste Paisley heks werd door haar eigen familie verbrand. Hij kon niets meer doen. Het geschreeuw hield op. Tranen brandden achter zijn ogen en hij draaide zich om. Direct keek hij recht in de ogen van Elizabeth.
“Het spijt me,” lispelde ze terwijl ze een vlijmscherp mes tussen zijn ribben stak. Het laatste wat hij zag, waren de prachtige blauwe ogen van Elizabeth. Zijn enige, ware liefde.
“Ja, ja sorry,” reageerde ik uiteindelijk en ik liet me aan de hand mee slepen. Beneden trok ik mijn schoenen aan. Het was heerlijk warm buiten en de geur van de avond dreef zachtjes mee met de wind vanuit het zuiden. In stilte liepen James en ik op het zandpad naar het bos toe. Het was kleine tien minuten lopen voordat je de rand van het bos bereikte. “Hoe was het jagen?” vroeg ik om de stilte te verbreken. Hopend dat het de sfeer niet zou verpesten. De stilte was vredig geweest en eigenlijk een stilte die je niet zomaar wilde verbreken. Toch deed ik het.
“Redelijk,” zuchtte James. “Er waren niet zoveel herten als we gedacht hadden, maar het is nu ook pas zonsondergang. Nu zullen ze wel hun aanwezigheid laten merken door weer naar de appelboomgaarden te gaan.” Hij klonk zo chagrijnig dat ik in de lach schoot. “Wat?” vroeg hij ietwat verontwaardigd.
“Het spijt me. Het klonk grappig,” grinnikte ik na. Reikhalzend keek ik naar het opdoemende bos voor me. Het gevoel werd sterker. Was er vandaag iets aan de hand? Het was tien juni. Een normale zomerse dag toch? Mijn benen leken niet meer te werken. Als verstijfd bleef ik staan waar ik mijn laatste stap had gezet en bleef ontzet voor me uit staren. Precies zestien jaar geleden waren mijn ouders en hun vrienden vermoord… verbrand… Zestien jaar alweer.
James stopte en draaide zich naar me om. “Elizabeth? Voel je je niet goed?” vroeg hij bezorgd. Hij liep naar me toe en nam mijn gezicht in zijn handen.
“Nee, nee,” zei ik vlug. “Ik voel me prima.”
“Zeker?” James bracht zijn hoofd iets dichter bij de mijne. Hij probeerde mijn blik te vangen die meer in het niets staarde dan terug staarde in zijn ogen. “Elizabeth?”
“Ja, het gaat wel,” mompelde ik uiteindelijk en ik knipperde even met mijn ogen. Mijn ogen kruisten de zijne en gehypnotiseerd bleef ik naar ze kijken. Een warm gevoel verspreidde zich vanuit mijn buik naar alle lichaamsdelen. Voorzichtig bracht hij zijn hoofd nog een stukje dichterbij zonder mijn blik los te laten. Net toen zijn lippen de mijne wilden raken, kraakte er iets luid achter James. Verbaasd keken we naar de plek waar het geluid vandaan kwam. Een plotselinge storm was aan komen drijven en een bliksemflits had ongemerkt ingeslagen op een grote kastanjeboom achter James. En het viel onze kant op. James reageerde sneller dan ik voor mogelijk hield en hij sleepte me bij het bos vandaan. De boom viel voor onze voeten neer. De wind wakkerde harder aan en bracht fluisteringen met zich mee. ‘Verraadster.’ ‘Hoe kun je?’ “Verraadster.’ ‘Hoer.’ Aangesproken voelde ik me. Ik voelde me vreselijk aangesproken en de tranen sprongen in mijn ogen.
“Lizzie? Het is goed, je bent veilig,” suste James me liefkozend terwijl hij me verder bij de boom weg trok. Ik was een verrader voor mijn familie. Ik stond net op het punt om James te zoenen. De grootste vijand en oorzaak van hun dood. Hoe kon ik? Hoe kon ik ze nou zo verraden? Hoe konden ze mij niet begrijpen? Waarom begrepen ze mijn liefde niet voor hem? Deze gedachte liet me realiseren dat ik echt van James hield. “Wat is er, Elizabeth? Je bent veilig. Waarom huil je nou zo?”
Zonder dat ik het gemerkt had, was ik harder gaan huilen. De tranen biggelden over mijn wangen en luide snikken verlieten mijn keel. “Ze vinden me een verraadster,” huilde ik. Niet gevend dat de vijand naast me stond. Mijn grote liefde. Mijn Romeo.
“Wie? Elizabeth, waar heb je het over?” James draaide me naar zich toe en keek me bezorgd aan. “Wie, Elizabeth?”
“Mijn ouders,” huilde ik harder. Mijn knieën begaven het onder mijn gewicht en het gewicht van het schuldgevoel. “Ze vinden me een verraadster.”
“Je ouders? Hoe kom je daar nu bij?”
“Mijn ouders zijn Catherine Cam…” Een hand sloot zich om mijn mond. James trok me tegen zich aan. Twee mensen liepen ons met argwanende blikken voorbij. “J-James..?” vroeg ik trillend terwijl ik opkeek naar zijn gezicht.
Hij streek met zijn hand door mijn haar. “Je ouders zijn Catherine Campbell en…?”
“John Reid,” voegde ik eraan toe zonder enige aarzeling.
“Maar Elizabeth, hoe weet je dat zo zeker?” James fronste diep.
‘Verraadster.’ ‘Hoer.’ ‘Verraadster.’ ‘Slet.’ ‘Gedrocht.’ De beschuldigingen vlogen om mijn oren heen en ik drukte mezelf tegen James aan. Het tegenovergestelde wat ik zou moeten doen. “Ze vinden me een verrader. Een hoer. Een gedrocht.”
James’ gezicht werd serieus. “Je hoort ze tegen je spreken?”
Ik knikte met angst in mijn ogen. “Ik voel me niet veilig meer.”
‘En terecht…’ klonk er achter me. James’ ogen werden groter. Hij wilde me wegtrekken, maar een ongekende kracht rukte me uit zijn armen. Alles werd zwart voor mijn ogen.
Elizabeth werd het bos in gesleurd door geesten. Door heksen. James begon direct aan de achtervolging, maar ze waren zo snel. Hij hield ze niet meer bij. Toch bleef hij doorrennen. Nooit, maar dan ook nooit zou hij zijn enige ware liefde in de steek laten. Kort bleef hij stilstaan om rond te kijken. Zwarte as-wolken dreven over hem heen. Het kwam van voren. Hij rende verder en verder. Hijgend kwam hij bij de grote eik aan. Rode, oranje en gele vlammen gemengd met een blauwe gloed brandde de oude boom makkelijk af. Een gil ging door merg en been. Elizabeth zat vast in de boom. Verminkt door het verslepen en het vuur wat haar huid verbrandde en tot as verpulverde. Ontzet keek James ernaar. Hoe kon hij haar nu nog redden? De laatste Paisley heks werd door haar eigen familie verbrand. Hij kon niets meer doen. Het geschreeuw hield op. Tranen brandden achter zijn ogen en hij draaide zich om. Direct keek hij recht in de ogen van Elizabeth.
“Het spijt me,” lispelde ze terwijl ze een vlijmscherp mes tussen zijn ribben stak. Het laatste wat hij zag, waren de prachtige blauwe ogen van Elizabeth. Zijn enige, ware liefde.
Dit was naar een opdracht van een schrijfwedstrijd op Quizlet.nl
2011/11/03
Misschien gaat dit iets te goed?
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar na drie dagen schrijven aan mijn NaNoWriMo verhaal zit ik op 9.703 woorden en ik zit weer op het punt verder te schrijven. Dus, ga ik te snel? Als ik de 50.000 nader, dan ik voor mezelf gewoon een hoger doel instellen om het nog wat spannend te houden. Denk ik. Haha. En hoe zit het met jullie? Ook zover? Of juist net begonnen? Nou ja, mijn pta periode zit achter de rug! Als ik al mijn cijfers terug heb, zal ik ze zeker met jullie delen. Al zijn ze super slecht. Mijn laatste pta Frans ging redelijk. We moesten literatuurgeschiedenis (80%), een boekje van vorig jaar (20%) en zelfstandig een boekje dit jaar (20%) lezen en leren. Alleen het laatste had ik niet gelezen en alleen maar een samenvatting gelezen op scholieren.com. En alles wat ze vroegen, stond in die samenvatting! Ik was zo blij. Echt, dankjewel wie er ook maar voor het lot zorgt! Het andere boekje kende ik al dus dat was niet echt een probleem. En literatuurgeschiedenis ging wel. Er waren een aantal dingen en namen die ik niet meer wist, maar ach. Dat overleef ik wel. We hadden twee uren en ik was binnen drie kwartier weg. Is dat goed? Is dat slecht? Ik weet het niet. En nu is Jelena hier en we gaan druk bezig met ons nanowrimo verhaal! En morgen gaan we naar Groningen morgen naar de universiteit en even stad in. Die middag gaan we door naar school en gaan we helpen met het herfstfeest! Super veel zin in! Even ontspannen na deze stressvolle weken! Dus, jullie nog iets te vertellen? Ik heb niet veel bijzonders meer te melden eigenlijk :3
Dit is de cover van mijn verhaal trouwens:
Dit is de cover van mijn verhaal trouwens:
2011/10/27
Aftellen tot...
De vakantie? NaNoWriMo? Het aantal dagen tot je tentamens eindelijk over zijn? Kersttoneel? Het concert van de 100 Monkeys? Ik doe het allemaal. Nog 58 dagen tot de kerstvakantie. Nog 5 dagen tot NaNoWriMo. Nog 7 dagen tot mijn laatste tentamen! Tot Kersttoneel nog 49 dagen. En nog 43 dagen tot de 100 Monkeys concert in Amsterdam! Wat een getallen allemaal. Iedereen telt wel voor iets af. De scholieren tellen op dit moment allemaal moordlustig af tot de kerstvakantie en de leuke dingen die ze daar allemaal gaan doen. Kerst, oud en nieuw! De jongere kinderen tellen af tot Sinterklaas en zijn al druk bezig met reclames bekijken op tv en ze zijn druk bezig met hun verlanglijstjes. Een raceauto, die ene mooie knuffel of al dat lego en playmobile! Er is ook zoveel om uit te kiezen. En zoveel om voor af te tellen. Misschien is er morgen wel iets waar je al wekenlang voor af zit te tellen. Of je bent eindelijk klaar met tellen en vandaag is die ene dag waar je al zo lang op hebt gewacht.
Waar ik het meest zin in heb? In dat concert natuurlijk! Kennen jullie Jackson Rathbone? Jasper in Twilight! Hij heeft met een stel andere gasten een band en ik en een vriendin gaan daar heen! Echt waar, ik heb er zo zin in! Ik heb ook er zin in NaNoWriMo. Wacht... je telt niet af naar iets wat je niet leuk vind. Haha, even een openbaring hier. Ik heb overal zin in! Gelukkig is het eerste al over 5 dagen en dat is NaNoWriMo. Mijn laatste tentamen is ook over een week en daarna moet ik wel een hele tijd wachten op de andere gebeurtenissen, maar ach. Dat is het allemaal waard toch? En waar tel jij voor af?
Tentamen update: Wat moet ik hier nou bij zeggen? Ik heb geen idee. Wiskunde en aardrijkskunde gingen helemaal niet goed naar mijn gevoel. Engels en geschiedenis gingen iets beter en mijn Nederlandse discussie is wel een voldoende. Nu ben ik vier dagen vrij. Ik denk dat ik vandaag even een dag rust neem en daarna ga ik morgen en het weekend leren voor kunstgeschiedenis en Frans. Maandag heb ik dan Kunstgeschiedenis en tekenen en die donderdag heb ik Frans. Dus die dinsdag en woensdag kan ik nog leren voor Frans. Dat was het voor deze keer. Nu ga ik de deur uit. Boodschappen doen met mijn moeder. (:
Waar ik het meest zin in heb? In dat concert natuurlijk! Kennen jullie Jackson Rathbone? Jasper in Twilight! Hij heeft met een stel andere gasten een band en ik en een vriendin gaan daar heen! Echt waar, ik heb er zo zin in! Ik heb ook er zin in NaNoWriMo. Wacht... je telt niet af naar iets wat je niet leuk vind. Haha, even een openbaring hier. Ik heb overal zin in! Gelukkig is het eerste al over 5 dagen en dat is NaNoWriMo. Mijn laatste tentamen is ook over een week en daarna moet ik wel een hele tijd wachten op de andere gebeurtenissen, maar ach. Dat is het allemaal waard toch? En waar tel jij voor af?
Tentamen update: Wat moet ik hier nou bij zeggen? Ik heb geen idee. Wiskunde en aardrijkskunde gingen helemaal niet goed naar mijn gevoel. Engels en geschiedenis gingen iets beter en mijn Nederlandse discussie is wel een voldoende. Nu ben ik vier dagen vrij. Ik denk dat ik vandaag even een dag rust neem en daarna ga ik morgen en het weekend leren voor kunstgeschiedenis en Frans. Maandag heb ik dan Kunstgeschiedenis en tekenen en die donderdag heb ik Frans. Dus die dinsdag en woensdag kan ik nog leren voor Frans. Dat was het voor deze keer. Nu ga ik de deur uit. Boodschappen doen met mijn moeder. (:
2011/10/21
Ik. kan. het. niet.
Misschien is dat wel een van de smoesjes die je gebruikt. Nadat ik net een zin heb gewist en mijn blogpost compleet heb omgegooid, schrijf ik dit nu. En volgende maand zal nog meer schrijven worden. Begint er al een lampje te branden? Ja! NaNoWriMo! Velen zullen er vast wel over gehoord hebben en anders google je er maar op. Het komt erop neer dat je 50.000 woorden moet schrijven binnen een maand. Ik was er ooit mee begonnen, maar dat is alweer drie jaar geleden. En vorig jaar wilde ik meedoen, kwam ik erachter dat november ondertussen al voorbij was. Dit jaar wil ik absoluut mee doen! Mijn hoofdpersonage ben ik aan het creëren en nu ik dat doe, merk ik dat daar een verhaal omheen komt te staan. Daar gaat het toch om? Je hoofdpersonage? Die maakt het verhaal waar. Ik ben helemaal enthousiast over Skylar Jeanne Edwards en ik heb nog zoveel over haar neer te pennen. Ik kan niet wachten om met het verhaal te beginnen, ook al heb ik nog geen plots of iets dergelijks. Het gaat erom dat je die 50.000 woorden haalt.
Nou ja... Toch ben ik eerst bezig met deze post en ik moet toch maar beginnen met mijn laatste samenvatting. Engels om precies te zijn. Dan heb ik vijf samenvattingen af voor de eerste vijf tentamens in de eerste week. Had ik mijn pta (zo noemen we het bij ons op school, gaat automatisch) rooster al hier neergezet? Nee? Ja? Boeiend, ik doe het alsnog een keertje (als het zo is). En er komt bij te staan hoeveel pagina's ik heb geschreven ervoor. Op drie na dan. Maar ach. Omdat ik gewoon afleiding zoek.
Nou ja... Toch ben ik eerst bezig met deze post en ik moet toch maar beginnen met mijn laatste samenvatting. Engels om precies te zijn. Dan heb ik vijf samenvattingen af voor de eerste vijf tentamens in de eerste week. Had ik mijn pta (zo noemen we het bij ons op school, gaat automatisch) rooster al hier neergezet? Nee? Ja? Boeiend, ik doe het alsnog een keertje (als het zo is). En er komt bij te staan hoeveel pagina's ik heb geschreven ervoor. Op drie na dan. Maar ach. Omdat ik gewoon afleiding zoek.
- Maandag 24/10/11
9:00-11:00 Wiskunde A (23 kantjes geschreven)
13:30-15:30 Aardrijkskunde (23 kantjes geschreven) - Dinsdag 25/10/11
9:00-10:00 Engels (7 kantjes aan poetry, ik moet literatuur nog)
13:30-15:00 Geschiedenis (22 kantjes geschreven) - Woensdag 26/10/11
13:00-16:00 Nederlands, 20 minuten en de rest observeren (discussie, 2 kantjes aan voorbereiding) - Donderdag - Zondag
VRIJ VRIJ VRIJ VRIJ VRIJ (leren voor de twee hieronder) - Maandag 31/10/11
9:00-10:30 Kunstgeschiedenis (nog niets)
10:30-16:00 Tekenopdracht afmaken - Dinsdag - Woensdag
VRIJ VRIJ VRIJ VRIJ VRIJ - Donderdag 03/11/11
9:00-10:30 Frans (nog niets) - Vrijdag - Zondag
VRIJ VRIJ VRIJ VRIJ VRIJ - Maandag 07/11/11
HERVATTING VAN ALLE LESSEN
Ik bedoel maar, moest het toch even melden.
Dat is het zo'n beetje. Je kunt wel zien dat ik ondertussen al een boom doorheen heb geschreven. Hmm, misschien heb ik wel 50.000 woorden? Neeeee, denk het niet. Dat zal vast wel meevallen, maar alsnog. Het is echt superveel en ik heb echt het gevoel dat ik al meer heb gedaan in deze week dan de andere vier jaar allemaal bij elkaar. Ahum, niet overdreven. Het is een wonder dat ik nog niet ben blijven zitten. Op een of andere manier stimuleren vier onvoldoendes heel erg om toch nog even je best te doen. Dus... ik ga nu verder met het beschrijven van mijn personage en daarna lekker the voice kijken :3 Iris Kroes (je hebt het vast wel gehoord) zat bij mij op school en ik kijk er dus naar om haar (: Damn, wat is ze goed. Zo goed zal ik nooit worden, haha! Maar die Erwin van vorige week was ook goed. Wauw, dat nummer die hij zong was zo mooi. Trouwens, weten jullie nog wat leuke muziek?
2011/10/17
Inspiratiebronnen
Als in letterlijke inspiratiebronnen en niet zo'n celeb gastje wie je absolute voorbeeld is. Nee, van die wensputten waar je een muntje in gooit en wenst of zoekt naar inspiratie. Waar staat jouw inspiratieputje? De mijne staat in mijn hoofd. Maar niet zomaar in mijn hoofd, maar in mijn dromen. Dus hij staat in mijn onderbewustzijn. In mijn dromen haal ik scenes of personen voor in mijn verhalen. En die scenes en personen zijn dingen die ik nooit eerder heb gezien. Niet bewust dus. Het is zo leuk om dat dan op te schrijven, want het voelt heel persoonlijk aan en toch is dat het niet als de lezer het leest. Die zal dat nooit aan jou als schrijver koppelen. Alleen dat je het geschreven hebt. En zo had ik vannacht een droom met een geweldige scene voor in mijn recente verhaal! Daar word ik gewoon zo blij van als dat weer gebeurd! En dan vloeit de inspiratie over de randen van dat leuke wensputje.
Dit plaatje vond ik er echt heel goed bij passen! Ik vond hem echt net! Geweldig, dat beschrijft zo'n beetje wel mijn verhaal van hierboven. Ik dacht: laat ik maar even wat van me laten horen. Mijn hand blijft in de 'schrijfstand' staan op het moment en ik voel mijn gewrichten overal zitten in mijn rechterhand. Ik ben druk bezig met samenvattingen schrijven. Gisteren geschiedenis afgerond (twee dagen mee bezig geweest) en uiteindelijk tweeëntwintig kantjes geschreven. Nu ben ik net klaar met een hoofdstuk van aardrijkskunde en ik moet nog eentje, maar het gaat sneller dan geschiedenis. Nu heb ik gewoon even pauze, want ik word nog eens een gestoorde geleerde hier en dat is absoluut niet mijn bedoeling. Ik kan niet wachten tot drie november half elf, echt niet! Dan zit mijn laatste tentamen erop en kan ik ontspannen. Ontspanning... wat betekende dat ook alweer? Ik heb geen idee. Dus, voor degenen die al vakantie hebben: hoe is jullie vakantie? Geef me leuke verhalen zodat ik afleiding heb! En voor degenen zonder vakantie: hoe is school, nog steeds dodelijk saai? Of zijn er nog interessante dingen gebeurd?
Dit plaatje vond ik er echt heel goed bij passen! Ik vond hem echt net! Geweldig, dat beschrijft zo'n beetje wel mijn verhaal van hierboven. Ik dacht: laat ik maar even wat van me laten horen. Mijn hand blijft in de 'schrijfstand' staan op het moment en ik voel mijn gewrichten overal zitten in mijn rechterhand. Ik ben druk bezig met samenvattingen schrijven. Gisteren geschiedenis afgerond (twee dagen mee bezig geweest) en uiteindelijk tweeëntwintig kantjes geschreven. Nu ben ik net klaar met een hoofdstuk van aardrijkskunde en ik moet nog eentje, maar het gaat sneller dan geschiedenis. Nu heb ik gewoon even pauze, want ik word nog eens een gestoorde geleerde hier en dat is absoluut niet mijn bedoeling. Ik kan niet wachten tot drie november half elf, echt niet! Dan zit mijn laatste tentamen erop en kan ik ontspannen. Ontspanning... wat betekende dat ook alweer? Ik heb geen idee. Dus, voor degenen die al vakantie hebben: hoe is jullie vakantie? Geef me leuke verhalen zodat ik afleiding heb! En voor degenen zonder vakantie: hoe is school, nog steeds dodelijk saai? Of zijn er nog interessante dingen gebeurd?
2011/10/14
Het moment waar we allen naar uitkijken...
Drie keer raden... nee, niet het uitval van een leraar. Neehee, ook niet je vijand die onderuit gaat in een openbare ruimte... nee, ook niet dat je irritante hond eindelijk stopt met blaffen. Wat jammer, dat waren je drie raadpogingen. Denk nog eens goed na? Ja, vakantie! Iets waar ieder kind en puber naar uit kijkt. Voor een kind betekent dat elke dag gillend buiten spelen en video games spelen. Voor pubers betekent dat comazuipen en veel doen met vrienden... En wat doen pubers in het examenjaar? Comazuipen zodat ze geen tentames hoeven te maken. Nee, grapje. Maar het leren is wel waar. Eindelijk vakantie. Vorig jaar rende ik gillend naar buiten van enthousiasme. Nu was het zo van: oke, vakantie... super? Vakantie vanaf vadaag he? O ja, natuurlijk... Je kunt het wel zien, heel veel enthousiasme. Niemand heeft écht zin in de vakantie doordat ze tentamens hebben. Maaaaar, je bent wel vaak vrij. Nou ja, genoeg geklaag over tentamens. Ik ga gewoon overal een samenvatting voor maken en ik ga zo hard aan het werk dat ik na de tentamens dood neer val... en niet alleen van vermoeidheid, maar ook van geluk. Ik ga echt enthousiast dansen en zingen na mijn laatste tentamen op drie november. Die middag of avond komt Jelena en dan blijft ze slapen! Die vrijdag is zij toevallig ook vrij en die benutten we in Groningen bij een universiteit ofzo. Daar heb ik dus geen fuck aan, maar ach. Kan nooit kwaad. Enne, die avond is het herfstfeest bij ons op school. Het zal waarschijnlijk een invasie aan bruggers en tweede klassers worden, maar ik ga helpen met opbouwen. Want Jelena blijft die nacht ook nog bij me slapen.
Het is een tekenspel. De ene tekent als eerste een poppetje en de ander tekent een manier om hem te vermoorden. Dan moet de ander weer een manier zien te vinden om te 'ontsnappen'. Ik ben blauw en de jongen waar ik naast zit, is rood. De bovenste en de onderste moeten als het goed is aansluiten, maar het is heel erg onduidelijk allemaal. Zelfs ik kan er niet veel meer uithalen. Haha! Verder was mijn dag wel oke. Nu ga ik gewoon heerlijk schrijven en ontspannen. Morgen begin ik met leren! Trouwens, vergeet niet een kijkje te nemen bij de postcards wall! Er zijn weer twee nieuwe kaarten bij! :3
2011/10/12
After a loooong day
Na een lange, lange, lange, zo'n lange zware dag als deze vind ik het echt fijn om weer thuis te zijn en achter mijn laptop te kunnen kruipen. Helaas teistert de gedachte dat ik nog moet leren voor geschiedenis en huiswerk moet maken me heel erg en eigenlijk wil ik het liefst schrijven. Maar dat kan niet. Dat mag ik niet doen van mezelf. Ik moet een goed cijfer halen, omdat het meetelt voor het eerste tentamen voor geschiedenis. Wat is er gebeurd de afgelopen dagen? Hmm, maandag tot laat school en koorrepetitie. Gisteren had ik tot 12:50 les en daarna had ik een pws middag waar je dan met je profielwerkstuk bezig kunt. Niet dat ik veel bezig ben geweest, maar ik heb wat info en mijn werkplan is zo goed als helemaal af. Daarna om half drie een repetitie met de band voor kersttoneel. Wij als koor gingen dus zingen en zij de muziek spelen. Het was zo gaaf! Het ging super! (En uitzicht op een leuke jongen kan ook nooit kwaad.) Wat is dat toch met muzikanten, haha! Maar nu ga ik geschiedenis leren voordat ik morgen een onvoldoende haal. Adieu! x
2011/10/10
Way to go!
Eerst even antwoord geven op Chi's vraag of ik ooit meer ga schrijven... euh, op mijn blog? Of gewoon over het algemeen? Want over het algemeen schrijf ik elke dag... dus ja. En op deze blog, nou, ik kan regelmatig wel kijken of ik iets van een Stand Alone erop kan zetten? (:
In ieder geval. Daar wilde ik niet over bloggen. Ik wilde bloggen over een boek wat ik zaterdag kocht en nu uit heb gelezen (in totaal heb ik er twee en een half uur over gedaan ofzo). Superhelden.nl van Marcel van driel. Ik weet niet of jullie hem kennen, maar ik ken hem dus sinds zaterdag en van dit boek. Het is zo'n leuk boek! Echt een aanrader. Misschien zit ik net wat boven de leeftijdsgrens voor dit boek, maar who cares? Er komen zoveel onverwachte dingen in voor en dingen die je aan het begin van het verhaal nooit zou verwachten. Waar het boek over gaat? Dit staat op de achterkant:
| Voorkant van het boek |
Sinds haar vaders zelfmoord doet de dertienjarige Iris Goudhoorn niets anders dan gamen. Haar favoriete game is Superhelden.nl, waar ze het ene na het andere level haalt. Superhelden Alex en Fiber worden naar Nederland gestuurd om Iris te ontvoeren. Maar zelfs zij weten niet wat de plannen van Mr. Oz met Iris zijn. Want Iris is uitzonderlijk getalenteerd, zelfs voor een Superheld..."
Dit spel is ook nagebootst en als je echt naar Superhelden.nl gaat, kun je deze game spelen. Het is echt grappig, hoewel ik zelf niet echt een gamer ben. Alleen Bubble Shooter, haha! Maar dit boek is dus echt een aanrader en ik ben hier reclame aan het maken, omdat ik wil dat er een tweede deel komt en die komt niet als er niet genoeg boeken verkocht worden. Zo.
2011/10/07
De gevleugelden
Het leven op Astriel was anders. Of was het hier normaal vergeleken dat blauwe planeetje om de hoek? Zij zouden het hier niet normaal vinden. Natuurlijk niet. Ze zouden al gillend wegrennen bij ons uiterlijk terwijl we er best oké uitzagen – al zei ik dat zelf. De mens zag er juist afschrikwekkend uit, maar wie zijn wij om weg te rennen zonder eerst geobserveerd te hebben? Met een zucht nam ik afscheid van de anderen die mee waren geweest naar Aarde en ik slofte door de paarse, pluizige veren van dertig centimeter hoog heen die sinds de Aardse lente (bij ons Aelfric) uit de grond waren gekomen. Enkel op de grote kale vlaktes kwamen deze voor. En enkel op deze grote kale vlaktes konden we heen en weer reizen naar andere volkeren over de hele galactische wereld om ons heen. Onze grote licht producerende zon naast ons was op z’n meest dichtstbijzijnde stand. Op een halfuurtje afstand reizen stond hij van Astriel af. Het licht was lichtblauw met witte, felle stralen er tussendoor. Dit licht kon je voelsprieten levend verbranden. Onze twee lange voelsprieten waren onze zintuigen. Het ving het licht op en liet ons beelden zien in onze hersenen. Het had kleine haartjes overal verspreid over de lange slierten waar de geuren aan vast bleven plakken en de geluidstrillingen op werden gevangen. Zonder je voelsprieten was je niets, kon je niets en was je ter dood veroordeeld. Langer dan drie dagen zonder deze twee stierf je. Het enige wat je nog kon, was de aanrakingen voelen van je familieleden en je vrienden. Je kon alleen maar gokken wie het waren. Als die drie dagen voorbij waren, verging je tot as-deeltjes en werd je meegevoerd door de Gevleugelden. De Gevleugelden waren gemaakt van bloemblaadjes. Het waren kleine bolletjes met kleine uitstekende blaadjes als vleugels in alle kleuren van de regenboog waar het as aan vast bleef plakken. De Gevleugelden namen je mee naar een paradijs waar je opnieuw werd herboren als een nieuw leven met een nieuwe ziel. Als je voelsprieten er nog waren, kon je voor altijd doorleven.
Ik begroette wat kennissen uit mijn dorp door middel van het aanraken van de voelsprieten en liep weer verder. Mijn beste vriendin stond verderop. Haar voelsprieten zwaaiden enthousiast heen en weer en ze stond te springen van blijheid dat ik terug was op Astriel. Ik rende naar haar toe en onze voelsprieten wikkelden zich in elkaar.
“Ik heb je zo gemist, Liviya!” kirde Ceira enthousiast. “Hoe was het op Aarde? Ik heb beelden gezien op school. Wat zijn ze lelijk!” Ze legde een extreme nadruk op lelijk en ik lachte. Het was raar eigenlijk. Lachen was te zien bij een mens. Bij ons kon je het alleen laten horen. Wij waren wezens wie boven de grond zweefden, maar het lopen noemden doordat het altijd al zo was geweest. Onze hoofden leken op een ovaal die op z’n zij lag en uit de uiteinden kwamen de lange, redelijk dikke voelsprieten vol haartjes eruit die langer waren dan ons lichaam. Onder ons hoofd begon ons lichaam met een soortgelijke nek bij een mens en daarna in een vloeiende beweging naar buiten toe gevormd. Kort erna gingen de lijnen weer naar elkaar toe op diezelfde vloeiende manier en kwamen als een scherpe punt bij elkaar uit. De punt onderaan was ons verweersysteem. Hierin zat een dodelijk gif voor andere wezens dan wij. Door een bepaalde druk weken buigbare planten altijd naar buiten toe alsof er lucht uit ons kwam. Net zoiets als een… hoe heette het nou? Een helikopter. Alleen het kwam door de druk hier op onze planeet. We waren ontzettend anders dan de mens. De mens was raar. Ik kon het niet beschrijven. Ze kleurden zelf hun gezicht. Zelf! En sommige zelfs het lichaam! Ik vond dat je je lichaam moest laten in de staat in wat het geboren was. Wij hadden van nature tekeningen op ons lichaam. Bij ons voelsprieten lag een cirkel eromheen. Op de voorkant van ons hoofd zat op iedereen twee lijnen die van vorm konden verschillen met daar tussenin verscheidene misvormde cirkels. Ons lichaam had ook twee van die lijnen die bij iedereen anders was met eromheen verschillende versieringen. Door deze tekeningen op onze lichamen konden we elkaar uit elkaar houden. Het vertelde iets over ons.
“Ze zijn niet lelijk, Ceira,” grinnikte ik na. “Doe niet zo onredelijk. Het minst mooie aan ze is hun agressieve aard.”
Ceira leek niet blij te zijn met dat ik het niet geheel met haar eens was over dat ze lelijk waren, maar ach, ze werd hierdoor wel vaker teleurgesteld. Ze trok één van haar voelsprieten uit de mijne en trok me mee aan de andere. “Kom, er is iets wat ik je moet laten zien.”
We kwamen al snel in ons dorp aan waar we woonden. De dorpen werden niet gebouwd op de vlakten met de paarse, pluizige veren. Die verder gebouwd op verende grond wat bewerkbaar was met goede gereedschappen. Ook groeiden uit deze grond grote bloembladeren waar we onze huizen van maakten. Daarnaast waren er hoge, massieve stengels (vergelijkbaar met Aards hout alleen dan niet breekbaar en in een donkergroene kleur) van een dikte tot wel tien meter die hoog boven ons uit toornden. Uit deze stengels haalden we onze energie die we nodig hadden voor de hele dag. Het was akelig rustig in het dorp op het moment.
Ik voelde een onheilspellende sfeer om me heen. Wat was er aan de hand? Ik ging Ceira achterna. We kwamen bij mijn huis aan en ik voelde hoe iets in mezelf scheurde. Er was iets ergs aan de hand. Het huis stond er plots erg eenzaam bij. We hadden een knus huisje. Vier grote, lichtblauwe bloembladeren beschermden ons tegen de wind en zonnestralen op het meest hete punt van de dag. De deur was een kleinere bloemblad in een donkerblauwe kleur. Ik snelde me langs Ceira en ging naar binnen. Overal vlogen Gevleugelden rond. Ze dwarrelden boven het midden van de kamer. Daar lag mijn opa. De oudste Astrelian die er was hier. Hij was de enige die de zonnevloed had overleefd op deze planeet. Zijn voelsprieten waren sindsdien erg zwak geweest en zo te zien was het gedaan.
Dat was ook weer zoiets. Mensen maakten bewust kinderen. Mijn opa… niemand hier was bloedverwant aan elkaar. En de mens wel. Wij stierven en we werden herboren. Automatisch teleporteerden we naar de meest geschikte familie op deze hele planeet. Dat kon hier zijn of duizenden kilometers verderop. Het gebeurde niet extreem vaak, maar als het gebeurde werd er altijd een groots feest gehouden om het nieuwe leven te vieren en te eren. En de mens maakte zelf kinderen en als de kinderen er niet bij pasten, dan had niemand een leuk leven. Alles was zo ingewikkeld daar. Daar ging je met meerdere liefdes een avontuur aan en hier had je een partner voor het leven. Als je die eenmaal ontmoette, kon je met niemand anders samen zijn. Er was niet veel verschil tussen de ‘man’ en de ‘vrouw’ op deze planeet. Ik beschreef net de vrouw. De man had enkel langere, gespierdere en dikkere voelsprieten waarmee hij zijn geliefde altijd trouw en beschermend zou vasthouden. Ook waren de lijnen soms wat hoekiger dan bij de vrouw. Over het algemeen was er meer verschil aan de binnenkant dan aan de buitenkant.
“Opa?” Ik wikkelde mijn voelspriet met de zijne. Wetend dat het niet veel uitmaakte. Ze voelden niet meer levend aan. De haartjes vielen met tientallen per keer uit en de levenskracht vloeide langzaam weg. Ik streelde zachtjes met mijn andere voelspriet langs zijn lichaam. “Opa?”
“Liviya, hallo liefje,” klonk zijn stem ver weg. Oud en krakend en op het punt om het te begeven. “Mijn mooie kleindochter.”
“Opa, ik ga u zo missen,” snikte ik zachtjes terwijl ik mijn hoofd boog en de grond raakte met mijn punt.
“Geen zorgen, Liviya. Je weet dat ik terugkom, alleen niet hier. Je opa zal er altijd zijn.” Zijn stem was bijna niet meer te horen en ik moest me concentreren op zijn woorden.
Mam legde haar voelspriet om me heen en hield me stevig vast. Het was haar vader. Ze had zoveel verdriet hierom. “Ik hou van je, opa.”
“Ik ook van jou, Liviya,” zei hij zachtjes en ik voelde hoe zijn lichaam uitviel. Zijn lichaam begon op te breken in kleine schilfers. De Gevleugelden doken erop af en haalden de kleine, zwart wordende as-deeltjes bij opa vandaan. Ze vlogen weg naar Niven. De heilige plek waar de as-deeltjes werden verzameld en waar opa opnieuw geboren zou worden. Langzaam verdween hij en de laatste deeltjes werden opgehaald. De ondergaande zon tegemoet die hij al zo lang had overwonnen. Nu was het toch zijn tijd om te gaan. Voor eventjes dan.
Ik begroette wat kennissen uit mijn dorp door middel van het aanraken van de voelsprieten en liep weer verder. Mijn beste vriendin stond verderop. Haar voelsprieten zwaaiden enthousiast heen en weer en ze stond te springen van blijheid dat ik terug was op Astriel. Ik rende naar haar toe en onze voelsprieten wikkelden zich in elkaar.
“Ik heb je zo gemist, Liviya!” kirde Ceira enthousiast. “Hoe was het op Aarde? Ik heb beelden gezien op school. Wat zijn ze lelijk!” Ze legde een extreme nadruk op lelijk en ik lachte. Het was raar eigenlijk. Lachen was te zien bij een mens. Bij ons kon je het alleen laten horen. Wij waren wezens wie boven de grond zweefden, maar het lopen noemden doordat het altijd al zo was geweest. Onze hoofden leken op een ovaal die op z’n zij lag en uit de uiteinden kwamen de lange, redelijk dikke voelsprieten vol haartjes eruit die langer waren dan ons lichaam. Onder ons hoofd begon ons lichaam met een soortgelijke nek bij een mens en daarna in een vloeiende beweging naar buiten toe gevormd. Kort erna gingen de lijnen weer naar elkaar toe op diezelfde vloeiende manier en kwamen als een scherpe punt bij elkaar uit. De punt onderaan was ons verweersysteem. Hierin zat een dodelijk gif voor andere wezens dan wij. Door een bepaalde druk weken buigbare planten altijd naar buiten toe alsof er lucht uit ons kwam. Net zoiets als een… hoe heette het nou? Een helikopter. Alleen het kwam door de druk hier op onze planeet. We waren ontzettend anders dan de mens. De mens was raar. Ik kon het niet beschrijven. Ze kleurden zelf hun gezicht. Zelf! En sommige zelfs het lichaam! Ik vond dat je je lichaam moest laten in de staat in wat het geboren was. Wij hadden van nature tekeningen op ons lichaam. Bij ons voelsprieten lag een cirkel eromheen. Op de voorkant van ons hoofd zat op iedereen twee lijnen die van vorm konden verschillen met daar tussenin verscheidene misvormde cirkels. Ons lichaam had ook twee van die lijnen die bij iedereen anders was met eromheen verschillende versieringen. Door deze tekeningen op onze lichamen konden we elkaar uit elkaar houden. Het vertelde iets over ons.
“Ze zijn niet lelijk, Ceira,” grinnikte ik na. “Doe niet zo onredelijk. Het minst mooie aan ze is hun agressieve aard.”
Ceira leek niet blij te zijn met dat ik het niet geheel met haar eens was over dat ze lelijk waren, maar ach, ze werd hierdoor wel vaker teleurgesteld. Ze trok één van haar voelsprieten uit de mijne en trok me mee aan de andere. “Kom, er is iets wat ik je moet laten zien.”
We kwamen al snel in ons dorp aan waar we woonden. De dorpen werden niet gebouwd op de vlakten met de paarse, pluizige veren. Die verder gebouwd op verende grond wat bewerkbaar was met goede gereedschappen. Ook groeiden uit deze grond grote bloembladeren waar we onze huizen van maakten. Daarnaast waren er hoge, massieve stengels (vergelijkbaar met Aards hout alleen dan niet breekbaar en in een donkergroene kleur) van een dikte tot wel tien meter die hoog boven ons uit toornden. Uit deze stengels haalden we onze energie die we nodig hadden voor de hele dag. Het was akelig rustig in het dorp op het moment.
Ik voelde een onheilspellende sfeer om me heen. Wat was er aan de hand? Ik ging Ceira achterna. We kwamen bij mijn huis aan en ik voelde hoe iets in mezelf scheurde. Er was iets ergs aan de hand. Het huis stond er plots erg eenzaam bij. We hadden een knus huisje. Vier grote, lichtblauwe bloembladeren beschermden ons tegen de wind en zonnestralen op het meest hete punt van de dag. De deur was een kleinere bloemblad in een donkerblauwe kleur. Ik snelde me langs Ceira en ging naar binnen. Overal vlogen Gevleugelden rond. Ze dwarrelden boven het midden van de kamer. Daar lag mijn opa. De oudste Astrelian die er was hier. Hij was de enige die de zonnevloed had overleefd op deze planeet. Zijn voelsprieten waren sindsdien erg zwak geweest en zo te zien was het gedaan.
Dat was ook weer zoiets. Mensen maakten bewust kinderen. Mijn opa… niemand hier was bloedverwant aan elkaar. En de mens wel. Wij stierven en we werden herboren. Automatisch teleporteerden we naar de meest geschikte familie op deze hele planeet. Dat kon hier zijn of duizenden kilometers verderop. Het gebeurde niet extreem vaak, maar als het gebeurde werd er altijd een groots feest gehouden om het nieuwe leven te vieren en te eren. En de mens maakte zelf kinderen en als de kinderen er niet bij pasten, dan had niemand een leuk leven. Alles was zo ingewikkeld daar. Daar ging je met meerdere liefdes een avontuur aan en hier had je een partner voor het leven. Als je die eenmaal ontmoette, kon je met niemand anders samen zijn. Er was niet veel verschil tussen de ‘man’ en de ‘vrouw’ op deze planeet. Ik beschreef net de vrouw. De man had enkel langere, gespierdere en dikkere voelsprieten waarmee hij zijn geliefde altijd trouw en beschermend zou vasthouden. Ook waren de lijnen soms wat hoekiger dan bij de vrouw. Over het algemeen was er meer verschil aan de binnenkant dan aan de buitenkant.
“Opa?” Ik wikkelde mijn voelspriet met de zijne. Wetend dat het niet veel uitmaakte. Ze voelden niet meer levend aan. De haartjes vielen met tientallen per keer uit en de levenskracht vloeide langzaam weg. Ik streelde zachtjes met mijn andere voelspriet langs zijn lichaam. “Opa?”
“Liviya, hallo liefje,” klonk zijn stem ver weg. Oud en krakend en op het punt om het te begeven. “Mijn mooie kleindochter.”
“Opa, ik ga u zo missen,” snikte ik zachtjes terwijl ik mijn hoofd boog en de grond raakte met mijn punt.
“Geen zorgen, Liviya. Je weet dat ik terugkom, alleen niet hier. Je opa zal er altijd zijn.” Zijn stem was bijna niet meer te horen en ik moest me concentreren op zijn woorden.
Mam legde haar voelspriet om me heen en hield me stevig vast. Het was haar vader. Ze had zoveel verdriet hierom. “Ik hou van je, opa.”
“Ik ook van jou, Liviya,” zei hij zachtjes en ik voelde hoe zijn lichaam uitviel. Zijn lichaam begon op te breken in kleine schilfers. De Gevleugelden doken erop af en haalden de kleine, zwart wordende as-deeltjes bij opa vandaan. Ze vlogen weg naar Niven. De heilige plek waar de as-deeltjes werden verzameld en waar opa opnieuw geboren zou worden. Langzaam verdween hij en de laatste deeltjes werden opgehaald. De ondergaande zon tegemoet die hij al zo lang had overwonnen. Nu was het toch zijn tijd om te gaan. Voor eventjes dan.
Dit was naar een opdracht van een schrijfwedstrijd op Quizlet.nl
Shout it out!
Tussenuren zijn niet de leukste uren van de dag. Vooral niet als je niemand hebt om mee te praten of gezellig mee te doen. En elk standaard tussenuur in mijn vreselijke rooster is zo ingedeeld dat ik niemand heb. Erg dramatisch, dat weet ik. Dus ik wil de roostermaker vriendelijk verzoeken of hij mijn rooster wil aanpassen... hoewel... het is wel lekker rustig en ik kan goed nadenken als ik alleen ben. En tegenwoordig lijken mensen mijn aanwezigheid niet echt te waarderen volgens mij. Of ik word gewoon ontzettend paranoide. Dat kan natuurlijk ook nog. Het zou me niets verbazen als het zo was. Stel dat het zo is dat mensen het niet waarderen... wat heb ik dan verkeerd gedaan? Waarschijnlijk mijn chagrijnige buien die ik echt niet kan verbergen. Als in echt niet. Ik laat graag (nou ja, graag is een verkeerde woordkeuze) mijn humeur zien. Ik kan niet anders, zeg maar. Zoiets kan ik niet voor me houden. Vooral chagrijnigheid niet en als ik blij en hyperactief ben niet. Verdriet is een uitzondering. Ik laat dat niet zo graag zien als wanneer ik blij ben. Hoewel ik denk dat je het wel kunt zien als ik verdriet heb, omdat ik toch een open boek blijf. Een open boek met pagina's beschreven met onzichtbare inkt. Zo kun je het zien. Maar er zijn zoveel manieren, vergelijkingen etc. om iemand anders of jezelf te beschrijven.
Hoe zou jij jezelf beschrijven?
Hoe zou jij jezelf beschrijven?
2011/10/06
Het... zal ook weer eens niet...
PLOP! Een uur aardrijkskunde gaat aan me voorbij. BAM! Daar gaat een plantenbak in de serre. AAH! Een gillende boze moeder op je schouders. POOF! En toen was je tekening voor je tentamen weg. DRUP! En toen was ik kletsnat. Ja, het zal weer eens niet. Alles lijkt nogal tegen te zitten deze week. Nou ja, alles is overdreven. Er zijn ook goede dingen. Koor was echt leuk. Er zijn weer kaarten aangekomen van postcrossing en sportorientatie viel uit. Ik zal hierna even kaarten toevoegen bij de pagina Postcards wall. Wat overigens naar de zijkant is verplaatst. Jullie zien dat ik weer in de weer ben geweest met de layout. Over het vorige was ik toch nog niet helemaal tevreden en dit is het resultaat. Ik ben er best trots op! Wat vinden jullie ervan? De visjes zijn wel weg. Maar ach, ze waren toch nutteloos. Dit is een kort bericht, want ik heb meer te doen nog. Maar ik vind het leuk om te laten weten dat ik nog leef ondanks al deze bovenstaande gebeurtenissen, haha!
Hoe is jullie week tot nu toe? Bijna weekend eh?
Hoe is jullie week tot nu toe? Bijna weekend eh?
2011/10/04
Jeanne d'Arc
One life is all we have and we live it as we believe in living it. But to sacrifice what you are and to live without believe, that is a fate more terrible than dying.
2011/10/03
How it all ended?
Waarschijnlijk gewoon goed. Ik hoef als het goed is niet na te komen en daar ben ik ontzettend blij mee natuurlijk! Zelfs de vrouw die over het 'verzuim' gaat, leek het niet zo heel erg te vinden. Ben ik nou een heilig boontje of zo? Het zal dan wel. Ik ben best wel braaf en leraren mogen me wel. Gewoon... een normale leerlinge zou je zeggen. Nu moet ik geschiedenis leren. Stomme geschiedenis! Denk je geen toetsen te hebben, krijg je alsnog even tussendoor. Nou ja (:
Het zal ook niet.
Je denkt een rustig dagje te krijgen vandaag. Wel een latertje, maar ach, koor is niet zo erg. Op de pijn in mijn hand na, verliep alles goed. Zoals een normale schooldag. Ik dacht dat ik twee uren pauze achter elkaar aan had (wedden dat die allergische reactie er voor heeft gezorgd?) en dus vierde ik dat. Met de gedachte dat ik daarna drie uren les had. Stom. Blijkbaar had ik tussenuur, les tussenuur en daarna nog twee uren les. Goed, in het kort betekent het: ik heb gespijbeld bij aardrijkskunde. Mijn leraar vond het niet zo erg volgens mij en ik moest even de aantekeningen overnemen. Helaas was ik wel afgemeld en dus moet ik naar de geliefde vrouw toe die hier over gaat. Hallo twee uren vegen. Super. Wens me succes, ik zoek haar zo op.
Sayonara! x
Sayonara! x
2011/10/02
Ik. word. gek!
Ik kan er niet meer tegen. Gisteren ging ik samen met mijn moeder het bos in bij Beetsterzwaag, omdat mijn moeder heel graag een herfststukje wilde maken voor in de woonkamer. Dus wij daar lopen, voel ik plots iets in mijn hand. Ik knijp heel zachtjes, voel een prik, open mijn hand en... AAAAAAAAAAH, kwam er impulsief uit mijn keel. Een of ander vliegbeest vloog in een moordtempo weg, vast doodsbang voor mij. In ieder geval... ik werd er door geprikt. Al heel snel werd het op de plek iets dikker (op mijn pink). En het werd dikker... en dikker. En het jeukte. Dus ik word vanochtend wakker. Mijn pink is twee keer zo dik dan die moet zijn. En die jeuk, het is niet uit te houden! En als je krabt, doet het pijn. Het is nog niet afgezakt die dikte... ik hoop dat het snel gebeurd, want ik word echt gek. Die rotvlieg heeft me goed te pakken gehad. En dan krijg je er nog eens een lichte allergische reactie erop. Wie weet iets wat ik er tegen kan doen? Behalve van dat insectenbeet spul wat niet werkt bij mij? (':
2011/09/30
Euh, wie waren ook alweer voor?
"Ja... nou dat is gewoon zo."
Korte stilte. "Oke, verder geen opmerkingen?"
"Nee," klink er dan in koor.
"Die twee waren voor en die twee waren tegen... dit was een best nutteloze stelling. Onze volgende stelling is..."
Korte stilte. "Oke, verder geen opmerkingen?"
"Nee," klink er dan in koor.
"Die twee waren voor en die twee waren tegen... dit was een best nutteloze stelling. Onze volgende stelling is..."
Waar dit in godsnaam op slaat? Discussies bij Nederlands. Je belandt in een groepje. Vier daarvan gaan discusieren en de ander is de voorzitter. En in dit geval was ik dus de voorzitster. Super leuk joh. Dat dialoogje boven is een voorbeeld van wat gisteren gebeurde onder mijn discussie. Zoals je kunt zien aan de laatste zin, ben ik de meest slechte voorzitster aller tijden. Maar goed, onze discussie sloeg sowieso nergens op. Op een of andere manier bleef iedereen geboeid, omdat het grappig was en voornamelijk levendig en ik was blijkbaar erg komisch met mijn opmerkingen bij het samenvatten van de deelstellingen. Maar dat was het ook. Na de herfstvakantie hebben we een discussie als tentamen. Dat gaat goedkomen. Ik wil wel voorzitster blijven, maar ik... ik wil ook weer geen onvoldoende. Ahum.
Vandaag was best saai. Ook erg frustrerend, omdat alles niet echt soepel verliep. Maar ach, nu zit ik tevreden thuis en ik werd verwelkomd door een postcard uit Moldavie! Omfg, ik was zo blij dat ik eindelijk een kaart had gekregen! Het is echt super leuk! Die man is dus een schilder en zijn werken zijn echt mooi! Het is erg interessant en het heeft iets, ook al herken je er niet veel in omdat het voornamelijk abstracte kunst is (even mijn kunstgeschiedenis kennis met jullie delen). Maar volgens mij heeft hij ook herkenbare stukken geschilderd. Even kijken, hier zijn een paar schilderijen van hem!
Deze twee zijn natuurlijk niet abstract. Maar ik vind het dus wel iets hebben. Wil je meer zien? Ga naar deze link: Victor Ursu. Echt geweldig om van een schilder een kaart te krijgen. Ik wil zijn werk graag aan mijn tekenleraar laten zien. Lijkt me leuk om te weten wat hij er van vindt en of hij hem kent van zijn werk. Je weet maar nooit eh? Even iets heel anders: high school. Mijn pakket is bijna helemaal compleet! Alleen de brief van mijn ouders moest aangepast worden en daarna wordt het naar een tweede check gestuurd! Daarna afwachten natuurlijk! Adieu! x
2011/09/28
"Mijn wekker stotterde en ik wilde hem uit laten praten."
Wekkers. Duivelse apparaten zijn het. Het liefst wil je ze uit het raam smijten of tegen de muur. Doe je het tegen de muur? Draag een beschermingsbril of duik onder de dekens. Er bestaat nog zoiets als karma. En karma is a bitch. Zo, even dat jullie het weten. Wekkers. Wie dit ook heeft uitgevonden... Ik ga met een tijdmachine terug in de tijd en vermoord die gast... waarschijnlijk... niet. Zou wel leuk zijn. Of dat de schooltijden gewoon later beginnen. Dat is ook een idee trouwens. Want als je het eerste uur vrij bent, oke, dat gaat nog wel. Maar dan gaat die wekker om half zeven... AAARGH! Ik kan dat ding wel vermoorden. Het is dat Qmusic best leuk is om naar te luisteren, anders was mijn nieuwe wekker allang de prullenbak in beland. Mijn vader maakte me wakker tot in eind mei. Die kan ik moeilijk uit het raam smijten of tegen de muur aan gooien. Dan heb je wel meer nodig dan handen, dekens en smoesjes waarom je 'wekker' kapot is. Dan beland je in de bak. IN IEDER GEVAL. Als je net zoals ik een haat hebt aan wekkers en alles wat erop lijkt, hier wat tips.
- Als je je mobiel gebruikt, zet je lievelingsmuziek op. Iets minder garantie op een kapotte mobiel.
- Zet je wekker aan de andere kant van de kamer, ben je meteen je bed uit.
- Mocht je goed kunnen mikken met stenen, leg alles wat gevaarlijk is ook aan de andere kant van de kamer.
- Zet een tweede wekker voor als je eerste toch naar de klote gaat.
- Of, laat je moeder een tweede wekker zetten op een geheime plek (wel garantie op een pokkehumeur).
(Deze post komt origineel van mijn andere gezamenlijke blog: How not to survive high school.)
2011/09/27
Pws drama
Examenjaar. Het is wat. Het enige wat in je voordeel is (en er zitten zelfs nadelen aan trouwens), is dat je geen toetsen meer tussendoor hebt en gewoon in één rechte lijn kunt leren. Als je die disipline hebt tenminste. Ik heb die disipline absoluut niet. Ik had mezelf voorgenomen om in het Franse leesboekje in ieder geval te beginnen, ik ben nog geen tien bladzijden verder. Goed van mij he? Maar ik heb de moeilijkste uitgekozen. Ook niet de meest slimme keuze, dat weet ik. Maar de vragen op de toets zelf zijn dan wel makkelijker volgens mij. Dat hoop ik in ieder geval. Examenjaar dus. Vele dingen komen eraan. Laatste School Dag en dus Drachten terroriseren. Zin in natuurlijk! En ik kan gelukkig nog een jaar meedoen met Kersttoneel. Ook super! En je bent vroeg klaar en veel vrij. Maar de nadelen van het hele examenjaar? Al die toetsen die allemaal je toekomst bepalen. Nee, jij die de toetsen maakt bepaalt de toekomst zo goed als. Het levert een hoop stress op. De herfstvakantie nadert en die week wordt vroeg opstaan, leren, eten en slapen. Ik denk niet dat ik dat overleef, enfin (zo'n leuk woordje!), ik moet wel. En als ik niet slaag, is er geen Amerika na mijn eindexamen. Een goed stimulatiemiddel om me aan het leren te zetten. En dan heb je nog het PWS. Het profielwerkstuk die je in je examenklas maakt en wat samen gaat met je cijfer voor maatschappijleer in de vierde. Goed, het onderwerp is er en het drama over dat ik het alleen wil doen is voorbij. En nu? Hoofdvragen, deelvragen, presentatievorm, alle bronnen en teksten en dingen opzoeken, werkplannen maken en inleveren, presentatie avonden, heel veel werk in één simpele zin. Gewoon heel veel werk. Je moet er per persoon ook zo'n tachtig uur aan besteden. Ik ben dus alleen en ja, het is veel werk. Dus ik ga er overheen, omdat ik geen partner heb. Het idee is er, ik ben aardig opweg met de vragen... maar deze vrijdag moet het al ingeleverd worden.
Wie zit nog meer in z'n examenjaar (havo/vwo)? Waar doe jij je voor je profielwerkstuk? En hoe ga je het doen? Ik ben nieuwsgierig. Of als je al examen hebt gedaan, wat heb je gedaan voor je profielwerkstuk? Dat kan natuurlijk ook nog!
Wie zit nog meer in z'n examenjaar (havo/vwo)? Waar doe jij je voor je profielwerkstuk? En hoe ga je het doen? Ik ben nieuwsgierig. Of als je al examen hebt gedaan, wat heb je gedaan voor je profielwerkstuk? Dat kan natuurlijk ook nog!
2011/09/26
'Het ruikt naar warm weer.'
Ik stapte vanochtend op de fiets en het eerste wat ik rook, was die bekende geur van een warme dag. Ik kan het niet uitleggen. Het was (letterlijk) een warme, lekkere geur wat me de herfst even liet vergeten. Ik was er ook heilig van overtuigd dat het een warme, zonnige dag ging worden. Zonnig? Nee, niet echt. Warm? Ja, wel redelijk. Dus ik denk: ik kan zonder jas weer naar huis. Ik was vijf uur pas uit, omdat ik een koorrepetitie had (echt super leuk!). Maar nee, het regende. En het regent nu nog steeds. Waar is mijn zon? Waar zijn de witte, donzige wolkjes in plaats van die donkere en dreigende wolken? Nergens te bekennen dus. Mijn schooldag heb ik overleefd. Koor had een verrassende wending voor mij en ik ben er echt heel erg blij mee! Mijn dag kan op dit moment niet meer stuk. Alleen nog wat eten en geen huiswerk en dan ben ik helemaal blij!
Trouwens, wat vinden jullie van de nieuwe header? :'D
Trouwens, wat vinden jullie van de nieuwe header? :'D
2011/09/25
Blog award
Dankjewel Chi! Het betekent heel veel voor me dat je mijn blog leuk vindt om te lezen, ook al behandel ik mijn blog soms erg slecht! Heel erg bedankt!
Reveal 3 random facts about yourself
- Ik mag dan wel heel netjes en georganiseerd overkomen (eigenlijk gewoon vreselijk perfectionistisch), ik ben eigenlijk een enorme chaoot. Dat is niet te zien, omdat het in mijn hoofd zit. Vandaar dat de rest netjes moet zijn, denk ik.
- Ik was veel te zwaar voor mijn lengte en leeftijd. Nu doe ik al een tijd aan een dieet van Sonja Bakker en ik zit dichtbij een gezond gewicht!
- Vervolg op de vorige: ik ben vreselijk slecht in dieeten. School is nog niet begonnen en de supermarkten gillen alweer mijn naam.
Gevangen in vrijheid
Ga eens naar buiten. Blijf staan op een open plek waar je de lucht goed kunt zien. Kijk omhoog en volg de wolken. Volg de blauwe lucht. Vind je ook niet dat het lijkt alsof er een grote koepel om ons heen ligt? Waar we ook komen, waar we ook komen te staan? Er blijft een blauwe met donzige witte wolkjes kleurige koepel om ons heen liggen. Hoe meer ik daarover nadenk, hoe meer ik me gevangen begin te voelen. De wereld is groot en alsnog voel ik me gevangen op deze planeet. Of dat wel gezond is? Nee, ik denk van niet. De drang om meer te zoeken, meer te zien, is groot. Als ik ooit een reisje naar de maan kan betalen, sowieso dat ik dat een keer mee heb willen maken. En hiermee kom ik op het volgende (waarschuwing: mijn fantasie is op hol geslagen). Stel nou eh? Stel dat onze planeet slechts een sneeuwbal is. Weet je wel? Van die grappig bollen die je kunt schudden tot er witte stukjes spul naar beneden vallen op je... kerstman bijvoorbeeld. Alleen schudden ze bij ons alleen als het winter is. En dan valt het alleen op de goede plekken... oke, het slaat nergens op. Maar stel je eens voor. Stel dat we in iemand anders handen liggen. Dat de ruimte slechts een illusie is. Dat de sterren allemaal ogen zijn die naar ons kijken en ons observeren. Dat de ruimte die wij kennen, slechts een droom is en dat we eigenlijk nooit onze planeet hebben verlaten. Hoe klinkt dat? Paranoide? Ja, dat dacht ik al. De gedachte erachter is misschien eng, maar geeft het ook niet ergens een goed gevoel? De gekke gedachte dat de sterren ogen zijn die ons altijd in de gaten houden? Het is jammer dat ze niet in onze bol kunnen komen. Of zijn ze daar al mee bezig? Zijn wij niet degenen die een gat maken in de ozonlaag? Breken zij er doorheen en komen ons helpen? Komen ze ons helpen uit onze vreselijke troep die we hebben gemaakt? Stel je eens voor.
2011/09/24
Stupeur et tremblements
De dagen vliegen voorbij. Er is zoveel te doen en te maken en heen te gaan. Ik weet even niet meer waar de tijd blijft. Ook blog ik standaard om de dag op de blog in de post hiervoor. Hoe het gaat met me? Wat fijn dat je dat vraagt. Het gaat wel. Ik voel me goed, maar het is druk. Ik zie er erg tegenop om in de herfstvakantie aan de slag te gaan met het leren van de tentamens. Is er in de tussentijd nog iets gebeurd? Genoeg natuurlijk! School is weer aan de gang. Elke dag naar school en je uit de naden werken. Aantekeningen hier en vervelende preken daar. Dan heb je nog het profielwerkstuk. Daar was bij mij nog wat stress over voor mezelf. Want je moet met z'n tweeen, maar ik wilde het heel graag alleen doen. Daar zit een lang verhaal achter en ik heb geen zin om dat te typen. Maar ik wilde het dus alleen doen. Ik kreeg eerst te horen dat het niet mocht en ik was er al een beetje vanuit gegaan dat het wel mocht... niet zo slim, maar er waren meer mensen in de voorgaande jaren die alleen konden gaan. Teleurgesteld dus en ik kon wel in huilen uitbarsten. Emotioneel momentje. Daarna moest ik op zoek naar iemand die over dat soort dingen ging. Hij zei gelukkig wel dat ik alleen mocht! En toen was het klaar en viel er zo'n twee ton van mijn schouders af. Totdat mijn naam op het mededelingenbord verscheen. Gelukkig bleek dat ook alleen maar een vraag te zijn of ik toestemming had gekregen van iemand. Dus, eind goed al goed.
Wisten jullie dat de pad die Roodkapje aflegt naar haar grootmoeder een symbolisch pad is naar volwassenheid? En dat haar rode geval staat voor het maandelijkse feestje waar ieder meisje mee te maken krijgt (als het goed is). Echt, serieus. Dat kregen we te horen met Franse literatuur. Ik was een soort van geschokt, want daar ging mijn beeld van Roodkapje. En in die les heb ik heel impulsief zo'n populair mensje afgekapt. Ik zie net dat haar beeld helemaal fout was, want ze dacht dat mijn einde van Roodkapje niet klopte. (Het originele Roodkapje loopt niet goed af en ze wordt helemaal opgegeten, omdat ze zich liet verleiden door ... wat was het? Van het pad afwijken. In de moderne versie wordt de wolf uiteindelijk in een put gegooid met stenen in zijn maag.) Het meisje dacht dus dat dat niet waar was. Maar dat is wel zo. Faal. In ieder geval. Dit was een random stukje. Euhm, OJA!
High school is een stapje dichterbij! Ik was zeventien september naar Arnhem geweest om geinterviewd te worden voor high school dus! Echt, ik was super zenuwachtig natuurlijk en we moeten sowieso anderhalf uur rijden. We kwamen in Arnhem aan en gingen naar het Hotel Haarhuis. Precies naast de ondergrondse parkeerplaats waar we stonden. Daar mochten we eerst in de lobby zitten met de mededeling dat we zo werden opgehaald voor een... luistertoets. Ik werd gek, want ik ben daar absoluut niet goed in en was hierdoor niet overtuigd door hun woorden van: het stelt niets voor! Ik had ze moeten geloven, want dan had ik een stuk minder stress gehad. Die luistertoets kunnen kinderen uit klas 1 wel maken na een paar lessen. Zo makkelijk. Ik kan me voorstellen dat Japanners of Chinezen die het afleggen, het moeilijk vinden. Maar... jeez, dat was echt te belachelijk voor woorden. Je kreeg een plaatje te zien op je blaadje en je kreeg vier zinnen te horen. Een zin hoorde het beste bij het plaatje. We kregen bijvoorbeeld een plaatje met een vrouw wie een tijdschrift in de handen had en op een stoel zat. Dit waren onze mogelijkheden (globaal, ik weet het niet meer):
A) She is standing on the book.
Wisten jullie dat de pad die Roodkapje aflegt naar haar grootmoeder een symbolisch pad is naar volwassenheid? En dat haar rode geval staat voor het maandelijkse feestje waar ieder meisje mee te maken krijgt (als het goed is). Echt, serieus. Dat kregen we te horen met Franse literatuur. Ik was een soort van geschokt, want daar ging mijn beeld van Roodkapje. En in die les heb ik heel impulsief zo'n populair mensje afgekapt. Ik zie net dat haar beeld helemaal fout was, want ze dacht dat mijn einde van Roodkapje niet klopte. (Het originele Roodkapje loopt niet goed af en ze wordt helemaal opgegeten, omdat ze zich liet verleiden door ... wat was het? Van het pad afwijken. In de moderne versie wordt de wolf uiteindelijk in een put gegooid met stenen in zijn maag.) Het meisje dacht dus dat dat niet waar was. Maar dat is wel zo. Faal. In ieder geval. Dit was een random stukje. Euhm, OJA!
High school is een stapje dichterbij! Ik was zeventien september naar Arnhem geweest om geinterviewd te worden voor high school dus! Echt, ik was super zenuwachtig natuurlijk en we moeten sowieso anderhalf uur rijden. We kwamen in Arnhem aan en gingen naar het Hotel Haarhuis. Precies naast de ondergrondse parkeerplaats waar we stonden. Daar mochten we eerst in de lobby zitten met de mededeling dat we zo werden opgehaald voor een... luistertoets. Ik werd gek, want ik ben daar absoluut niet goed in en was hierdoor niet overtuigd door hun woorden van: het stelt niets voor! Ik had ze moeten geloven, want dan had ik een stuk minder stress gehad. Die luistertoets kunnen kinderen uit klas 1 wel maken na een paar lessen. Zo makkelijk. Ik kan me voorstellen dat Japanners of Chinezen die het afleggen, het moeilijk vinden. Maar... jeez, dat was echt te belachelijk voor woorden. Je kreeg een plaatje te zien op je blaadje en je kreeg vier zinnen te horen. Een zin hoorde het beste bij het plaatje. We kregen bijvoorbeeld een plaatje met een vrouw wie een tijdschrift in de handen had en op een stoel zat. Dit waren onze mogelijkheden (globaal, ik weet het niet meer):
A) She is standing on the book.
B) She is looking at the book.
C) She is standing in the corner of the room
D) The chair is on top of the woman
C) She is standing in the corner of the room
D) The chair is on top of the woman
Dat dus. Daarna werd de ene helft meegenomen voor een interview en de andere helft bleef zitten voor een leestoets. Ik werd als eerste meegenomen voor de interview. Dat ging best goed. Ik moest gewoon in het Engels wat vragen beantwoorden die zij op papier had staan. Heel makkelijk dus! Daarna nog die leestoets. Net zo belachelijk als die luistertoets. Echt, als je deze toetsen op school had, had je allemaal tienen kunnen halen. Ik wou dat het zo was. Dat zou mijn leven een stuk minder moeilijk maken. Haha! Verder waren mijn weken niet zo spannend. Niet dat ik me meer kan herinneren. Oh! Vandaag zag ik zulke mooie schoenen bij de Jack&Jones! Donderdag gaan we ze kopen, ik ben zo blij. Het was liefde op het eerste gezicht! Het is omdat mijn broertje een broek kreeg van negentig euro, anders had ik niet nog een paar gemogen (ik had vandaag al nieuwe schoenen, omdat mijn All Stars een beetje kapot zijn. van die leuke goedkope Scapino dingen! (': ) Dus ik ben nu heel erg blij!
En, hebben jullie nog iets interessants te melden? :'D
2011/09/05
Mag ik even kort uw aandacht?
Want een vriendin en ik zijn een blog begonnen, samen! Over school en alles, gewoon lekker doelloos. Dit betekent absoluut niet dat ik stop met deze blog, maar ik wilde het jullie laten weten dat ik nog ergens anders te vinden ben! Dus ga er vooral heen! De introductie en de tweede bericht zijn door mij geschreven en morgen schrijft Jelena! Net begonnen! Check it out! Dan krijg je een koekje van Roodkapje!
KLIK KLIK KLIK KLIK KLIK!
KLIK KLIK KLIK KLIK KLIK!
2011/09/03
La fin,
Het einde van een nieuw begin. Dit nieuwe begin is het nieuwe schooljaar uiteraard. Het laatste schooljaar voor mij. In ieder geval in Nederland. Het einde alweer... Het vijfde jaar van havo. Ik moet er niet aan denken. Ik denk dat ik erg emotioneel ga worden als ik deze school moet gaan verlaten. Stiekem hou ik van de middelbare school. Er komen veel sneller onverwachte dingen. Ook al zijn ze niet leuk. Ik ga het missen. Waarom? Geen idee eigenlijk. Ik ga het gewoon missen. Nog een kort jaar vol belangrijke toetsen, examens, feesten en afscheid nemen van iedereen. Daarna moet je je vleugels uitslaan en beslissen wat je gaat doen. Nou, daar ben ik al druk mee bezig! De formulieren van High School zijn aangekomen. Ik moet alleen nog even een kopie van mijn paspoort maken (die ik pas dinsdag op kan halen) en even kijken of de nodige dingen zijn ingevuld. Mijn leraar Engels en mijn huisarts vullen het later maar in, haha. En daarna wordt het opgestuurd en zeventien september komt mijn dood. De interview. Dan al. Ik besterf het nu al van de zenuwen. Ik ben echt heel bang dat ik dicht klap met dat interview. Het is in het Engels. Niet dat Engels een probleem voor mij is, maar goed. Die zenuwen eh? Het komt wel goed. Ik wil echt heel graag zomer 2012 in het vliegtuig zitten naar Amerika. Echt heel graag. Dan mijn laatste jaar high school, mijn twaalfde jaar. Dus weer eindexamens waarschijnlijk. Ik krijg geen diploma, maar wel een certificaat uiteraard. Ik heb er zin in natuurlijk! En daarna weer terug naar Nederland en dan? Ik moet wel beslissen wat ik ga studeren, maar ik weet het allemaal nog niet. Dit jaar maar goed nadenken. (:
2011/08/21
Seriously, dude
Nee, ik heb geen foto's. Dat ten eerste. Ahum. Die komen ooit nog wel een keer, maar dat is het nadeel als je vader de computer steeds bezet houdt en je er zelf niet even snel achter kunt. En ik heb het geduld er gewoon niet voor, want die computer is zo traag. In ieder geval was dat niet de reden van deze blog. De reden is: vakantie. Het was een prachtige dag. Anderhalve week terug. Ik kwam beneden en plotseling hoor je dat je nog een keer op vakantie gaat. En die vakantie was twee dagen verder. Kortom: het was toen woensdag en vrijdag vertrokken we. Mijn broertje hoorde het pas een dag van te voren. Dus... wij weg die vrijdag. Laptop mee, want we verwachtten daar internet. Zitten wij net in het gedeelte waar geen bereik is en dus geen internet kunnen krijgen. Hoezo frustrerend?! Maaaaar er is iets wat het helemaal goed maakte. Nog nooit heb ik zoveel geschreven in een week. Dat was verrassend. Nou ja, we bleven een week in Zeeuws-Vlaanderen. We zaten echt heel dichtbij zee. Tien minuten lopen en je was er. Dus elke avond zijn we naar het strand geweest - wat natuurlijk super mooi was! Met de honden erbij natuurlijk. Ons hondensoort is niet echt... gek op water. Maar die van ons bewijst toch echt wel het tegendeel. Eentje hoor, niet de oudste. Die loopt om elk plasje heen. Maar Ayla duikt dus gewoon zee in. Dat is dan zo leuk om te zien, omdat Sandy dat absoluut niet zou doen. Hoewel ze wel een keer plotseling diep in het water stond. Dat was hilarisch! Je had haar moeten zien staan. Stokstijf stond ze daar, niet wetend wat ze nou moest doen. Geniaal! Dat waren de hoogtepunten ook van de vakantie. We deden daar geen fuck. Ik zat de helft van de dag binnen te schrijven aan het verhaal en mijn broertje zat te vervelen of op de playstation en hij baalde als een stekker dat er geen internet was. Mijn vader puzzelde wat binnen of hij viel in slaap. De enige die een bruin kleurtje had gekregen, was mijn moeder die wel naar buiten ging om van het prachtige weer te genieten. Dus hoor je haar zo: "Ja, als mensen vragen waar we geweest zijn zeg ik dat ik in Zeelandia geweest ben. En als ze dan vragen waar jullie zijn geweest dan zeg ik dat jullie in Zeeland zijn geweest." Zoiets was het. Hehe. Grappig. Not. Zij begrijpt mijn hoofd niet, want ik schrijf liever dan dat ik buiten van de zon geniet. En ik zie niet veel als de zon op mijn beeldscherm schijnt. Nu ik eraan denk... er was een parasol. Nou ja, dat kan nu natuurlijk niet meer. Hebben we nog iets bijzonders gedaan daar? Ja, we zijn naar een boulevard geweest zonder een boulevard. Ja. Precies. Dat was het. Ik kan me verder niet herinneren dat ik iets bijzonders heb gedaan. Oh, er was echt zo'n leuke jongen op het strand. Hij ging net met een paar anderen Volleyballen. Helaas heb ik hem daarna niet meer gezien, ahum. Ik weet het. De laatste avond nog uit eten geweest en de volgende ochtend naar huis. Mijn vader zijn zonnebril vergeten die uit de middeleeuwen is, maar toch weer in is. Zo zie je maar weer, als je iets lang genoeg bewaard, komt het wel weer in de mode. Net als zijn leren jas. Nou ja, reis naar huis zo'n vier uren lang en eindelijk weer internet... Deze vrijdag terug gekomen. Heb ik nog iets te lullen? Nee. Over twee weken weer school. Laatste dit jaar... Oke, nu ga ik onzin uitkramen. See ya laterrrr!
2011/08/07
Day one; foto's
Ja, ik heb alleen foto's van dag een op mijn mobiel staan, en dan nog niet eens alles volgens mij. Maar ik wilde toch al wel graag wat erop zetten. Dus hier een paar foto's van dag een. In deze post kunnen de komende tijd meer komen te staan en ik zal voor elke dag een aparte post doen. Vind ik wat overzichtelijker (:
Aankomst. We waren hier al van het vliegveld af en we kwamen aan bij dit treinstation. Vraag me niet om de naam, ik heb geen idee. In ieder geval niet King's Cross.
Hotelkamer waar we zaten. Het was niet een grote, maar wel een gezellige. En wie zit er nou in Londen de hele dag op de hotelkamer? Nou, wij niet :3
Uitzicht vanuit ons raam. Hierna heb ik niet meer naar buiten gekeken, want het is niet zo interessant. Buiten het feit dat het toch wel Londen is.
London Eye. En als je goed kijkt, zie je de Big Ben er ook bij. Klein, maar mijn stomme mobiele camera is ook niet alles. Ik moet nog steeds een nieuwe, maar goed. Blij dat mijn vader nog een fatsoenlijke camera heeft.
Nog een shot van de London Eye, maar dan een stukje verderop (:
Een of ander belangrijk gebouw volgens mij. Ik onthoud niet echt alles. Als je het weet, mooi voor jou. Ik hoef het niet te weten, anders had ik het wel onthouden (:
En natuurlijk heb je hier die geweldige bussen! Dit is een nieuwere versie natuurlijk, maar de oude versie hebben we ook gezien! Die je ook in Harry Potter drie ziet als hij wordt opgehaald, alleen dan wel rood eh? En kijk eens wat er op de bus staat? Ja, Harry Potter!
Aankomst. We waren hier al van het vliegveld af en we kwamen aan bij dit treinstation. Vraag me niet om de naam, ik heb geen idee. In ieder geval niet King's Cross.
Hotelkamer waar we zaten. Het was niet een grote, maar wel een gezellige. En wie zit er nou in Londen de hele dag op de hotelkamer? Nou, wij niet :3
Uitzicht vanuit ons raam. Hierna heb ik niet meer naar buiten gekeken, want het is niet zo interessant. Buiten het feit dat het toch wel Londen is.
London Eye. En als je goed kijkt, zie je de Big Ben er ook bij. Klein, maar mijn stomme mobiele camera is ook niet alles. Ik moet nog steeds een nieuwe, maar goed. Blij dat mijn vader nog een fatsoenlijke camera heeft.
Nog een shot van de London Eye, maar dan een stukje verderop (:
Een of ander belangrijk gebouw volgens mij. Ik onthoud niet echt alles. Als je het weet, mooi voor jou. Ik hoef het niet te weten, anders had ik het wel onthouden (:
En natuurlijk heb je hier die geweldige bussen! Dit is een nieuwere versie natuurlijk, maar de oude versie hebben we ook gezien! Die je ook in Harry Potter drie ziet als hij wordt opgehaald, alleen dan wel rood eh? En kijk eens wat er op de bus staat? Ja, Harry Potter!
2011/08/06
Hello cheerio, I'm so sorraaaay
De meest belachelijke titel ooit, maar zeg nou zelf: je weet toch meteen dat het over Londen gaat? Of niet? Nou, daar gaat het dus wel over. Hier komt een (niet zo'n) avontuurlijk verhaal van een meisje - ik dus - die een paar dagen naar Londen ging met het gezin. Lees onder gezin: vader, moeder en bokito broertje. En de honden zaten (zitten op dit moment nog steeds) in een hondenhotel. Als eerste wilde ik toch wel deze post schrijven, zodat ik dat niet meer hoef te doen. Ik heb natuurlijk al uitgepakt etc en meegeholpen met boodschappen doen. En nu ga ik jullie vertellen over Londen!
De eerste dag was dinsdag twee augustus. We vertrokken rond half negen in de auto naar Schiphol. Leuk en aardig, meteen bagage dumpen daar (Mijn vader is Goldmember bij KLM en dus kregen we voorrang met bagage als het eruit komt rollen. Hoewel ze dat niet deden. Assholes.) en daarna moesten we een tijdje wachten tot ons vliegtuig kwam. Na lang in de rij te hebben gestaan bij Gate D18 konden we het vliegtuig binnen en moesten we nog wachten op twee mensen die besloten ietsje later te komen. Daarna konden we niet direct weg. Toen we na vijftig minuten vliegen boven Londen waren, moesten we blijven cirkelen omdat er meerdere vliegtuigen waren die wilden landen. Waar lul ik eigenlijk over, dit is totaal niet interessant. In ieder geval. Wij komen aan in Londen. We nemen na een tijdje de taxi naar het hotel. Eerste reactie van mijn moeder en mij? Wij schrokken ons dood toen de man links ging rijden. Ahum, ja, we kwamen er iets later achter dat ze daar aan de verkeerde kant rijden. Nee, we waren niet de slimsten. Dus we komen aan bij ons hotel. Het eerste wat er gebeurd is dat de deur wordt geopend door zo'n vage man die daar werkt en pakt onze koffers. Hij zet ze in zo'n awesome karretje die je ook bij Zack and Cody hebt (ja, daar denk ik weer aan) en we checkten in. Het is dus een vijf sterren hotel waar we in zaten en dat was ook wel te merken. Luxe joh. We kregen een kamer, wat uitpakken en opfrissen na de reis en toen zijn we Londen in gegaan. Ik weet niet meer precies hoelaat, maar ik denk zo rond twee uur of drie uur. Eigenlijk weet ik nu al niet meer wat we allemaal hebben gedaan. Gosh wat slecht. Veel foto's heb ik niet genomen, dat heeft mijn vader gedaan. Euhm, de eerste dag hebben we eigenlijk gewoon wat rondgelopen en uit eten geweest. De tweede dag gingen we met zo'n tourbus door Londen. Al best wel vroeg. O ja, het ontbijt daar is echt geweldig. De rest van de dag hoef je niets meer. Ik in ieder geval niet. Je had mijn broertje moeten zien eten die ochtenden daar. Niet normaal. Ik heb niet warm gegeten als in gebakken ei met spek en warme vieze pap drap en vette worstjes. Nee, ik denk dat ik dan geheid over mijn nek was gegaan. Ik heb overigens ook niet echt goed geslapen in die hotelbedden. Gosh, ik ben blij als ik in mijn eigen bedje kan kruipen vannacht. Ik dwaal weer af. Dus we gingen touren. Druk en interessant. We kregen interessante feitjes te horen over Londen en ze vertelden iets over de ziektes die er waren en de ratten en bla bla bla. We stapten uit bij de Tower Bridge (niet te verwarren met de Londen Bridge, dat is die lelijke kale. de tower bridge is die met twee torens) en keken daar wat rond. En daar was dus ook een entertainer zeg maar. Je hebt wel van de levende standbeelden? Dit was niet een levend standbeeld. Maar hij had geen hoofd (dus hoofd onder shirt en met ijzerdraad hing er een hoedje en een bril boven zijn kraag, net echt!). Ik wilde dus heel graag geld geven, dus mijn vader drukt een muntje van twee pond in mijn handen. En zo kinderlijk als ik ben, durfde ik niet meer. Uiteindelijk met kleine stapjes naar de man toegelopen en gooide het muntje in het potje. Hij steekt zijn hand uit om mijn hand te schudden en trekt die vervolgens naar zich toe om er een kus op te drukken. Omfg, dat was het eerste wat in me opkwam. Er zat wel een shirt tussen, haha. Maar dat was wel een van de dingen die ik het leukst vond van Londen! De hoofdloze man, haha. En uiteraard ben ik gewoon verliefd op het accent die die mensen daar hebben. Ik wil dat ook! Nou ja, daarna weer de bus gepakt en wat rondgereden. Bovenin de dubbeldekker bus en dan gaat hij echt heel snel en die wind... het is gewoon geweldig om daar te zitten! Het verkeer is wel erg druk. Er was niet ontzettend veel snelheid tussendoor, maar die ene keer was natuurlijk genieten! Dus we tourden nog wat rond, niet echt wetend waar we gingen uitstappen. Ik ging nog een Waterstones binnen (DE MEEST GEWELDIGE BOEKENWINKEL OOIT!), maar ik kon niets vinden, want ondertussen was ik kotsmisselijk, draaierig en moe. Wat na het eten wel overging hoor, daar niet van. Na het eten nog wat rondgekeken en gezellig gedaan. Die donderdag gingen we met de metro door half Londen heen, want mijn broertje wilde heel graag het Wimbeldon stadion ding zien. Dus daar hebben we een rondleiding gehad met regen. Wat de enige dag was met regen trouwens. Veel zon gehad en mijn schouders zijn zo verbrand. Ze doen nog pijn vanaf dag twee daar. Nou ja, nu jeuken ze constant. Ook irritant. Nadat we naar het Wimbeldon gedoe waren geweest, zochten we weer een Waterstones op en daar vond ik het boek wat een vriendin graag wilde en ik vond zelf nog vier boeken. Onder andere the Hungergames. Binnenkort zet ik recencies neer, omdat ik dat wel leuk vind. De meeste tijd van de avonden besteedden we aan het lounchen bij de bar daar en dat was ook wel leuk en gezellig. De laatste dag in Londen besloten we (omdat we geen plannen hadden) gewoon het centrum in te gaan bij Piccadilly Circus. En daar vonden we de ... ja ja... M&M WORLD WINKEL! De enige in Europa! Die winkel is in een woord: GEWELDIG! Echt, vier verdiepingen allemaal kleurtjes en blije kinderen. Onder andere ik met mijn Starbucks, haha. Ik vermaakte me wel daar. Nou ja, we dwaalden nog wat rond en ik wilde weer naar the Waterstones omdat ik nog wat vakantiegeld overhad. Weer vier boeken gekocht (er waren acties etc, dus niet dat ik super rijk ben haha). En ik kocht nog een tas en nog een van de dagen ervoor had ik nog een souveniertje. Toen ik ook thuiskwam zag ik dat mijn rekening niet veel soeps is op het moment. Gauw een nieuw baantje zoeken! Nouja, en vandaag was het zes uur opstaan (na drie en een half uur wakker gelegen te hebben) en ontbijten en weg naar het vliegveld. En nu ben ik weer thuis. Foto's komen nog met wat beschrijvingen erbij! Ik ben bang dat ik deze post kwijtraak als ik nu vanalles ermee ga doen, haha (: En ik moet mijn vaders foto's nog inpikken, want ik heb zelf namelijk niet zoveel gemaakt.
Enne, respect dat je dit allemaal hebt gelezen! Dit was mijn vakantie zo'n beetje. Het hoogtepunt dan in grote lijnen. Er waren nog wel kleine dingen zoals een arrogant klein kind in de metro die me vet raar aan keek toen die metro wegreed. Dus ja, het was gewoon super geweldig! Mijn vader wil misschien (NOG NOG NOG) nog een weekje weg naar Brabant, dus ik zie wel of ik nog meer te vertellen heb later. See ya!
De eerste dag was dinsdag twee augustus. We vertrokken rond half negen in de auto naar Schiphol. Leuk en aardig, meteen bagage dumpen daar (Mijn vader is Goldmember bij KLM en dus kregen we voorrang met bagage als het eruit komt rollen. Hoewel ze dat niet deden. Assholes.) en daarna moesten we een tijdje wachten tot ons vliegtuig kwam. Na lang in de rij te hebben gestaan bij Gate D18 konden we het vliegtuig binnen en moesten we nog wachten op twee mensen die besloten ietsje later te komen. Daarna konden we niet direct weg. Toen we na vijftig minuten vliegen boven Londen waren, moesten we blijven cirkelen omdat er meerdere vliegtuigen waren die wilden landen. Waar lul ik eigenlijk over, dit is totaal niet interessant. In ieder geval. Wij komen aan in Londen. We nemen na een tijdje de taxi naar het hotel. Eerste reactie van mijn moeder en mij? Wij schrokken ons dood toen de man links ging rijden. Ahum, ja, we kwamen er iets later achter dat ze daar aan de verkeerde kant rijden. Nee, we waren niet de slimsten. Dus we komen aan bij ons hotel. Het eerste wat er gebeurd is dat de deur wordt geopend door zo'n vage man die daar werkt en pakt onze koffers. Hij zet ze in zo'n awesome karretje die je ook bij Zack and Cody hebt (ja, daar denk ik weer aan) en we checkten in. Het is dus een vijf sterren hotel waar we in zaten en dat was ook wel te merken. Luxe joh. We kregen een kamer, wat uitpakken en opfrissen na de reis en toen zijn we Londen in gegaan. Ik weet niet meer precies hoelaat, maar ik denk zo rond twee uur of drie uur. Eigenlijk weet ik nu al niet meer wat we allemaal hebben gedaan. Gosh wat slecht. Veel foto's heb ik niet genomen, dat heeft mijn vader gedaan. Euhm, de eerste dag hebben we eigenlijk gewoon wat rondgelopen en uit eten geweest. De tweede dag gingen we met zo'n tourbus door Londen. Al best wel vroeg. O ja, het ontbijt daar is echt geweldig. De rest van de dag hoef je niets meer. Ik in ieder geval niet. Je had mijn broertje moeten zien eten die ochtenden daar. Niet normaal. Ik heb niet warm gegeten als in gebakken ei met spek en warme vieze pap drap en vette worstjes. Nee, ik denk dat ik dan geheid over mijn nek was gegaan. Ik heb overigens ook niet echt goed geslapen in die hotelbedden. Gosh, ik ben blij als ik in mijn eigen bedje kan kruipen vannacht. Ik dwaal weer af. Dus we gingen touren. Druk en interessant. We kregen interessante feitjes te horen over Londen en ze vertelden iets over de ziektes die er waren en de ratten en bla bla bla. We stapten uit bij de Tower Bridge (niet te verwarren met de Londen Bridge, dat is die lelijke kale. de tower bridge is die met twee torens) en keken daar wat rond. En daar was dus ook een entertainer zeg maar. Je hebt wel van de levende standbeelden? Dit was niet een levend standbeeld. Maar hij had geen hoofd (dus hoofd onder shirt en met ijzerdraad hing er een hoedje en een bril boven zijn kraag, net echt!). Ik wilde dus heel graag geld geven, dus mijn vader drukt een muntje van twee pond in mijn handen. En zo kinderlijk als ik ben, durfde ik niet meer. Uiteindelijk met kleine stapjes naar de man toegelopen en gooide het muntje in het potje. Hij steekt zijn hand uit om mijn hand te schudden en trekt die vervolgens naar zich toe om er een kus op te drukken. Omfg, dat was het eerste wat in me opkwam. Er zat wel een shirt tussen, haha. Maar dat was wel een van de dingen die ik het leukst vond van Londen! De hoofdloze man, haha. En uiteraard ben ik gewoon verliefd op het accent die die mensen daar hebben. Ik wil dat ook! Nou ja, daarna weer de bus gepakt en wat rondgereden. Bovenin de dubbeldekker bus en dan gaat hij echt heel snel en die wind... het is gewoon geweldig om daar te zitten! Het verkeer is wel erg druk. Er was niet ontzettend veel snelheid tussendoor, maar die ene keer was natuurlijk genieten! Dus we tourden nog wat rond, niet echt wetend waar we gingen uitstappen. Ik ging nog een Waterstones binnen (DE MEEST GEWELDIGE BOEKENWINKEL OOIT!), maar ik kon niets vinden, want ondertussen was ik kotsmisselijk, draaierig en moe. Wat na het eten wel overging hoor, daar niet van. Na het eten nog wat rondgekeken en gezellig gedaan. Die donderdag gingen we met de metro door half Londen heen, want mijn broertje wilde heel graag het Wimbeldon stadion ding zien. Dus daar hebben we een rondleiding gehad met regen. Wat de enige dag was met regen trouwens. Veel zon gehad en mijn schouders zijn zo verbrand. Ze doen nog pijn vanaf dag twee daar. Nou ja, nu jeuken ze constant. Ook irritant. Nadat we naar het Wimbeldon gedoe waren geweest, zochten we weer een Waterstones op en daar vond ik het boek wat een vriendin graag wilde en ik vond zelf nog vier boeken. Onder andere the Hungergames. Binnenkort zet ik recencies neer, omdat ik dat wel leuk vind. De meeste tijd van de avonden besteedden we aan het lounchen bij de bar daar en dat was ook wel leuk en gezellig. De laatste dag in Londen besloten we (omdat we geen plannen hadden) gewoon het centrum in te gaan bij Piccadilly Circus. En daar vonden we de ... ja ja... M&M WORLD WINKEL! De enige in Europa! Die winkel is in een woord: GEWELDIG! Echt, vier verdiepingen allemaal kleurtjes en blije kinderen. Onder andere ik met mijn Starbucks, haha. Ik vermaakte me wel daar. Nou ja, we dwaalden nog wat rond en ik wilde weer naar the Waterstones omdat ik nog wat vakantiegeld overhad. Weer vier boeken gekocht (er waren acties etc, dus niet dat ik super rijk ben haha). En ik kocht nog een tas en nog een van de dagen ervoor had ik nog een souveniertje. Toen ik ook thuiskwam zag ik dat mijn rekening niet veel soeps is op het moment. Gauw een nieuw baantje zoeken! Nouja, en vandaag was het zes uur opstaan (na drie en een half uur wakker gelegen te hebben) en ontbijten en weg naar het vliegveld. En nu ben ik weer thuis. Foto's komen nog met wat beschrijvingen erbij! Ik ben bang dat ik deze post kwijtraak als ik nu vanalles ermee ga doen, haha (: En ik moet mijn vaders foto's nog inpikken, want ik heb zelf namelijk niet zoveel gemaakt.
Enne, respect dat je dit allemaal hebt gelezen! Dit was mijn vakantie zo'n beetje. Het hoogtepunt dan in grote lijnen. Er waren nog wel kleine dingen zoals een arrogant klein kind in de metro die me vet raar aan keek toen die metro wegreed. Dus ja, het was gewoon super geweldig! Mijn vader wil misschien (NOG NOG NOG) nog een weekje weg naar Brabant, dus ik zie wel of ik nog meer te vertellen heb later. See ya!
Abonneren op:
Posts (Atom)