Het vakantiegevoel die er nooit geweest is

Na twee weken lang zwoegen, zweten, gebloed en gehuild te hebben, was het zo ver. De tentamenweken begonnen weer. Mijn vakantie was niet heel vreselijk hoor, verre van, maar de gedachte dat mijn vakantie praktisch gezien eerder studieverlof is dan vakantie... tsja, dat bepaald je humeur wel. Ik heb mijn best gedaan natuurlijk in de vakantie. Ook al moest ik gisteravond nog tot half twaalf lezen voor mijn Engelse mondeling die ik vandaag had. Ik heb in de vakantie voornamelijk dus geleerd, ben wel een paar keer weg geweest natuurlijk (moest wel veel opofferen trouwens om nog te leren) en ook geschreven. Juist net wanneer je het druk hebt, kun je wel 5.000 woorden op een dag schrijven (dat is gebeurd). Ja, je moet veel offers maken om iets anders te doen. Iets groters en later zal het natuurlijk allemaal waard zijn. Als je je diploma in je handen gedrukt krijgt en je rug naar je oude school toe kan keren. Al denk ik dat ik graag terug kom om nog te kijken bij vrienden die er nog zitten. Genoeg bullshit, hoe gingen mijn eerste twee tentamens?



En daar zit ik dan. Thuis. Eenzaam en alleen (sorry honden) aan tafel met mijn laptop voor me. Op het beeldscherm staat wikipedia met informatie over de Silence of the Lambs en zuchtend en steunend maak ik de samenvatting af. Mijn hart bonkt hard tegen mijn borstkas aan, kreeg het spontaan koud en begon oncontroleerbaar te trillen. En dat allemaal door de zenuwen. Het is tijd. Ik moet weg.


Nee, nee, nee! Ik wil niet! 
Je moet Joyce, het is niet anders. Wil je naar Amerika? Suck it up.
Maar wat als ik het verknal? Dan kan ik alsnog niet naar Amerika! 
Als je er wel komt, kun je nog een vijf halen. Als je niet komt opdagen, krijg je een 1 en heb je je herkansing verspild. 
Oke, jij wint.

Kom je aan op school. Vind je een lotgenoot die na jou de mondeling heeft. De kleine pauze is bijna voorbij en de bel gaat over een paar minuten. Ik neem afscheid en loop door de gangen heen.


Bah, al die stomme bruggertjes. Ik haat deze gang... echt... dit wordt volgens mij door iedereen bestempeld als 'de gang des doods bruggers'.
Nee! Daar is de trap al. En de gang. En de vleugel. O God, daar is de stoel. DE STOEL! Ik kan nog omdraaien. Ik kan nog weg.
Zwakkeling. Mietje.
Ga zitten en pak je map. Kijk het nog over. Dan kom je er alvast in.
Maak jezelf niet teveel wijs, komt niet goed.
Ohnee! De bel is gegaan. Al die kinderen... ze kijken naar me. Ben ik zo interessant? Damn, hoe ga ik dit overleven? O God! Moet ik aankloppen bij die mensen? Of komen ze me halen?
Als je niet binnen komt, gaan ze wel kijken waar je blijft.
Toch doe ik het.
...
Ik zei het je toch!
Houd je bek.
Pfff.
Tweede bel. Hoe lang gaat het nog duren? De bel is toch gegaan? Ik moet nu toch? O MIJN GOD DE DEUR GAAT OPEN!

Of ik schizofreen ben? Neuh, maar in tweestrijd ben ik altijd. Misschien omdat mijn sterrenbeeld tweelingen ben... hmm, een alterego is best grappig om te hebben. Ben je niet alleen in je hoofd. Back to the point. De deur ging open. Ik mocht binnen komen. Dit was het begin van het gesprek (globaal) tussen mijn leraar en ik:


How are you feeling?
Nervous (Ik zei het ontzettend droog, maar ondertussen zaten de stress vlekken overal)
What's the worst thing that could happen to you today?
Failing my exams. (En dat meende ik.)
No, getting hit by a bus.

Oke, het ijs was toen wel een beetje gebroken. Hij kreeg me in ieder geval aan het lachen. Dat is al heel wat als je zo zenuwachtig bent als ik. Nou, het mondeling begon. Ik weet niet hoe het ging eigenlijk. Er zaten een paar 'I don't know' 's tussen en ik had ook vragen fout. Soms kwam ik niet uit mijn woorden. En toen klonk er een belletje. Ik weet niet hoe ik keek, maar de vrouw naast de leraar die met me praatte vond het wel grappig. Maar het was midden in mijn antwoord en ik raakte de draad helemaal kwijt! Maar ik heb het wel kunnen afmaken gelukkig.

En dat was mijn Engelse mondeling. Toen mocht ik wachten op Nederlands. Ik weet nu al dat ik die moet herkansen (ik kan me op dit moment geen vak voorstellen die erger wordt dan dat). Ten eerste ben ik slecht in stijl. Ik mag dan wel schrijven, maar mijn stijl is niet goed. Het onderwerp was K-U-T. Ontslagrecht? Pffff. Ik heb daar niet eens een mening over, de citaten onthoud ik echt niet en de feiten zijn raadsels. Dan was ik bij elk tekstsoort fucked up geweest. Betoog: meningen. Beschouwingen: meningen vergelijken (citaten dus). Uiteenzetting: vooral gebaseerd op feiten. MAAR! Toch heb ik het voor elkaar weten te krijgen om 602 woorden op papier te krijgen, BINNEN EEN UUR! We moesten er 600. In mijn groepje moesten we een betoog schrijven blijkbaar. En de mening werd je voorgeschoteld met dingen die in het betoog moesten staan. Ik heb het voor elkaar gekregen. Met de lengte is niets mis, ik heb goed gelet op mijn stijl en ja... of de feiten en inhoud goed is, dat betwijfel ik op het moment. Maar goed, dat ik even als derde daar wegging, vond ik ook wel een goede prestatie.

Morgen nog een mondeling. GE-SCHIE-DE-NIS?! Ik wist niet dat je daarvoor mondelingen kon krijgen, maar ik zie wel wat ik ervan bak. Ik ben sowieso niet goed in geschiedenis. Of het nou op papier is of als een mondeling. Het moet maar. Het zijn maar twintig minuten (serieus, chill) en het ergste wat me kan gebeuren is geraakt worden door een bus als ik naar huis fiets. Als ik dat in gedachten hou, komt het vast wel goed.

Dus, iemand die mijn leed deelt?