Trots en vooroordeel

Nadat ik wakker was geworden om acht uur met de ongelooflijke drang om Pride and Prejudice te lezen, was deze ochtend al een stuk beter dan die van gister. Die op een wonderlijke wijzen constant weer fout leek te gaan, de hele dag trouwens. De film Pride and Prejudice heb ik al zovaak gekeken en nu ben ik hem weer aan het downloaden om weer in de prachtige wereld te verdwijnen van Jane Austen. Laatst was ik in de bibliotheek en ik liep tegen haar naam aan. Ik dacht; ik heb de film nu al tientallen keren gezien, waarom het boek niet proberen? Ik ben helemaal verslaafd aan het boek geraakt sinds vanochtend, maar helaas is het zo'n boek die je in een stil hoekje moet gaan lezen om het goed te kunnen volgen. Eenmaal verstrikt in de wereld, is het niet zo makkelijk meer om eruit te komen. Elizabeth Bennet is een heel interessant personage om vanuit te lezen en ik irriteer me dood aan de moeder die zo opdringerig is. Aan Mr. Darcy kan ik me niet ergeren ook al is hij zo verwaand en trots als het maar kan zijn. Hij doet het op zo'n manier van... je kunt hem gewoon niet haten op een of andere manier. Maar misschien komt dat door mijn sympathie voor mensen met zo dergelijke houding. Fout, maar ik kan er niets aan doen. Het is leuk om te lezen en te zien hoe die mensen zich de beste vinden, maar uiteindelijk toch zwichten voor de laag staande mensen (in hun ogen).

Vandaag bevrijdingsdag. Allemaal vieren we dat we allemaal vrij zijn uit de handen van Hitler. Al moet ik zeggen dat ik Hitler niet echt haat. Ik zou wel willen weten wat er allemaal in zijn hoofd omging. Verklaar me maar voor gek, maar dat vraag ik me altijd af. Je komt dan achter dingen die je nooit achter iemand had gezocht, of dingen die je helemaal niet wilde weten. Maar ik zou niet in de tijd willen leven. Constant in angst leven, bang zijn voor de nazi's die je ieder moment kunnen oppakken. Als ik in die tijd had geleefd, had ik in het verzet willen zitten. Dat lijkt me gaaf. Maar de tijd waar ik wel in zou willen leven? Ik denk toch wel rond de 17e en 18e eeuw. Met al die mooie (soms iets minder mooie) jurken. De pruiken waren wel wat minder, maar denk maar aan de film Pride en Prejudice. Je leefde dan wel voor trouwen en kinderen krijgen en dood gaan. Maar toch, het lijkt me wel een hele mooie tijd om in te leven. Of ik heb een te perfect beeld in mijn hoofd gecreëerd die er helemaal niet aan mag toedoen. Stiekem prinsen tegenkomen en ermee trouwen. Nee, misschien ben ik wat naïef. Wat nu in deze tijd wel kan natuurlijk. Kijk maar naar 29 april, zo worden onmogelijke dingen toch weer mogelijk bewezen.