Once upon a time...

Er was eens een klein meisje. Dat kleine meisje was niet zomaar een meisje, nee, ze was een brugger. Net aangekomen op de middelbare school en haar zoekende ogen verraadden haar dat ze een compleet groentje is. Vragen schoten door haar hoofd heen, met als belangrijkste vraag: Hoe ga ik dit komende jaar overleven met al die enge bovenbouwers? Geloof me, ik dacht ook zo. Uiteindelijk is het minder erg dan dat het lijkt. Nu ik zelf in de bovenbouw zit, vraag ik me af waarom ik zo bang ben geweest. Hoewel, soms snauw ik wel die kleine dingen af omdat ze altijd in de weg lijken te lopen. Ik weet niet of ik dat ooit heb gedaan, maar als brugger ben je je er niet van bewust. Niet van bewust dat de bovenbouwers zich mateloos kunnen irriteren aan het feit dat ze ons over het hoofd zagen. Wat ik eigenlijk wil zeggen? Geen idee. Bruggers zijn stom? Nee, ik formuleer het verkeerd: bruggers worden stommer naarmate je zelf steeds verder weg van ze staat. Een te groot leeftijdsverschil. Ik geef toe: ik heb ook wel eens tikkertje gespeeld in de garderobe. Niet vaak, omdat anderen altijd maar de aandacht opeisten en ik daardoor er niet meer zin in had. Ik denk dat ik wel een rustige brugger ben geweest. Ook een bange muis wie bang was voor de verhalen die over internet ronde gaan. Verhalen over opgehangen worden aan de kapstokken, of in de prullenbak gedumpt worden. De kluisjes zijn te klein om in gestopt te worden, ook al lijken bruggers er misschien toch nog wel in te passen als je even je best doet (nooit geprobeerd). Of ze laten je struikelen... Vanalles. Maar meestal lijken die dingen toch niet waar te zijn en eerlijk gezegd vind ik dat jammer. Zou wel leuk geweest zijn. Ik kan het zelf gaan doen natuurlijk, maar daar ben ik iets te goedgezind voor... nouja... ik heb moordneigingen, maar ik wil ook weer niet nakomen. Staat niet goed op je CV. Maar ik heb een advies voor bruggers/toekomstige bruggers: laat je niet op je kop zitten door bovenbouwers, wees sterk. Zij waren eerst net als jij.