Gevangen in vrijheid

Ga eens naar buiten. Blijf staan op een open plek waar je de lucht goed kunt zien. Kijk omhoog en volg de wolken. Volg de blauwe lucht. Vind je ook niet dat het lijkt alsof er een grote koepel om ons heen ligt? Waar we ook komen, waar we ook komen te staan? Er blijft een blauwe met donzige witte wolkjes kleurige koepel om ons heen liggen. Hoe meer ik daarover nadenk, hoe meer ik me gevangen begin te voelen. De wereld is groot en alsnog voel ik me gevangen op deze planeet. Of dat wel gezond is? Nee, ik denk van niet. De drang om meer te zoeken, meer te zien, is groot. Als ik ooit een reisje naar de maan kan betalen, sowieso dat ik dat een keer mee heb willen maken. En hiermee kom ik op het volgende (waarschuwing: mijn fantasie is op hol geslagen). Stel nou eh? Stel dat onze planeet slechts een sneeuwbal is. Weet je wel? Van die grappig bollen die je kunt schudden tot er witte stukjes spul naar beneden vallen op je... kerstman bijvoorbeeld. Alleen schudden ze bij ons alleen als het winter is. En dan valt het alleen op de goede plekken... oke, het slaat nergens op. Maar stel je eens voor. Stel dat we in iemand anders handen liggen. Dat de ruimte slechts een illusie is. Dat de sterren allemaal ogen zijn die naar ons kijken en ons observeren. Dat de ruimte die wij kennen, slechts een droom is en dat we eigenlijk nooit onze planeet hebben verlaten. Hoe klinkt dat? Paranoide? Ja, dat dacht ik al. De gedachte erachter is misschien eng, maar geeft het ook niet ergens een goed gevoel? De gekke gedachte dat de sterren ogen zijn die ons altijd in de gaten houden? Het is jammer dat ze niet in onze bol kunnen komen. Of zijn ze daar al mee bezig? Zijn wij niet degenen die een gat maken in de ozonlaag? Breken zij er doorheen en komen ons helpen? Komen ze ons helpen uit onze vreselijke troep die we hebben gemaakt? Stel je eens voor.