Herkenbaar?

Aftellen tot...

De vakantie? NaNoWriMo? Het aantal dagen tot je tentamens eindelijk over zijn? Kersttoneel? Het concert van de 100 Monkeys? Ik doe het allemaal. Nog 58 dagen tot de kerstvakantie. Nog 5 dagen tot NaNoWriMo. Nog 7 dagen tot mijn laatste tentamen! Tot Kersttoneel nog 49 dagen. En nog 43 dagen tot de 100 Monkeys concert in Amsterdam! Wat een getallen allemaal. Iedereen telt wel voor iets af. De scholieren tellen op dit moment allemaal moordlustig af tot de kerstvakantie en de leuke dingen die ze daar allemaal gaan doen. Kerst, oud en nieuw! De jongere kinderen tellen af tot Sinterklaas en zijn al druk bezig met reclames bekijken op tv en ze zijn druk bezig met hun verlanglijstjes. Een raceauto, die ene mooie knuffel of al dat lego en playmobile! Er is ook zoveel om uit te kiezen. En zoveel om voor af te tellen. Misschien is er morgen wel iets waar je al wekenlang voor af zit te tellen. Of je bent eindelijk klaar met tellen en vandaag is die ene dag waar je al zo lang op hebt gewacht.

Waar ik het meest zin in heb? In dat concert natuurlijk! Kennen jullie Jackson Rathbone? Jasper in Twilight! Hij heeft met een stel andere gasten een band en ik en een vriendin gaan daar heen! Echt waar, ik heb er zo zin in! Ik heb ook er zin in NaNoWriMo. Wacht... je telt niet af naar iets wat je niet leuk vind. Haha, even een openbaring hier. Ik heb overal zin in! Gelukkig is het eerste al over 5 dagen en dat is NaNoWriMo. Mijn laatste tentamen is ook over een week en daarna moet ik wel een hele tijd wachten op de andere gebeurtenissen, maar ach. Dat is het allemaal waard toch? En waar tel jij voor af?



Tentamen update: Wat moet ik hier nou bij zeggen? Ik heb geen idee. Wiskunde en aardrijkskunde gingen helemaal niet goed naar mijn gevoel. Engels en geschiedenis gingen iets beter en mijn Nederlandse discussie is wel een voldoende. Nu ben ik vier dagen vrij. Ik denk dat ik vandaag even een dag rust neem en daarna ga ik morgen en het weekend leren voor kunstgeschiedenis en Frans. Maandag heb ik dan Kunstgeschiedenis en tekenen en die donderdag heb ik Frans. Dus die dinsdag en woensdag kan ik nog leren voor Frans. Dat was het voor deze keer. Nu ga ik de deur uit. Boodschappen doen met mijn moeder. (:

Ik. kan. het. niet.

Misschien is dat wel een van de smoesjes die je gebruikt. Nadat ik net een zin heb gewist en mijn blogpost compleet heb omgegooid, schrijf ik dit nu. En volgende maand zal nog meer schrijven worden. Begint er al een lampje te branden? Ja! NaNoWriMo! Velen zullen er vast wel over gehoord hebben en anders google je er maar op. Het komt erop neer dat je 50.000 woorden moet schrijven binnen een maand. Ik was er ooit mee begonnen, maar dat is alweer drie jaar geleden. En vorig jaar wilde ik meedoen, kwam ik erachter dat november ondertussen al voorbij was. Dit jaar wil ik absoluut mee doen! Mijn hoofdpersonage ben ik aan het creëren en nu ik dat doe, merk ik dat daar een verhaal omheen komt te staan. Daar gaat het toch om? Je hoofdpersonage? Die maakt het verhaal waar. Ik ben helemaal enthousiast over Skylar Jeanne Edwards en ik heb nog zoveel over haar neer te pennen. Ik kan niet wachten om met het verhaal te beginnen, ook al heb ik nog geen plots of iets dergelijks. Het gaat erom dat je die 50.000 woorden haalt.



Nou ja... Toch ben ik eerst bezig met deze post en ik moet toch maar beginnen met mijn laatste samenvatting. Engels om precies te zijn. Dan heb ik vijf samenvattingen af voor de eerste vijf tentamens in de eerste week. Had ik mijn pta (zo noemen we het bij ons op school, gaat automatisch) rooster al hier neergezet? Nee? Ja? Boeiend, ik doe het alsnog een keertje (als het zo is). En er komt bij te staan hoeveel pagina's ik heb geschreven ervoor. Op drie na dan. Maar ach. Omdat ik gewoon afleiding zoek.

1. Maandag 24/10/11
   9:00-11:00 Wiskunde A (23 kantjes geschreven)
   13:30-15:30 Aardrijkskunde (23 kantjes geschreven)
2. Dinsdag 25/10/11
   9:00-10:00 Engels (7 kantjes aan poetry, ik moet literatuur nog)
   13:30-15:00 Geschiedenis (22 kantjes geschreven)
3. Woensdag 26/10/11
   13:00-16:00 Nederlands, 20 minuten en de rest observeren (discussie, 2 kantjes aan voorbereiding)
4. Donderdag - Zondag
   VRIJ VRIJ VRIJ VRIJ VRIJ (leren voor de twee hieronder)
5. Maandag 31/10/11
   9:00-10:30 Kunstgeschiedenis (nog niets)
   10:30-16:00 Tekenopdracht afmaken
6. Dinsdag - Woensdag
   VRIJ VRIJ VRIJ VRIJ VRIJ
7. Donderdag 03/11/11
   9:00-10:30 Frans (nog niets)
8. Vrijdag - Zondag
   VRIJ VRIJ VRIJ VRIJ VRIJ
9. Maandag 07/11/11
   HERVATTING VAN ALLE LESSEN
   Ik bedoel maar, moest het toch even melden.

Dat is het zo'n beetje. Je kunt wel zien dat ik ondertussen al een boom doorheen heb geschreven. Hmm, misschien heb ik wel 50.000 woorden? Neeeee, denk het niet. Dat zal vast wel meevallen, maar alsnog. Het is echt superveel en ik heb echt het gevoel dat ik al meer heb gedaan in deze week dan de andere vier jaar allemaal bij elkaar. Ahum, niet overdreven. Het is een wonder dat ik nog niet ben blijven zitten. Op een of andere manier stimuleren vier onvoldoendes heel erg om toch nog even je best te doen. Dus... ik ga nu verder met het beschrijven van mijn personage en daarna lekker the voice kijken :3 Iris Kroes (je hebt het vast wel gehoord) zat bij mij op school en ik kijk er dus naar om haar (: Damn, wat is ze goed. Zo goed zal ik nooit worden, haha! Maar die Erwin van vorige week was ook goed. Wauw, dat nummer die hij zong was zo mooi. Trouwens, weten jullie nog wat leuke muziek?

Inspiratiebronnen

Als in letterlijke inspiratiebronnen en niet zo'n celeb gastje wie je absolute voorbeeld is. Nee, van die wensputten waar je een muntje in gooit en wenst of zoekt naar inspiratie. Waar staat jouw inspiratieputje? De mijne staat in mijn hoofd. Maar niet zomaar in mijn hoofd, maar in mijn dromen. Dus hij staat in mijn onderbewustzijn. In mijn dromen haal ik scenes of personen voor in mijn verhalen. En die scenes en personen zijn dingen die ik nooit eerder heb gezien. Niet bewust dus. Het is zo leuk om dat dan op te schrijven, want het voelt heel persoonlijk aan en toch is dat het niet als de lezer het leest. Die zal dat nooit aan jou als schrijver koppelen. Alleen dat je het geschreven hebt. En zo had ik vannacht een droom met een geweldige scene voor in mijn recente verhaal! Daar word ik gewoon zo blij van als dat weer gebeurd! En dan vloeit de inspiratie over de randen van dat leuke wensputje.



Dit plaatje vond ik er echt heel goed bij passen! Ik vond hem echt net! Geweldig, dat beschrijft zo'n beetje wel mijn verhaal van hierboven. Ik dacht: laat ik maar even wat van me laten horen. Mijn hand blijft in de 'schrijfstand' staan op het moment en ik voel mijn gewrichten overal zitten in mijn rechterhand. Ik ben druk bezig met samenvattingen schrijven. Gisteren geschiedenis afgerond (twee dagen mee bezig geweest) en uiteindelijk tweeëntwintig kantjes geschreven. Nu ben ik net klaar met een hoofdstuk van aardrijkskunde en ik moet nog eentje, maar het gaat sneller dan geschiedenis. Nu heb ik gewoon even pauze, want ik word nog eens een gestoorde geleerde hier en dat is absoluut niet mijn bedoeling. Ik kan niet wachten tot drie november half elf, echt niet! Dan zit mijn laatste tentamen erop en kan ik ontspannen. Ontspanning... wat betekende dat ook alweer? Ik heb geen idee. Dus, voor degenen die al vakantie hebben: hoe is jullie vakantie? Geef me leuke verhalen zodat ik afleiding heb! En voor degenen zonder vakantie: hoe is school, nog steeds dodelijk saai? Of zijn er nog interessante dingen gebeurd?

Het moment waar we allen naar uitkijken...

Drie keer raden... nee, niet het uitval van een leraar. Neehee, ook niet je vijand die onderuit gaat in een openbare ruimte... nee, ook niet dat je irritante hond eindelijk stopt met blaffen. Wat jammer, dat waren je drie raadpogingen. Denk nog eens goed na? Ja, vakantie! Iets waar ieder kind en puber naar uit kijkt. Voor een kind betekent dat elke dag gillend buiten spelen en video games spelen. Voor pubers betekent dat comazuipen en veel doen met vrienden... En wat doen pubers in het examenjaar? Comazuipen zodat ze geen tentames hoeven te maken. Nee, grapje. Maar het leren is wel waar. Eindelijk vakantie. Vorig jaar rende ik gillend naar buiten van enthousiasme. Nu was het zo van: oke, vakantie... super? Vakantie vanaf vadaag he? O ja, natuurlijk... Je kunt het wel zien, heel veel enthousiasme. Niemand heeft écht zin in de vakantie doordat ze tentamens hebben. Maaaaar, je bent wel vaak vrij. Nou ja, genoeg geklaag over tentamens. Ik ga gewoon overal een samenvatting voor maken en ik ga zo hard aan het werk dat ik na de tentamens dood neer val... en niet alleen van vermoeidheid, maar ook van geluk. Ik ga echt enthousiast dansen en zingen na mijn laatste tentamen op drie november. Die middag of avond komt Jelena en dan blijft ze slapen! Die vrijdag is zij toevallig ook vrij en die benutten we in Groningen bij een universiteit ofzo. Daar heb ik dus geen fuck aan, maar ach. Kan nooit kwaad. Enne, die avond is het herfstfeest bij ons op school. Het zal waarschijnlijk een invasie aan bruggers en tweede klassers worden, maar ik ga helpen met opbouwen. Want Jelena blijft die nacht ook nog bij me slapen.

En hoe was mijn laatste schooldag? Redelijk. Wat dingen doorgenomen voor de tentamens natuurlijk en gewoon les gehad. Alleen het laatste uur kwam er dit uit:

Het is een tekenspel. De ene tekent als eerste een poppetje en de ander tekent een manier om hem te vermoorden. Dan moet de ander weer een manier zien te vinden om te 'ontsnappen'. Ik ben blauw en de jongen waar ik naast zit, is rood. De bovenste en de onderste moeten als het goed is aansluiten, maar het is heel erg onduidelijk allemaal. Zelfs ik kan er niet veel meer uithalen. Haha! Verder was mijn dag wel oke. Nu ga ik gewoon heerlijk schrijven en ontspannen. Morgen begin ik met leren! Trouwens, vergeet niet een kijkje te nemen bij de postcards wall! Er zijn weer twee nieuwe kaarten bij! :3

After a loooong day

Na een lange, lange, lange, zo'n lange zware dag als deze vind ik het echt fijn om weer thuis te zijn en achter mijn laptop te kunnen kruipen. Helaas teistert de gedachte dat ik nog moet leren voor geschiedenis en huiswerk moet maken me heel erg en eigenlijk wil ik het liefst schrijven. Maar dat kan niet. Dat mag ik niet doen van mezelf. Ik moet een goed cijfer halen, omdat het meetelt voor het eerste tentamen voor geschiedenis. Wat is er gebeurd de afgelopen dagen? Hmm, maandag tot laat school en koorrepetitie. Gisteren had ik tot 12:50 les en daarna had ik een pws middag waar je dan met je profielwerkstuk bezig kunt. Niet dat ik veel bezig ben geweest, maar ik heb wat info en mijn werkplan is zo goed als helemaal af. Daarna om half drie een repetitie met de band voor kersttoneel. Wij als koor gingen dus zingen en zij de muziek spelen. Het was zo gaaf! Het ging super! (En uitzicht op een leuke jongen kan ook nooit kwaad.) Wat is dat toch met muzikanten, haha! Maar nu ga ik geschiedenis leren voordat ik morgen een onvoldoende haal. Adieu! x

Way to go!

Eerst even antwoord geven op Chi's vraag of ik ooit meer ga schrijven... euh, op mijn blog? Of gewoon over het algemeen? Want over het algemeen schrijf ik elke dag... dus ja. En op deze blog, nou, ik kan regelmatig wel kijken of ik iets van een Stand Alone erop kan zetten? (:

In ieder geval. Daar wilde ik niet over bloggen. Ik wilde bloggen over een boek wat ik zaterdag kocht en nu uit heb gelezen (in totaal heb ik er twee en een half uur over gedaan ofzo). Superhelden.nl van Marcel van driel. Ik weet niet of jullie hem kennen, maar ik ken hem dus sinds zaterdag en van dit boek. Het is zo'n leuk boek! Echt een aanrader. Misschien zit ik net wat boven de leeftijdsgrens voor dit boek, maar who cares? Er komen zoveel onverwachte dingen in voor en dingen die je aan het begin van het verhaal nooit zou verwachten. Waar het boek over gaat? Dit staat op de achterkant:

Voorkant van het boek

"Overal op de wereld spelen kinderen Superhelden.nl. Alleen de allerbeste spelers mogen door naar de geheime levels op het virtuele eiland Pala. Maar niemand weet dat het eiland echt bestaat. Niemand weet dat de allerbeste spelers worden ontvoerd en op Pala tegen hun wil worden opgeleid tot superspion. Afgestudeerde spionnen heten Superhelden en worden op internationale missies gestuurd. Alleen de mysterieuze leider Mr. Oz weet wat het einddoel is.


Sinds haar vaders zelfmoord doet de dertienjarige Iris Goudhoorn niets anders dan gamen. Haar favoriete game is Superhelden.nl, waar ze het ene na het andere level haalt. Superhelden Alex en Fiber worden naar Nederland gestuurd om Iris te ontvoeren. Maar zelfs zij weten niet wat de plannen van Mr. Oz met Iris zijn. Want Iris is uitzonderlijk getalenteerd, zelfs voor een Superheld..."

Dit spel is ook nagebootst en als je echt naar Superhelden.nl gaat, kun je deze game spelen. Het is echt grappig, hoewel ik zelf niet echt een gamer ben. Alleen Bubble Shooter, haha! Maar dit boek is dus echt een aanrader en ik ben hier reclame aan het maken, omdat ik wil dat er een tweede deel komt en die komt niet als er niet genoeg boeken verkocht worden. Zo.

De gevleugelden

Het leven op Astriel was anders. Of was het hier normaal vergeleken dat blauwe planeetje om de hoek? Zij zouden het hier niet normaal vinden. Natuurlijk niet. Ze zouden al gillend wegrennen bij ons uiterlijk terwijl we er best oké uitzagen – al zei ik dat zelf. De mens zag er juist afschrikwekkend uit, maar wie zijn wij om weg te rennen zonder eerst geobserveerd te hebben? Met een zucht nam ik afscheid van de anderen die mee waren geweest naar Aarde en ik slofte door de paarse, pluizige veren van dertig centimeter hoog heen die sinds de Aardse lente (bij ons Aelfric) uit de grond waren gekomen. Enkel op de grote kale vlaktes kwamen deze voor. En enkel op deze grote kale vlaktes konden we heen en weer reizen naar andere volkeren over de hele galactische wereld om ons heen. Onze grote licht producerende zon naast ons was op z’n meest dichtstbijzijnde stand. Op een halfuurtje afstand reizen stond hij van Astriel af. Het licht was lichtblauw met witte, felle stralen er tussendoor. Dit licht kon je voelsprieten levend verbranden. Onze twee lange voelsprieten waren onze zintuigen. Het ving het licht op en liet ons beelden zien in onze hersenen. Het had kleine haartjes overal verspreid over de lange slierten waar de geuren aan vast bleven plakken en de geluidstrillingen op werden gevangen. Zonder je voelsprieten was je niets, kon je niets en was je ter dood veroordeeld. Langer dan drie dagen zonder deze twee stierf je. Het enige wat je nog kon, was de aanrakingen voelen van je familieleden en je vrienden. Je kon alleen maar gokken wie het waren. Als die drie dagen voorbij waren, verging je tot as-deeltjes en werd je meegevoerd door de Gevleugelden. De Gevleugelden waren gemaakt van bloemblaadjes. Het waren kleine bolletjes met kleine uitstekende blaadjes als vleugels in alle kleuren van de regenboog waar het as aan vast bleef plakken. De Gevleugelden namen je mee naar een paradijs waar je opnieuw werd herboren als een nieuw leven met een nieuwe ziel. Als je voelsprieten er nog waren, kon je voor altijd doorleven.
   Ik begroette wat kennissen uit mijn dorp door middel van het aanraken van de voelsprieten en liep weer verder. Mijn beste vriendin stond verderop. Haar voelsprieten zwaaiden enthousiast heen en weer en ze stond te springen van blijheid dat ik terug was op Astriel. Ik rende naar haar toe en onze voelsprieten wikkelden zich in elkaar.
   “Ik heb je zo gemist, Liviya!” kirde Ceira enthousiast. “Hoe was het op Aarde? Ik heb beelden gezien op school. Wat zijn ze lelijk!” Ze legde een extreme nadruk op lelijk en ik lachte. Het was raar eigenlijk. Lachen was te zien bij een mens. Bij ons kon je het alleen laten horen. Wij waren wezens wie boven de grond zweefden, maar het lopen noemden doordat het altijd al zo was geweest. Onze hoofden leken op een ovaal die op z’n zij lag en uit de uiteinden kwamen de lange, redelijk dikke voelsprieten vol haartjes eruit die langer waren dan ons lichaam. Onder ons hoofd begon ons lichaam met een soortgelijke nek bij een mens en daarna in een vloeiende beweging naar buiten toe gevormd. Kort erna gingen de lijnen weer naar elkaar toe op diezelfde vloeiende manier en kwamen als een scherpe punt bij elkaar uit. De punt onderaan was ons verweersysteem. Hierin zat een dodelijk gif voor andere wezens dan wij. Door een bepaalde druk weken buigbare planten altijd naar buiten toe alsof er lucht uit ons kwam. Net zoiets als een… hoe heette het nou? Een helikopter. Alleen het kwam door de druk hier op onze planeet. We waren ontzettend anders dan de mens. De mens was raar. Ik kon het niet beschrijven. Ze kleurden zelf hun gezicht. Zelf! En sommige zelfs het lichaam! Ik vond dat je je lichaam moest laten in de staat in wat het geboren was. Wij hadden van nature tekeningen op ons lichaam. Bij ons voelsprieten lag een cirkel eromheen. Op de voorkant van ons hoofd zat op iedereen twee lijnen die van vorm konden verschillen met daar tussenin verscheidene misvormde cirkels. Ons lichaam had ook twee van die lijnen die bij iedereen anders was met eromheen verschillende versieringen. Door deze tekeningen op onze lichamen konden we elkaar uit elkaar houden. Het vertelde iets over ons.
   “Ze zijn niet lelijk, Ceira,” grinnikte ik na. “Doe niet zo onredelijk. Het minst mooie aan ze is hun agressieve aard.”
   Ceira leek niet blij te zijn met dat ik het niet geheel met haar eens was over dat ze lelijk waren, maar ach, ze werd hierdoor wel vaker teleurgesteld. Ze trok één van haar voelsprieten uit de mijne en trok me mee aan de andere. “Kom, er is iets wat ik je moet laten zien.”
   We kwamen al snel in ons dorp aan waar we woonden. De dorpen werden niet gebouwd op de vlakten met de paarse, pluizige veren. Die verder gebouwd op verende grond wat bewerkbaar was met goede gereedschappen. Ook groeiden uit deze grond grote bloembladeren waar we onze huizen van maakten. Daarnaast waren er hoge, massieve stengels (vergelijkbaar met Aards hout alleen dan niet breekbaar en in een donkergroene kleur) van een dikte tot wel tien meter die hoog boven ons uit toornden. Uit deze stengels haalden we onze energie die we nodig hadden voor de hele dag. Het was akelig rustig in het dorp op het moment.
   Ik voelde een onheilspellende sfeer om me heen. Wat was er aan de hand? Ik ging Ceira achterna. We kwamen bij mijn huis aan en ik voelde hoe iets in mezelf scheurde. Er was iets ergs aan de hand. Het huis stond er plots erg eenzaam bij. We hadden een knus huisje. Vier grote, lichtblauwe bloembladeren beschermden ons tegen de wind en zonnestralen op het meest hete punt van de dag. De deur was een kleinere bloemblad in een donkerblauwe kleur. Ik snelde me langs Ceira en ging naar binnen. Overal vlogen Gevleugelden rond. Ze dwarrelden boven het midden van de kamer. Daar lag mijn opa. De oudste Astrelian die er was hier. Hij was de enige die de zonnevloed had overleefd op deze planeet. Zijn voelsprieten waren sindsdien erg zwak geweest en zo te zien was het gedaan.
   Dat was ook weer zoiets. Mensen maakten bewust kinderen. Mijn opa… niemand hier was bloedverwant aan elkaar. En de mens wel. Wij stierven en we werden herboren. Automatisch teleporteerden we naar de meest geschikte familie op deze hele planeet. Dat kon hier zijn of duizenden kilometers verderop. Het gebeurde niet extreem vaak, maar als het gebeurde werd er altijd een groots feest gehouden om het nieuwe leven te vieren en te eren. En de mens maakte zelf kinderen en als de kinderen er niet bij pasten, dan had niemand een leuk leven. Alles was zo ingewikkeld daar. Daar ging je met meerdere liefdes een avontuur aan en hier had je een partner voor het leven. Als je die eenmaal ontmoette, kon je met niemand anders samen zijn. Er was niet veel verschil tussen de ‘man’ en de ‘vrouw’ op deze planeet. Ik beschreef net de vrouw. De man had enkel langere, gespierdere en dikkere voelsprieten waarmee hij zijn geliefde altijd trouw en beschermend zou vasthouden. Ook waren de lijnen soms wat hoekiger dan bij de vrouw. Over het algemeen was er meer verschil aan de binnenkant dan aan de buitenkant.
   “Opa?” Ik wikkelde mijn voelspriet met de zijne. Wetend dat het niet veel uitmaakte. Ze voelden niet meer levend aan. De haartjes vielen met tientallen per keer uit en de levenskracht vloeide langzaam weg. Ik streelde zachtjes met mijn andere voelspriet langs zijn lichaam. “Opa?”
   “Liviya, hallo liefje,” klonk zijn stem ver weg. Oud en krakend en op het punt om het te begeven. “Mijn mooie kleindochter.”
   “Opa, ik ga u zo missen,” snikte ik zachtjes terwijl ik mijn hoofd boog en de grond raakte met mijn punt.
   “Geen zorgen, Liviya. Je weet dat ik terugkom, alleen niet hier. Je opa zal er altijd zijn.” Zijn stem was bijna niet meer te horen en ik moest me concentreren op zijn woorden.
   Mam legde haar voelspriet om me heen en hield me stevig vast. Het was haar vader. Ze had zoveel verdriet hierom. “Ik hou van je, opa.”
   “Ik ook van jou, Liviya,” zei hij zachtjes en ik voelde hoe zijn lichaam uitviel. Zijn lichaam begon op te breken in kleine schilfers. De Gevleugelden doken erop af en haalden de kleine, zwart wordende as-deeltjes bij opa vandaan. Ze vlogen weg naar Niven. De heilige plek waar de as-deeltjes werden verzameld en waar opa opnieuw geboren zou worden. Langzaam verdween hij en de laatste deeltjes werden opgehaald. De ondergaande zon tegemoet die hij al zo lang had overwonnen. Nu was het toch zijn tijd om te gaan. Voor eventjes dan.

Dit was naar een opdracht van een schrijfwedstrijd op Quizlet.nl

Shout it out!

Tussenuren zijn niet de leukste uren van de dag. Vooral niet als je niemand hebt om mee te praten of gezellig mee te doen. En elk standaard tussenuur in mijn vreselijke rooster is zo ingedeeld dat ik niemand heb. Erg dramatisch, dat weet ik. Dus ik wil de roostermaker vriendelijk verzoeken of hij mijn rooster wil aanpassen... hoewel... het is wel lekker rustig en ik kan goed nadenken als ik alleen ben. En tegenwoordig lijken mensen mijn aanwezigheid niet echt te waarderen volgens mij. Of ik word gewoon ontzettend paranoide. Dat kan natuurlijk ook nog. Het zou me niets verbazen als het zo was. Stel dat het zo is dat mensen het niet waarderen... wat heb ik dan verkeerd gedaan? Waarschijnlijk mijn chagrijnige buien die ik echt niet kan verbergen. Als in echt niet. Ik laat graag (nou ja, graag is een verkeerde woordkeuze) mijn humeur zien. Ik kan niet anders, zeg maar. Zoiets kan ik niet voor me houden. Vooral chagrijnigheid niet en als ik blij en hyperactief ben niet. Verdriet is een uitzondering. Ik laat dat niet zo graag zien als wanneer ik blij ben. Hoewel ik denk dat je het wel kunt zien als ik verdriet heb, omdat ik toch een open boek blijf. Een open boek met pagina's beschreven met onzichtbare inkt. Zo kun je het zien. Maar er zijn zoveel manieren, vergelijkingen etc. om iemand anders of jezelf te beschrijven.

Hoe zou jij jezelf beschrijven?

Het... zal ook weer eens niet...

PLOP! Een uur aardrijkskunde gaat aan me voorbij. BAM! Daar gaat een plantenbak in de serre. AAH! Een gillende boze moeder op je schouders. POOF! En toen was je tekening voor je tentamen weg. DRUP! En toen was ik kletsnat. Ja, het zal weer eens niet. Alles lijkt nogal tegen te zitten deze week. Nou ja, alles is overdreven. Er zijn ook goede dingen. Koor was echt leuk. Er zijn weer kaarten aangekomen van postcrossing en sportorientatie viel uit. Ik zal hierna even kaarten toevoegen bij de pagina Postcards wall. Wat overigens naar de zijkant is verplaatst. Jullie zien dat ik weer in de weer ben geweest met de layout. Over het vorige was ik toch nog niet helemaal tevreden en dit is het resultaat. Ik ben er best trots op! Wat vinden jullie ervan? De visjes zijn wel weg. Maar ach, ze waren toch nutteloos. Dit is een kort bericht, want ik heb meer te doen nog. Maar ik vind het leuk om te laten weten dat ik nog leef ondanks al deze bovenstaande gebeurtenissen, haha!
Hoe is jullie week tot nu toe? Bijna weekend eh?

Jeanne d'Arc

One life is all we have and we live it as we believe in living it. But to sacrifice what you are and to live without believe, that is a fate more terrible than dying.

How it all ended?

Waarschijnlijk gewoon goed. Ik hoef als het goed is niet na te komen en daar ben ik ontzettend blij mee natuurlijk! Zelfs de vrouw die over het 'verzuim' gaat, leek het niet zo heel erg te vinden. Ben ik nou een heilig boontje of zo? Het zal dan wel. Ik ben best wel braaf en leraren mogen me wel. Gewoon... een normale leerlinge zou je zeggen. Nu moet ik geschiedenis leren. Stomme geschiedenis! Denk je geen toetsen te hebben, krijg je alsnog even tussendoor. Nou ja (:

Het zal ook niet.

Je denkt een rustig dagje te krijgen vandaag. Wel een latertje, maar ach, koor is niet zo erg. Op de pijn in mijn hand na, verliep alles goed. Zoals een normale schooldag. Ik dacht dat ik twee uren pauze achter elkaar aan had (wedden dat die allergische reactie er voor heeft gezorgd?) en dus vierde ik dat. Met de gedachte dat ik daarna drie uren les had. Stom. Blijkbaar had ik tussenuur, les tussenuur en daarna nog twee uren les. Goed, in het kort betekent het: ik heb gespijbeld bij aardrijkskunde. Mijn leraar vond het niet zo erg volgens mij en ik moest even de aantekeningen overnemen. Helaas was ik wel afgemeld en dus moet ik naar de geliefde vrouw toe die hier over gaat. Hallo twee uren vegen. Super. Wens me succes, ik zoek haar zo op.

Sayonara! x

Ik. word. gek!

Ik kan er niet meer tegen. Gisteren ging ik samen met mijn moeder het bos in bij Beetsterzwaag, omdat mijn moeder heel graag een herfststukje wilde maken voor in de woonkamer. Dus wij daar lopen, voel ik plots iets in mijn hand. Ik knijp heel zachtjes, voel een prik, open mijn hand en... AAAAAAAAAAH, kwam er impulsief uit mijn keel. Een of ander vliegbeest vloog in een moordtempo weg, vast doodsbang voor mij. In ieder geval... ik werd er door geprikt. Al heel snel werd het op de plek iets dikker (op mijn pink). En het werd dikker... en dikker. En het jeukte. Dus ik word vanochtend wakker. Mijn pink is twee keer zo dik dan die moet zijn. En die jeuk, het is niet uit te houden! En als je krabt, doet het pijn. Het is nog niet afgezakt die dikte... ik hoop dat het snel gebeurd, want ik word echt gek. Die rotvlieg heeft me goed te pakken gehad. En dan krijg je er nog eens een lichte allergische reactie erop. Wie weet iets wat ik er tegen kan doen? Behalve van dat insectenbeet spul wat niet werkt bij mij? (':