Januari
- Een leuke ckv excursie naar Groningen wat echt heel gezellig was met mijn vrienden!
- Heel veel toetsen? (Ik zit mijn agenda te checken hier op gebeurtenissen, maar ik ben niet zo agenda-achtig om alles erin te schrijven... en nee, ik onthoud het allemaal niet, want ik heb een slecht geheugen.)
- Oh! Een pianoconcert met mijn vader, dat was echt heel mooi!
Februari
- Weer naar Groningen voor school, maar dit keer naar Hanzehogeschool
- Geholpen met een open dag bij ons op school, ook opgetreden! Altijd leuk!
- Een roos gekregen met valentijnsdag van mijn beste vriend, dat was echt heel lief.
Maart
- Naar Petticoat geweest
- Eerst infodag naar Arnhem voor high school!
- Talentenjacht op school, niet gewonnen helaas, maar wel een keer geen fouten gemaakt!
April
- Naar het Sjong geweest waar vrienden aan mee deden en ze werden eerste!
- Lesgegeven bij gym en sinds die dag haat ik gym nog meer...
- Kermis was weer in Drachten!
- Naar de IJssel geweest met aardrijkskunde, lange, warme dag was dat.
- Claudia de Breij voorstelling, was echt heel gezellig en grappig (denk ik, ik lachte wanneer de anderen lachten ahem.)
Mei
- Begonnen met deze blog
- Uitslag WriteNow in Leeuwarden, helaas niet in de prijzen gevallen
- Werkweek Parijs! (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)
- En ik werd eindelijk zestien!
Juni
- Eerste keer naar zaterdag feu en flink aangeschoten geweest...
- Mijn opa werd tachtig, haha
- Optreden met koor bij diploma-uitreiking havo (30 juni)
Juli
- Optreden met koor bij diploma-uitreiking vwo (1 juni)
- Kooruitje: op school eten en toen naar de bioscoop (een van de laatste keren samen)
- Helpen met sportdag onderbouw en het schooljaar was zo goed als voorbij
- Begonnen met Sonja Bakker (waar ik geen spijt van heb gehad, wauw, wat voel ik me goed vergeleken het begin van het jaar!) (weetje, eigenlijk denk ik in schooljaren en niet in jaar jaren.)
- Voor de docenten zingen, iets wat altijd eng is.
Augustus
- Naar Londen op vakantie
- Naar zeeland op vakantie (het was zeeland toch?)
- Verder weet ik niet wat ik heb gedaan in de vakantie, er staat verder niets in mijn agenda, haha!
September
- Begin examenjaar o-o
- Formulieren gepost van high school (als ik mijn eigen woorden goed begrijp)
- Glee 3D concertmovie geweest
- Interview in Arnhem voor high school
- Begin repeteren voor kersttoneel
Oktober
- Oktober was een saaie maand op mijn eerste tentamenweek na.
November
- Naar Groningen geweest naar de universtiteit (daar hoor ik niet thuis, ben ik achter gekomen)
- Herfstfeest op school wat niet lekker afliep.
- Dagje Rotterdam gehad met tekenen/handvaardigheid groep
- Opmaakpoppetje geweest voor een vriendin
December
- Eerste doorlopen met kersttoneel
- 100 Monkeys concert in Amsterdam!
- Naar Midsummers nights dream geweest van het Nationaal Toneel
- Twee dagen lang kersttoneel gehad: een generale repetitie, drie voorstellingen en daarna feu!
- En toen was het vakantie en moest ik leren
Nu ik er zo op terug kijk, heb ik een redelijk jaar gehad. Maar volgend jaar wil ik gaan knallen en ga ik knallen! America, here I come!
2011/12/31
Als een jaar eindigt en een nieuwe begint
Het is ook niet anders he? Het nieuwe jaar komt eraan, kerst is geweest en de top 2000 is volop bezig en stiekem al bijna ook al ten einde. Dat vraagt natuurlijk om een blogbericht en te laten weten dat ik leef. Zo goed als tenminste. Deze vakantie bestaat voor mij niets anders uit leren voor de tentamens die na de vakantie beginnen. Helaas, helaas. Gelukkig heb ik twee weken om te leren en ik kan hierdoor de leerstand een standje lager zetten dan in de herfstvakantie. Ik heb nog redelijk veel te doen, maar ik kom er wel doorheen. Ik maak me alleen een beetje zorgen om de mondelingen Engels en geschiedenis.
Vandaag is de laatste dag van 2011. Hoe heb ik die tot nu toe besteed? Niet nuttig, dat is een ding dat zeker was. Ik heb dingen voor school gedaan (ja, dat valt onder categorie niet nuttig), poging gedaan een nieuwe blog te beginnen en weer verwijderd en in plaats daarvan deze een nieuwe layout gegeven en een andere titel erboven, gelezen voor school (Hannibal Lectaaaaaaah is back, le scared?) en naar de stad geweest. Dat was het ook wel. Natuurlijk oliebollen gegeten. En ik heb een lijstje met goede voornemens gemaakt. Niet dat het zin heeft, maar dat herinnert me er gewoon aan wat ik nog moet doen en dat ik dat niet moet vergeten. Anders ben ik screwed.
Ik weet niet of ik het al verteld had, maar voor high school in Amerika word ik waarschijnlijk geplaatst in regio Southeast. Daar zijn ze nu bezig met het zoeken van een gastgezin en een school voor mij! Hier is een kaartje:
Het kaartje die we toe gestuurd kregen is anders. Maar het is ongeveer het blauwe stukje, dat betekent ook Florida. Conclusie: warm, vochtig en orkanen. Ik ben heel erg blij dat ik hier terecht kom waarschijnlijk aangezien ik niet in de bergen terecht wilde komen ofzo of in een koud gebied. Hawai had trouwens ook wel gemogen (kijkt naar het kaartje)... maar volgens mij mochten we daar niet uit kiezen... denk ik.
BAM! Daar ging mijn concentratie de lucht in met de cabit schieters.
Vandaag is de laatste dag van 2011. Hoe heb ik die tot nu toe besteed? Niet nuttig, dat is een ding dat zeker was. Ik heb dingen voor school gedaan (ja, dat valt onder categorie niet nuttig), poging gedaan een nieuwe blog te beginnen en weer verwijderd en in plaats daarvan deze een nieuwe layout gegeven en een andere titel erboven, gelezen voor school (Hannibal Lectaaaaaaah is back, le scared?) en naar de stad geweest. Dat was het ook wel. Natuurlijk oliebollen gegeten. En ik heb een lijstje met goede voornemens gemaakt. Niet dat het zin heeft, maar dat herinnert me er gewoon aan wat ik nog moet doen en dat ik dat niet moet vergeten. Anders ben ik screwed.
Ik weet niet of ik het al verteld had, maar voor high school in Amerika word ik waarschijnlijk geplaatst in regio Southeast. Daar zijn ze nu bezig met het zoeken van een gastgezin en een school voor mij! Hier is een kaartje:
Het kaartje die we toe gestuurd kregen is anders. Maar het is ongeveer het blauwe stukje, dat betekent ook Florida. Conclusie: warm, vochtig en orkanen. Ik ben heel erg blij dat ik hier terecht kom waarschijnlijk aangezien ik niet in de bergen terecht wilde komen ofzo of in een koud gebied. Hawai had trouwens ook wel gemogen (kijkt naar het kaartje)... maar volgens mij mochten we daar niet uit kiezen... denk ik.
BAM! Daar ging mijn concentratie de lucht in met de cabit schieters.
2011/12/20
Jaarlijkse trots
(Kersttoneel. Een bekend begrip onder de scholieren van het Drachtster Lyceum. Stel. Je komt als brugger binnengelopen op je nieuwe school (uiteraard nemen we hier even het Drachtster Lyceum aangezien ik niet weet of er iets soortgelijks is op andere scholen). Na een lange week vol nieuwe ervaringen zie je ineens overal posters hangen met de titel: KERSTTONEEL AUDITIES. What the fuck? Kersttoneel? Waar hebben die mensen het nou weer over? Helaas, maar het is voor derdeklassers en hoger. Oke dan, afwachten wat het is dus? Na drie maanden hangen er weer posters door de hele school heen met de tekst: MIDSUMMERNIGHT DREAM. Oh! Het is een toneelstuk! Goh, wat leuk! Is dat elk jaar zo? Niet veel later is er de kaartverkoop en een week later zit je in de Lawei (ons theatergebouw in Drachten) waar leerlingen van je eigen school een toneelstuk opvoeren. Of dit een groot succes was? Ik heb nog geen idee eigenlijk, want het is volgende week. En wat is er in die drie maanden eindelijk gebeurd? Audities voor toneel, dans, band en het koor (een paar hadden we nodig, want het koor van onze school wordt gewoon uitgenodigd mee te doen) worden gehouden en een geselecteerde groep mensen blijft over om in december een spetterend toneelstuk op het podium neer te zetten! In samenwerking met de mensen van het decor, grime, techniek, kostuums etc. Ikzelf zit in het koor sinds de oprichting ervan. Al sinds het begin van het jaar zijn we al druk bezig om liedjes in te studeren voor het toneelstuk en de eerste doorloop met toneel en muziek hebben we gehad. Het is zo leuk! Jammer dat ik jullie niet allemaal kan uitnodigen om te komen kijken, want dat is het echt waard! Shakespeare krijgt een nieuwe jasje aangereikt. Allemaal heel spannend! Want het is altijd maar weer afwachten of het goed gaat. Vorig jaar was in ieder geval een groot succes! We moesten zelfs mensen toelaten bij de generale repetitie, omdat het zo snel uit was verkocht. Maar nu doen we drie voorstellingen in plaats van twee.
Maar dit is het trots van het Drachtster Lyceum waar redelijk veel geld in wordt gestoken. Het is het allemaal waard, want het is een geweldige ervaring! Ik doe nu twee jaar eraan mee en heb nog een keer zonder koor meegezongen, maar het blijft gewoon leuk. Achter de schermen is het altijd super gezellig en het beste van alles: als je meedoet, krijg je die vrijdags vrij. Waar ik het meest naar uit zie? Mijn leraar met de ezelskop.)
Maar dit is het trots van het Drachtster Lyceum waar redelijk veel geld in wordt gestoken. Het is het allemaal waard, want het is een geweldige ervaring! Ik doe nu twee jaar eraan mee en heb nog een keer zonder koor meegezongen, maar het blijft gewoon leuk. Achter de schermen is het altijd super gezellig en het beste van alles: als je meedoet, krijg je die vrijdags vrij. Waar ik het meest naar uit zie? Mijn leraar met de ezelskop.)
Dit had ik eerder geschreven: ik dacht ik deel het ff als inleiding.
Want laatst was het zo ver! Vorige week hadden we de optredens! Het was geweldig. Er zijn geen andere woorden voor. Ik vind het zo jammer dat het mijn laatste jaar is dat ik mee doe, maar goed, er moet toch een keer een einde aan komen. Een paar foto's (wil je ze allemaal zien, ga dan naar deze site of naar deze site). En jullie kunnen ook naar onze liedjes luisteren (op twee na, maar dat boeit niet). Ik zing de duet met een jongen bij Grease - You're the one that I want. Die hoort bij de eerste foto. De twee foto hoort bij Mathilde Santing - Wonderful Life. Bij de derde foto hoort niets. (Ga naar deze site aub) Echt heel gaaf dat het is opgenomen in goede kwaliteit!
| Ik sta vooraan naast de jongen. Iedereen in het wit is het koor waar ik in zit! |
| Het koor, met een bandlid en de ezel! :D |
| De zes learen die meededen. Dit was echt een geweldige scene! Ze moesten een dansje opvoeren en dit dansje hebben we in de kleine pauze bij ons op school ook opgevoerd als een soort flash mob met alle leden van het kersttoneel. Dat was echt super gaaf! |
2011/12/05
Zie ginds komt de stoomboot uit... Nederland weer aan?
Plotseling is er een overvloed aan reclamespotjes op tv over lego, Barbie en dat ene nieuwe popje Nancy. Ladingen kruidnoten worden alweer geproduceerd en in supermarkten en zelfs drogisten gedumpt. En niet te vergeten al die gelovige kinderen wie intensief naar die reclamespotjes kijken met een bakje kruidnoten onder hun neus en hun verlanglijstjes aan Sinterklaas schrijven. De ouders kijken met een glimlach toe en stiekem hopen ze dat de kinderen niet al te veel spullen uitzoeken. Want de ouders kunnen natuurlijk nog geen budget aangeven. Sinterklaas is tenslotte rijk en heeft overvloed aan cadeautjes.
Maar dan komt dat moment. Dat ene moment dat elk kind zich wel kan herinneren. Je komt aan op je eigen basisschool en je kijkt zo uit naar Sinterklaas wat al over een weekje of twee is! Groep zeven is echt geweldig en je hoopt weer iets te krijgen in je vakje van je eigen tafel. Wat zal het dit jaar zijn? Nog even wachten. Heel even. Dan kom je binnen en een paar kinderen zitten geshockeerd aan hun tafeltje terwijl de anderen geen flauw benul hebben waar het over gaat. Dan spreekt een van de kinderen met een ontzet gezicht. "Sinterklaas bestaat niet."
Heel even blijft iedereen stil. Dan schiet iedereen zenuwachtig in de lach. Waar had hij het over? Hoe kon hij dat nou zeggen? Het eerste wat de onwetende kinderen doen als ze thuiskomen, is hun ouders bombarderen met vragen.
"Mama? Papa? Bestaat Sinterklaas wel?"
Dan kijken je ouders elkaar even aan en dan komt de waarheid naar boven. Ieder kind reageert weer anders. Ik reageerde lachend en het interesseerde me niet eigenlijk. Die ene zwarte piet leek ook al zoveel op mijn buurman. Maar er zijn ook kinderen die heel erg geloofden in Sinterklaas. Misschien was het zelfs wel hun voorbeeld. Elk jaar komt de honderden jarige oude man weer in Nederland aan en brengt alle kinderen vreugde. En dan kom je erachter dat Sinterklaas gewoon ergens anders in Nederland is opgestapt in de stoomboot en dan naar z'n bestemming vaart. Wat ik me afvraag is, kun je dit grote voorbeeld wel van kinderen afnemen? Het zal niet meer hetzelfde zijn als vroeger. Je weet dat je ouders je de prachtige cadeaus geven en je buurman of familie speelde Sinterklaas en Zwarte Piet. Je voorbeeld is al jaren dood.
Naarmate je ouder wordt, vergeet je dit wel weer. Dat is zo. Het is ook moeilijk, want uiteindelijk kun je er niet meer in geloven. Dan hoor je wel ergens dat hij niet bestaat. Dat is onvermijdelijk. Toch vind ik dat de kinderen wel een jaartje meer mogen geloven. Alleen maar om het idee. Laat ze nog even van het idee genieten dat er iemand is die om hen geeft. Hoe stout ze ook zijn. Sinterklaas vergeet niemand. Zelfs de stoute kinderen niet, want die krijgen tenslotte roe of een zakje zout in de schoen. Kinderen die het moeilijk hebben op school of misschien wel thuis hebben dan iets om naar uit te kijken. Dus een jaartje langer geloven tot de middelbare school kan geen kwaad toch?
Maar dan komt dat moment. Dat ene moment dat elk kind zich wel kan herinneren. Je komt aan op je eigen basisschool en je kijkt zo uit naar Sinterklaas wat al over een weekje of twee is! Groep zeven is echt geweldig en je hoopt weer iets te krijgen in je vakje van je eigen tafel. Wat zal het dit jaar zijn? Nog even wachten. Heel even. Dan kom je binnen en een paar kinderen zitten geshockeerd aan hun tafeltje terwijl de anderen geen flauw benul hebben waar het over gaat. Dan spreekt een van de kinderen met een ontzet gezicht. "Sinterklaas bestaat niet."
Heel even blijft iedereen stil. Dan schiet iedereen zenuwachtig in de lach. Waar had hij het over? Hoe kon hij dat nou zeggen? Het eerste wat de onwetende kinderen doen als ze thuiskomen, is hun ouders bombarderen met vragen.
"Mama? Papa? Bestaat Sinterklaas wel?"
Dan kijken je ouders elkaar even aan en dan komt de waarheid naar boven. Ieder kind reageert weer anders. Ik reageerde lachend en het interesseerde me niet eigenlijk. Die ene zwarte piet leek ook al zoveel op mijn buurman. Maar er zijn ook kinderen die heel erg geloofden in Sinterklaas. Misschien was het zelfs wel hun voorbeeld. Elk jaar komt de honderden jarige oude man weer in Nederland aan en brengt alle kinderen vreugde. En dan kom je erachter dat Sinterklaas gewoon ergens anders in Nederland is opgestapt in de stoomboot en dan naar z'n bestemming vaart. Wat ik me afvraag is, kun je dit grote voorbeeld wel van kinderen afnemen? Het zal niet meer hetzelfde zijn als vroeger. Je weet dat je ouders je de prachtige cadeaus geven en je buurman of familie speelde Sinterklaas en Zwarte Piet. Je voorbeeld is al jaren dood.
Naarmate je ouder wordt, vergeet je dit wel weer. Dat is zo. Het is ook moeilijk, want uiteindelijk kun je er niet meer in geloven. Dan hoor je wel ergens dat hij niet bestaat. Dat is onvermijdelijk. Toch vind ik dat de kinderen wel een jaartje meer mogen geloven. Alleen maar om het idee. Laat ze nog even van het idee genieten dat er iemand is die om hen geeft. Hoe stout ze ook zijn. Sinterklaas vergeet niemand. Zelfs de stoute kinderen niet, want die krijgen tenslotte roe of een zakje zout in de schoen. Kinderen die het moeilijk hebben op school of misschien wel thuis hebben dan iets om naar uit te kijken. Dus een jaartje langer geloven tot de middelbare school kan geen kwaad toch?
Deze column heeft mij geholpen aan een soort erebaantje op Quizlet als columnist!
Nee, mijn dag kan niet meer stuk.
De kleine zeemeermin
Daar ging ze. Ten onder in haar eigen leefgebied die ze op gaf voor de man van haar dromen. De man van haar dromen die een mens was en boven al een prins. Een man die haar in de steek had gelaten voor een ander. Kleine Ariel had het mes in haar handen en stond op het punt de prins te vermoorden, maar ze kon het niet. En hier had ze spijt van. Nadat ze in zee was gevallen om tot bubbels te vergaan, stierf de waterheks. De vloek over de staart van Ariel was verbroken en in de war geschopt. Ze verdronk, omdat ze niet kon zwemmen met haar misvormde benen. Niemand zag haar meer, maar dan ook echt niemand. Alleen… was dat wel zo gebleven? Elke honderd jaar is er een massacre op het koninklijk hof. Bedienden, kinderen en koninklijke mensen lagen opengereten over het hele paleis verspreid. Dit was alleen bekend bij de koninklijke omgeving en bij de politie. Wie kwam er elke honderd jaar om iedereen te vermoorden?
Lachend rende ik achter mijn zusje, Michelle, aan. Het vijfjarige meisje spurtte de tuinen in waar de zon al begon te zakken achter de bomen. Een onheilspellende mist dreef over het meer heen tweehonderd meter verderop. Het hoorde een warme zomerdag te zijn, maar op een of andere manier was het de hele dag al kil en koud.
“Michelle!” gilde ik mijn zusje na. “Michelle!” Ik had haar bijna te pakken, maar helaas greep ik naar lucht op het laatste moment. Zuchtend rende ik verder. “Kom! Je weet dat we na zevenen niet meer naar buiten mogen!” Weer deed ik een poging het kleine ding te pakken. Het stof van haar satijnen jurkje gleed door mijn vingers heen. Lucht. Alweer. Super, waarom kon dat kind nooit even luisteren naar wat ik haar te vertellen had? Waarom maakte ze van alles een spelletje? Op het laatst was dat echt niet leuk meer. “Michelle!” riep ik haar na, iets bozer nu om te laten horen dat ik hier de baas was en zij vooral niet. Bijna struikelde ik over Michelle heen die stokstijf stil stond op het pad. Ik liet deze kans niet glippen en greep haar bij haar bovenarm. “Meekomen jij. Hoe vaak moet ik je vertellen dat…”
Michelle rukte zich onverwacht los en rende verder. “Minnie! Minnie!” gilde ze vrolijk terwijl ze richting het meer rende.
“Minnie?” herhaalde ik dom. Verdwaasd bleef ik even staan, maar daarna realiseerde ik me dat Michelle er weer vandoor was gegaan. “Michelle! Kom hier verdomme! Laat dat Minnie geval met rust en kom mee naar binnen!” schreeuwde ik haar toe terwijl mijn stem de hoogte in schoot bij de laatste woorden. Een teken dat ik heel erg geïrriteerd was en dat je niet met me moest gaan spotten. Michelle bleef vijf meter bij de oever van het meer vandaan staan en keek verwonderd naar hetgeen in het water. Ik remde een beetje af en zag wat in het water lag. Een prachtig, roodharig meisje dobberde mee met de kleine golfjes. Ze grijnsde gemeen naar Michelle – die niet leek te merken dat het überhaupt gemeen was. Ik wreef even in mijn ogen en plotseling zag ik een heel ander beeld. Een lijk. Het was een levend lijk. Haar helrode haren zaten vol wier en ik dacht een lijk van een krab te zien die zich krampachtig in haar haar had vastgeklampt. Haar huid was gerimpeld en er misten overal happen uit. Bij de randen was het gaan schimmelen en rotten en de geur van rotte vis baande zich een weg naar mijn hersens om daar een flink litteken achter te laten. “Michelle, kom hier,” zei ik zachtjes terwijl ik op mijn hoede naar Michelle ging.
Het meisje stopte met grijnzen en begon zielig naar me te kijken. Haar grote, blauwe ogen waren het enige wat nog een beetje normaal leek. Een zacht geluid verliet haar mond. Ik verstond niet wat ze zei. Ik wist niet eens of ze wel iets zei, maar het was een geluid wat iemand lokte. En Michelle dacht daar precies hetzelfde over. Ze begon de laatste vijf meter af te leggen naar het meer toe.
“Nee, Michelle, kom hier.” Ik begon het laatste stukje te sprinten.
Het roodharige meisje kwam ineens het water uit. Om haar bovenlichaam zaten twee gebroken schelpen wat net alles bedekte. Bij haar navel begonnen zich schubben te ontwikkelen en baanden zich een weg naar beneden. Alleen er was geen vin wat je wel zou denken… het waren twee benen gehuld in schubben en misvormde vliezen. Wier zat eraan vast geplakt en de rottende plekken ontbraken absoluut niet. Haar vissige handen met hele lange nagels wilde Michelle grijpen, maar ik wist Michelle net op tijd op te pakken.
“Waag het eens,” siste ik het wezen toe. Wie was dit? Waarom zag ze er zo uit…? Ik fronste naar haar. Ik kon haar schoonheid zien achter haar lelijke masker. Was dit… nee, dat kon niet. Dat kon absoluut niet. Dat was een broodje aap verhaal wat zich al jaren door het paleis banjerde alsof het iets compleet normaals was. Dit was Ariel niet. Dit was niet de zeemeermin die zelfmoord pleegde voor een prins, maar niet dood ging door een verbroken vloek.
Een prachtig geluid verliet haar mond. Haar mondhoeken gingen omhoog terwijl ze haar hand naar me uit stak. Michelle reageerde direct door haar handjes naar het monster uit te steken. Ik dacht niet twee keer na en ik vluchtte bij het weg. Ze kreeg Michelle niet. Ik moest de rest waarschuwen dat ze… terug was? Kon ik dat wel zeggen? Dat Ariel terug was? Het prachtige geluid stopte en het maakte plaats voor een lelijk, schel geluid. Sompige voetstappen begonnen me razendsnel te achtervolgen.
“Minnie! Minnie!” gilde Michelle angstvallig terwijl ze constant achterom keek om naar haar idool te kijken. Hoe ironisch. Maar misschien zag Michelle wel de echte Ariel. De mooie Ariel waar ze met heel haar in geloofde. Ik zag Ariel ook eerst als dat mooie meisje, maar omdat ik niet meer geloofde was dat al snel weg. Ik bereikte het paleis. Door de openstaande deur ging ik naar binnen, zette Michelle neer en vervolgens duwde ik de deur dicht. Ik draaide hem op slot. Een klap weerklonk tegen de deur aan. De nagels krasten langs de muur en een klaaglijk geluid volgde. Michelle liet zich tegen de deur aan vallen en begon ook te jammeren. Ik pakte Michelle op.
“Mam! Pap! Erica! Liam!” gilde ik angstig. “Een monster! Een monster!” Verbaasd stopte ik toen ik alle bedienden met wapens in hun handen zag staan.
“Verstop je, prinses. Neem Michelle met je mee en verstop je. Wij regelen dit.” Kok Sebas duwde me richting de hal. “Haast je. Ze is uit op jullie. Je weet waar je heen moet!”
Ik knikte. Ik vluchtte naar boven. In de bibliotheek trok ik een willekeurige boekenkast aan de kant. Ik duwde Michelle naar binnen en ik ging zelf naar binnen. Ik trok de boekenkast achter me dicht. Hier was een klein hok. Ik schoof het tapijt weg en gooide het luik open. In het paleis weerklonken ijselijke gillen en onsmakelijke geluiden alsof gordijnen aan gort werden gescheurd. Maar net iets anders. Uit ervaring wist ik het tapijt goed terug te leggen terwijl ik Michelle en mezelf naar beneden wist te brengen. Daar verstopte ik ons achter een stel kisten en wachtte. Alles was duidelijk te horen hier. Ik besloot te wachten tot de zon weer op kwam. Als ik die nog zou zien opgaan.
De klok naast me vertelde me dat de zon op was gekomen. Ik liet Michelle achter en ging zelf helemaal naar boven. Toen ik de boekenkast open deed, kwam er een ijzeren, rotte geur me tegemoet. Voorzichtig liep ik door het paleis heen. Overal waar ik keek was verderf en dood en bloed. De bedienden en een paar familieleden lagen opengereten over de grond verspreid. Ariel was nergens te bekennen. Met tranen in mijn ogen liep ik naar het raam. Daar ging ze. Ariel keek nog een keer achterom en grijnsde. Daarna dook ze het water in. Een rood spoor achterlatend. Wachtend op haar volgende kans over honderd jaar.
Dit was naar een opdracht van een schrijfwedstrijd op Quizlet.nl
Ik ben hier derde geeindigd! :'D
Lachend rende ik achter mijn zusje, Michelle, aan. Het vijfjarige meisje spurtte de tuinen in waar de zon al begon te zakken achter de bomen. Een onheilspellende mist dreef over het meer heen tweehonderd meter verderop. Het hoorde een warme zomerdag te zijn, maar op een of andere manier was het de hele dag al kil en koud.
“Michelle!” gilde ik mijn zusje na. “Michelle!” Ik had haar bijna te pakken, maar helaas greep ik naar lucht op het laatste moment. Zuchtend rende ik verder. “Kom! Je weet dat we na zevenen niet meer naar buiten mogen!” Weer deed ik een poging het kleine ding te pakken. Het stof van haar satijnen jurkje gleed door mijn vingers heen. Lucht. Alweer. Super, waarom kon dat kind nooit even luisteren naar wat ik haar te vertellen had? Waarom maakte ze van alles een spelletje? Op het laatst was dat echt niet leuk meer. “Michelle!” riep ik haar na, iets bozer nu om te laten horen dat ik hier de baas was en zij vooral niet. Bijna struikelde ik over Michelle heen die stokstijf stil stond op het pad. Ik liet deze kans niet glippen en greep haar bij haar bovenarm. “Meekomen jij. Hoe vaak moet ik je vertellen dat…”
Michelle rukte zich onverwacht los en rende verder. “Minnie! Minnie!” gilde ze vrolijk terwijl ze richting het meer rende.
“Minnie?” herhaalde ik dom. Verdwaasd bleef ik even staan, maar daarna realiseerde ik me dat Michelle er weer vandoor was gegaan. “Michelle! Kom hier verdomme! Laat dat Minnie geval met rust en kom mee naar binnen!” schreeuwde ik haar toe terwijl mijn stem de hoogte in schoot bij de laatste woorden. Een teken dat ik heel erg geïrriteerd was en dat je niet met me moest gaan spotten. Michelle bleef vijf meter bij de oever van het meer vandaan staan en keek verwonderd naar hetgeen in het water. Ik remde een beetje af en zag wat in het water lag. Een prachtig, roodharig meisje dobberde mee met de kleine golfjes. Ze grijnsde gemeen naar Michelle – die niet leek te merken dat het überhaupt gemeen was. Ik wreef even in mijn ogen en plotseling zag ik een heel ander beeld. Een lijk. Het was een levend lijk. Haar helrode haren zaten vol wier en ik dacht een lijk van een krab te zien die zich krampachtig in haar haar had vastgeklampt. Haar huid was gerimpeld en er misten overal happen uit. Bij de randen was het gaan schimmelen en rotten en de geur van rotte vis baande zich een weg naar mijn hersens om daar een flink litteken achter te laten. “Michelle, kom hier,” zei ik zachtjes terwijl ik op mijn hoede naar Michelle ging.
Het meisje stopte met grijnzen en begon zielig naar me te kijken. Haar grote, blauwe ogen waren het enige wat nog een beetje normaal leek. Een zacht geluid verliet haar mond. Ik verstond niet wat ze zei. Ik wist niet eens of ze wel iets zei, maar het was een geluid wat iemand lokte. En Michelle dacht daar precies hetzelfde over. Ze begon de laatste vijf meter af te leggen naar het meer toe.
“Nee, Michelle, kom hier.” Ik begon het laatste stukje te sprinten.
Het roodharige meisje kwam ineens het water uit. Om haar bovenlichaam zaten twee gebroken schelpen wat net alles bedekte. Bij haar navel begonnen zich schubben te ontwikkelen en baanden zich een weg naar beneden. Alleen er was geen vin wat je wel zou denken… het waren twee benen gehuld in schubben en misvormde vliezen. Wier zat eraan vast geplakt en de rottende plekken ontbraken absoluut niet. Haar vissige handen met hele lange nagels wilde Michelle grijpen, maar ik wist Michelle net op tijd op te pakken.
“Waag het eens,” siste ik het wezen toe. Wie was dit? Waarom zag ze er zo uit…? Ik fronste naar haar. Ik kon haar schoonheid zien achter haar lelijke masker. Was dit… nee, dat kon niet. Dat kon absoluut niet. Dat was een broodje aap verhaal wat zich al jaren door het paleis banjerde alsof het iets compleet normaals was. Dit was Ariel niet. Dit was niet de zeemeermin die zelfmoord pleegde voor een prins, maar niet dood ging door een verbroken vloek.
Een prachtig geluid verliet haar mond. Haar mondhoeken gingen omhoog terwijl ze haar hand naar me uit stak. Michelle reageerde direct door haar handjes naar het monster uit te steken. Ik dacht niet twee keer na en ik vluchtte bij het weg. Ze kreeg Michelle niet. Ik moest de rest waarschuwen dat ze… terug was? Kon ik dat wel zeggen? Dat Ariel terug was? Het prachtige geluid stopte en het maakte plaats voor een lelijk, schel geluid. Sompige voetstappen begonnen me razendsnel te achtervolgen.
“Minnie! Minnie!” gilde Michelle angstvallig terwijl ze constant achterom keek om naar haar idool te kijken. Hoe ironisch. Maar misschien zag Michelle wel de echte Ariel. De mooie Ariel waar ze met heel haar in geloofde. Ik zag Ariel ook eerst als dat mooie meisje, maar omdat ik niet meer geloofde was dat al snel weg. Ik bereikte het paleis. Door de openstaande deur ging ik naar binnen, zette Michelle neer en vervolgens duwde ik de deur dicht. Ik draaide hem op slot. Een klap weerklonk tegen de deur aan. De nagels krasten langs de muur en een klaaglijk geluid volgde. Michelle liet zich tegen de deur aan vallen en begon ook te jammeren. Ik pakte Michelle op.
“Mam! Pap! Erica! Liam!” gilde ik angstig. “Een monster! Een monster!” Verbaasd stopte ik toen ik alle bedienden met wapens in hun handen zag staan.
“Verstop je, prinses. Neem Michelle met je mee en verstop je. Wij regelen dit.” Kok Sebas duwde me richting de hal. “Haast je. Ze is uit op jullie. Je weet waar je heen moet!”
Ik knikte. Ik vluchtte naar boven. In de bibliotheek trok ik een willekeurige boekenkast aan de kant. Ik duwde Michelle naar binnen en ik ging zelf naar binnen. Ik trok de boekenkast achter me dicht. Hier was een klein hok. Ik schoof het tapijt weg en gooide het luik open. In het paleis weerklonken ijselijke gillen en onsmakelijke geluiden alsof gordijnen aan gort werden gescheurd. Maar net iets anders. Uit ervaring wist ik het tapijt goed terug te leggen terwijl ik Michelle en mezelf naar beneden wist te brengen. Daar verstopte ik ons achter een stel kisten en wachtte. Alles was duidelijk te horen hier. Ik besloot te wachten tot de zon weer op kwam. Als ik die nog zou zien opgaan.
De klok naast me vertelde me dat de zon op was gekomen. Ik liet Michelle achter en ging zelf helemaal naar boven. Toen ik de boekenkast open deed, kwam er een ijzeren, rotte geur me tegemoet. Voorzichtig liep ik door het paleis heen. Overal waar ik keek was verderf en dood en bloed. De bedienden en een paar familieleden lagen opengereten over de grond verspreid. Ariel was nergens te bekennen. Met tranen in mijn ogen liep ik naar het raam. Daar ging ze. Ariel keek nog een keer achterom en grijnsde. Daarna dook ze het water in. Een rood spoor achterlatend. Wachtend op haar volgende kans over honderd jaar.
Ik ben hier derde geeindigd! :'D
Abonneren op:
Posts (Atom)