Vervangers

Iedere leerling komt dit wel eens tegen. Op de basisschool, op de middelbare school en misschien zelfs wel bij je studie. Een leraar moet voor een onbepaalde tijd weg en je krijg een vervanger. Groentjes. Meestal personen die jong zijn, nog niet veel hebben les gegeven en misschien zelfs nog wel met hun studie bezig zijn. Enthousiastelingen, maar tegelijk toch de meest vreselijke personen... op één of andere manier. Mensen doen hier best makkelijk over. "Oh, een vervanger! Die pesten we toch zo weg! Een tussenuurtje kan er wel bij." En dan heb je ook nog al die series, films en verhalen over zwakke, zielige vervangers die niet tegen een hele klas op kunnen. Tuurlijk, die zul je er wel bij hebben, maar niet iedere vervanger is zo. In de eerste of tweede klas kregen we een vervanger voor Nederlands, omdat mijn leraar overspannen raakte (serieus, die man is zo chaotisch als wat, het verbaasde me niets). Die vrouw heeft het weten uit te houden tot het einde van het jaar, maar volgens mij is ze daarna ook nog maar een jaar gebleven. Ook overspannen. Maar nu hebben we een vervanger voor geschiedenis. Mijn lerares moet geopereerd worden en we kregen sinds maandag een nieuwe vervanger die vorig jaar ook een aantal lessen had overgenomen. Geen onbekend gezicht dus, omdat hij ook de filmavond bij ons op school had georganisseerd. Goed, een bekende vervanger. De eerste reacties waren uiteraard: "Wauw, die gaan we zó wegpesten. Die gaat het echt niet redden komende weken." Maar het tegenovergestelde gebeurde juist. Iedereen zag dat die man ontzettend zenuwachtig was (of we zagen dat verkeerd) en iedereen had zoiets van: "Pfff, ga toch weg man, we willen niet leren." Maar toen begon hij te praten nadat we vragen hadden mogen stellen en damn, hij vertelt zo interessant en leuk! Geschiedenis was voor het eerst leuk, echt. Niet dat mijn lerares slecht in lesgeven is, ze is geweldig en heel aardig en lief, alleen soms kan het saai worden. Maar goed, die vervanger kreeg iedereen mee om het volkslied van Nederland te zingen. Echt heel raar, maar waar. Hij zei eerst dat we moesten opstaan. Niemand snapte er iets van. Daarna zei hij dat we onze hand op ons hart moesten leggen. Vervolgens begon hij doodleuk het volkslied te zingen. Zo vreselijk als ik ben, ken ik het volkslied haast niet... maar wel gebla bla bla'd. Prima toch? Hij kreeg me tenminste mee. Niet dat ik een duivels kind ben die geniet van het huilen van een leraar. Integendeel, ik ben het lievelingetje bij verscheidene leraren bij ons op school. Maar het was leuk! Het was echt leuk om met z'n allen te zingen. Hij is zo enthousiast! Het voelde goed.

Hebben jullie enige ervaring met vervangers? Hebben jullie ze weggepest, of was hij net als mijn vervanger: een best leuke leraar?

Gastgezin!

De belofte om meteen te posten dat ik een gastgezin heb, heb ik verbroken. Sorry, haha! Maar hier issie dan! Het was echt heel spannend, want ik wist uiteraard al dat er een telefoontje zou komen gisteren. En dan de klap op de vuurpijl: ik was tien uur uit. Ik heb urenlang beneden gezeten en gewacht op dat telefoontje. Ik durfde bijna niet meer naar de wc te gaan, bang om het te missen. Ik heb in die tijd dat ze niet belden cakejes gebakken, een film gekeken en piano gespeeld. En om vier uur ging de telefoon over. Echt, mijn hart sloeg een hartslag over. Mijn moeder meteen: "Dan moet je hem nu wel oppakken!" Want ik was niet enthousiast omhoog gesprongen, nee, ik bleef verstijfd op de stoel zitten. Dus ik kwam omhoog en ik liep naar de telefoon toe. Ik nam op en Jessica van Travel Active was aan de andere kant van de lijn. En toen kwam ze met het leuke nieuws dat ik ben geplaatst! Ik heb mijn keiharde gil maar ingehouden, want dat zou niet echt... tsja, leuk zijn voor haar oren, mijn moeders oren en de honden. Ze vertelde me dat ik in het plaatsje (ja, nu komt het) Nederland kom. Ja, ik weet het! Nederland! Denk je van Nederland af te zijn, kom je er alsnog terecht! Maar het is wel grappig, ik ben wel heel erg blij dat ik hier terecht ben gekomen! Nederland ligt in het uiterste puntje van Texas.

Op het kaartje zie je waar het ligt. Het ligt dicht bij zee! Ook Houston ligt dichtbij (Jackson Rathbone, als je daar bent, kom ik je stalken!) (Grapje). De high school is groot vergeleken alle

andere scholen in Amerika. Er zitten zo'n 1.500 leerlingen op (van wat ik had begrepen aan de telefoon). Raad eens wat hun kleur is? Juist, oranje. Ik zag in ieder geval dat ze oranje uniformen hadden bij bijvoorbeeld de cheerleaders. Deze high school biedt echt heel veel sporten en andere leuke clubs en activiteiten aan! Ik ben echt heel blij dat ik hier terecht bent gekomen! En dan komen we bij het volgende: het gastgezin zelf. Ik kom bij een koppel zonder kinderen. Dus ik word een jaar lang enigkind. Dit gaat uiteraard wennen worden aangezien ik dat echt niet gewend ben. Hun huis is best groot volgens mij. Ze hebben drie slaapkamers, twee badkamers, een best grote kamer en een game ruimte (mijn broertje begon al te smeken of hij mee mocht). Ze houden van heel veel dingen waar ik ook van hou en ze lijken me echt twee hele gezellige mensen om bij te wonen! Ook doen ze veel met de familie. Ik ben van plan om ze vandaag te gaan mailen, al heb ik geen idee wat ik daar nu eigenlijk in moet zetten... Maar ik ga mijn best doen! Wauw, ik ben zo blij.

Eh, dat was het?

Ten eerste wil ik even zeggen dat vandaag een top dag was! Op één of andere manier bleef mijn humeur - nou, Nederlands was het dieptepunt, maar daar hebben we het maar niet over verder - beter en beter worden. Ik kreeg op mijn geschiedenis herkansing van de vorige periode een 6,7 terug, kreeg complimenten over mijn verhaal, kreeg te horen dat ik morgen twaalf uur vrij ben, heb mijn pws af sinds woensdag, had een sollicitatiegesprek die redelijk ging (waar ik op terug kom), sportoriëntatie was voor het eerst leuk en vandaag kreeg ik een telefoontje die ik morgen weer krijg omdat ik er niet was. Mijn dag... was top!

Maar om even op dat sollicitatiegesprek terug te komen. Dinsdag kreeg ik in de Lawei (we hadden een optreden, die dag was ik vrij van school) een telefoontje van iemand van de C1000 dat ik op sollicitatiegesprek mocht komen vandaag! Ik echt super blij, want daar had ik eigenlijk een beetje op zitten wachten. Dus na sportoriëntatie razendsnel naar huis, douchen en ik kon direct die kant weer op naar de C1000 op tien minuten fietsen afstand. Ik liep helemaal niet zenuwachtig (heel raar, misschien door mijn goede humeur) naar de servicebalie en ze wisten direct dat ik voor de sollicitatie kwam. Ik even wachten en mocht meekomen naar een klein, donker kamertje ergens achter de servicebalie (nou ja, niet heel donker hoor! Ze deed de lichten aan!) en ik mocht gaan zitten (logisch). Het gesprek duurde hooguit zeven minuten. Niet langer. Waarschijnlijk wel korter. Niet normaal, ik had echt iets spectaculairders verwacht, maar stiekem denk ik altijd veel groter dan ik zou moeten doen. Dat leidt tot dit soort teleurstellingen. Het ging redelijk, was minder erg dan ik had gedacht en maandag krijg ik te horen of ik ben aangenomen. Ik hoop natuurlijk van wel! Wat extra geld voor Amerika is niet mis.

En dat brengt me bij een ander onderwerp. Dat telefoontje was van Travel Active. Alleen ik was net twee seconden weg toen ze belden en ze wilden per se mij aan de telefoon hebben. Dus morgen bellen ze weer. Morgen ga ik als een speer naar huis, want ik heb een vermoeden waar het over zou kunnen gaan. Iets waar ik heel erg naar uit kijk! Een gastgezin.

In ieder geval, hebben jullie een keer gesolliciteerd? En hoe ging dat?
(Morgen vertel ik jullie alles over het telefoontje die te wachten staat!)

Bron